«Τα χειρόγραφα του θανάτου»: Παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο του Αλέκου Χατζηκώστα στη Νάουσα

Στη Νάουσα συνεχίστηκε το «ταξίδι» παρουσίαση του νέου βιβλίου του Αλέκου Χατζηκώστα «Τα χειρόγραφα του θανάτου» (εκδόσεις Ατεχνως).

Η εκδήλωση παρουσίασης έγινε με επιτυχία, την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στις 7μ.μ στην αίθουσα ΒΕΤΛΑΝΣ Πολυχώρος Πολιτισμού .

Για το βιβλίο μίλησαν: Γιώργος Κασαπίδης, συγγραφέας και ο ίδιος ο συγγραφέας

Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η Ελένη Ζαφείρκου, ερασιτέχνης ηθοποιός .Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Βαλάντης Λιόλιος.

Ο συγγραφέας με αφορμή το βιβλίο «άνοιξε» μια σειρά ζητήματα όπως Λογοτεχνία και ιστορία-μνήμη, Λογοτεχνία και η συμβολής της στα κοινωνικά-πολιτικά ζητήματα, η ανάγκη στήριξης των τοπικών λογοτεχνών, καθώς και στη ανάγκη ιδιαίτερα η νέα γενιά να βρεί τρόπους σύνδεσης με το διάβασμα κ.α Επίσης αναφέρθηκε στο περιεχόμενο του βιβλίου τονίζοντας ότι «είναι η δική μου συμβολή στη συζήτηση για τα 50 χρόνια της «μεταπολίτευσης», καθώς και σε ζητήματα τοπικής ιστορίας, σχέσης πρωταγωνιστών με υπαρκτά πρόσωπα, τρόπος και γλώσσα γραφής κ. Επίσης μετά το τέλος των ομιλιών ακολούθησε πλούσιος διάλογος.

Στην παρέμβαση του ο Γιώργος Κασαπίδης τόνισε ανάμεσα στ’ άλλα:

«ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.  Άμεσα συνέδεσα τον τίτλο με την ποιητική συλλογή του Λειβαδίτη, ‘’Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου’’. Τον αγαπώ τον Λειβαδίτη. Και ο Αλέκος, είμαι σίγουρος. Καλώς οιωνός σκέφτηκα και μόλις επέστρεψα, έχασα -τρόπος του λέγειν- έναν μεσημεριάτικο ύπνο και λίγες βραδινές ώρες. Το διάβασα! ‘’Τα χειρόγραφα του θανάτου’’ χαρακτηρίζονται από την γλώσσα του Αλέκου. Τα διάβαζα  και είχα την αίσθηση ότι είχα τον Αλέκο δίπλα μου να μου εξιστορεί τα του βιβλίου του. Χρησιμοποιεί μια γλώσσα απλή· άλλωστε σε μια νουάρ νουβέλα όπως η ιστορία του, ίσως δεν υπάρχουνε πολλά λογοτεχνικά περιθώρια. Η ιστορία εξελίσσεται, βιάζεται, τρέχει, μισεί, παίρνει απόσταση. Στην καθημερινότητα των ηρώων του, στους καθημερινούς διαλόγους του, στο καθημερινό των ανθρώπινων ζωών. Είναι όμως ακριβώς έτσι;

Ο Αλέκος, γνωρίζει από ιστορία. Και την τοπική και την ιστορία της Ελλάδας. Και της παλαιότερης και της σύγχρονης. Αρκούν αυτά για να γράψει κανείς ένα βιβλίο; Κάθε περίπτωση διαφορετική. Ο Αλέκος έχει και πολιτική άποψη την οποία την καταθέτει σε όποιους χώρους κι αν βρίσκεται. Καλλιτεχνικά, δημοσιογραφικά και αλλού. Έχει το θάρρος της γνώμης. Είναι δηλωμένος υπερασπιστής του κομμουνισμού. Αρκούν αυτά για να γράψεις μια ιστορία; Για κάποιους είναι αρκετά. Ο Αλέκος  έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα, ιστορικά άρθρα. Έχει εμπειρίες από αγώνες του δρόμου, της αντιπαράθεσης, της εφημερίδας, του ραδιοφώνου. Αρκούν όλα αυτά; Είναι και έξυπνος και δημιουργικός…

Στα ‘’χειρόγραφα του θανάτου’’ τα εντάσσει όλα του. Συν την άνεση με την οποία θα μιλούσε κάποιος για την πόλη του.Χτίζει μια ιστορία ανάμεσα στην Βέροια, στον Βόλο, το Γεντί Κουλέ και το Πανόραμα της Θεσσαλονίκης, μέχρι την Αμερική…Το βιβλίο του Αλέκου αξίζει να διαβαστεί με προσοχή, κρατώντας υποσημειώσεις, σημειώσεις, ημερομηνίες, ονόματα. Και όλα αυτά, μέσα από ένα παιχνίδισμα μιας ιστορίας που κρύβει γεγονότα και μυθοπλασίες….»