Μητροπολίτης Βεροίας: «Το Σέλι εορτάζει την Παναγία την Βλάχα»

Το απόγευμα της Δευτέρας 12 Αυγούστου 2024, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στη Μικρή Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στο Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σελίου.

Για ακόμη μία χρονιά το ορεινό Σέλι, το χωριό των Βλάχων θα εορτάσει με λαμπρότητα το τριήμερο 14, 15 και 16 Αυγούστου την θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, ενώ οι εκδηλώσεις πρόκειται να κορυφωθούν το πρωί της Παρασκευής, 16ης Αυγούστου με το Πολυαρχιερατικό Πανηγυρικό Συλλείτουργο και την ακολουθία των εγκωμίων.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: 

«Ἀντιλαβοῦ μου καί ρῦσαι τῶν αἰωνίων βα­σάνων». 

Tέσσερα τροπάρια, ἀφι­­ε­ρωμένα μέ ἐξαι­ρε­τική ἀγάπη ἀπό τόν ἱερό ὑμνο­γράφο πρός τήν Παναγία Mη­τέρα τοῦ παμβασι­λέ­ως Xρι­στοῦ καί μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν, ψά­λαμε μόλις εὐλα­βικά καί κατα­νυ­κτικά ἐνώ­πιον τῆς ἱερῆς της εἰκό­νος. Τέσσε­ρα τροπάρια πού συνο­ψί­ζουν καί ἐπισφρα­γί­­­ζουν τίς δεή­σεις πού ἀπευ­θύ­ναμε στή στορ­γική μας μητέ­ρα, τήν Παναγία, ψάλ­λο­ντας καί ἀπόψε τόν Παρα­κλη­τικό της Kα­νό­να, ἐδῶ στό Σέλι, ὅπως κάνουμε κάθε χρόνο, τιμώντας τήν Παναγία μας ὡς προστάτιδα καί μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν, καί τῶν Ποντίων καί τῶν Βλάχων καί ὅλων.

Πολλές οἱ παρακλή­σεις, ποικίλα τά αἰ­τή­ματα πού ἀπευθύνουμε πρός τήν Πα­να­γία μας, καλύπτουν ὅλο τό φά­σμα καί ὅλες τίς ἀνά­γκες τῆς ζωῆς μας. Tή δική της προ­στα­σία ἐπι­ζητοῦμε, στή δική της μεσι­τεία καταφεύγουμε καί ἀπό Αὐτήν ζητοῦ­με ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, για­τί πι­στεύ­ουμε πώς ἡ Παναγία μας ἔχο­ντας παρρησία στόν θρό­νο τοῦ Θε­οῦ μπορεῖ νά μᾶς χαρίσει ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε καί ὅ,τι τῆς ζητοῦμε.

Tί ὅμως ζητοῦμε ἀπό τήν Παναγία μας; Ποιά εἶναι συνή­θως τά αἰτή­μα­­τά μας; Ἀφορ­μή γιά νά προ­βλη­ματι­σθοῦμε ἐπά­νω στό θέμα αὐτό μᾶς προσφέρει ἡ φράση τοῦ ἱεροῦ ὑμνο­γρά­φου πού μόλις ψά­λαμε. «Ἀντιλαβοῦ μου καί ρῦσαι τῶν αἰ­ω­νίων βασάνων».

Zητοῦμε πολ­λά καί διά­φορα ἀπό τήν Παναγία μας. Ζη­τοῦ­­με ὑλικά καί σω­ματικά ἀγαθά. Ζη­τοῦμε τήν ὑγεία τή δική μας καί τῶν προσφι­λῶν μας προσώ­πων. Ζη­τοῦ­με τή λύση προβλημάτων καί θεμάτων πού μᾶς ἀπα­σχολοῦν καί μᾶς τα­λαιπωροῦν. Καί δικαί­ως τά ζη­­τοῦ­με, γιατί κα­­θώς εἴ­μαστε ἄν­θρω­ποι χοϊκοί καί γήινοι, ἄνθρωποι καθη­με­ρινοί καί ἐφήμεροι ἔχου­με ἀνά­γκη ἀπό ὅλα τά ὑλι­κά καί ἐφή­μερα πού ζη­τοῦμε καί ἡ Παναγία μας μπο­ρεῖ νά μᾶς τά χα­ρί­σει, ἐφόσον εἶναι πρός τό συμφέ­ρον καί τῆς ψυ­χῆς μας.

Ὅμως, ἀλήθεια, μαζί μέ ὅλα αὐτά θυμό­μαστε νά τῆς ζητοῦμε καί αὐ­τό πού εἶναι πιό ἀνα­γκαῖο καί πιό ἀπα­ραί­τη­το ἀπό ὅσα τῆς ζη­τοῦμε; Θυ­μόμαστε νά τῆς ζητοῦμε αὐτό πού ὁ ἱερός ὑμνογράφος ζητᾶ καί γιά τόν ἑαυτό του ἀλλἀ καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού ψάλλουμε πρός τήν Πα­να­γία Mητέ­ρα τοῦ Kυ­ρίου τήν ἀκο­λουθία τῆς ἱε­ρᾶς Παρακλή­σεως τά ἀπογεύματα αὐτά τοῦ Δεκαπε­νταυ­­γο­ύ­στου;

Zη­τοῦμε, ἄραγε, ἀπό τήν Πα­ναγία μας μέ τήν ἴδια θέρμη καί τήν ἴδια λα­χτάρα πού τῆς ζητοῦ­με νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά ἐγκόσμια προ­βλή­­μα­τα πού μᾶς ἀπα­σχολοῦν, νά μᾶς λυτρώσει καί ἀπό τά αἰώ­νια;

«Ἀντιλαβοῦ μου καί ρῦσαι τῶν αἰωνίων βα­σά­νων», παρακαλέ­σαμε καί ἐμεῖς πρό ὀλίγου τήν Πα­να­γία μας, ζητώ­ντας της τό πρώ­τι­στο καί μεγαλύτερο ἀγα­θό πού μπο­­ρεῖ νά μᾶς προσφέρει. Καί αὐτό δέν εἶ­ναι κανένα ἄλλο παρά ἡ λύ­τρω­ση καί ἡ σω­τηρία τῆς ψυχῆς μας. Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀπαλ­λαγή μας ἀπό ὅσα δει­νά μπο­ρεῖ νά ἐπιφέ­ρει στήν ψυχή μας αἰώ­­νια ἡ ἁμαρ­τία. Γιατί ἡ ζωή μας, ὅσο καί ἄν τό ξεχνοῦμε πολλές φο­ρές, δέν σταματᾶ σ’ αὐ­τόν τόν κό­σμο, συνε­χί­ζε­ται αἰώνια. Κι ἄν τά βάσανα καί ὁ πόνος αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου μᾶς τα­λαιπωροῦν καί μᾶς κά­νουν νά ὑπο­φέρουμε γιά κάποιο διά­­­στημα τῆς ζωῆς μας, ὁ πόνος πού θά συνοδεύει στήν αἰώνια ζωή ὅσους ἀπο­τύ­χουν νά βρεθοῦν με­τα­ξύ τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ θά εἶναι δυστυχῶς διαρ­κής καί μόνιμος καί αἰώ­νιος.

Ἔτσι, ἄν ζητοῦμε μέ θέρμη καί μέ δά­κρυα ἀπό τήν Παναγία νά ἐκ­πλη­ρώσει τά αἰ­τήματά μας πού ἀφο­ροῦν σ’ αὐτή τή ζωή, ἄν τῆς ζη­τοῦ­με μέ ἐπι­μονή νά μᾶς ἀπαλ­λά­ξει ἀπό τούς πόνους καί τίς δο­κι­μα­σίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, τότε πολύ πε­ρισ­σότερο θά πρέπει νά τήν πα­ρα­κα­λοῦμε νά μᾶς ἀναλάβει ὑπό τήν προ­στασία της καί νά μᾶς ἀπαλ­­λάξει «τῶν αἰωνίων βασά­νων» ὡς φιλόστοργη καί φιλεύ­σπλαγ­χνη μητέρα.

Ἄς κάνουμε αὐτόν τόν στίχο τοῦ ἐξαπο­στει­λα­ρίου πού μόλις ψάλα­με διαρ­κές καί διά­πυρο αἴτημα τῆς ψυχῆς μας πρός τήν Παναγία ὄχι μόνο αὐτές τίς ἡμέρες ἀλλά καθη­μερινά, καί ἄς μήν ἀμφιβάλλου­με ὅτι Ἐκείνη πού φρο­ντίζει νά ἱκα­νοποιεῖ καί τά μικρά μας ἀκόμη αἰτήματα, θά σπεύσει ἀσφα­λῶς νά ἱκανοποιήσει μέ χαρά καί αὐ­τό τό μεγά­λο καί σημαντικό αἴτημά μας χαρίζοντάς μας τή σω­τη­ρία.

Ἄλλωστε, αὐτό τό αἴτημά μας εἶναι γιά τήν Παναγία μας τό πιό προσφιλές αἴ­τη­μά μας, καθώς ἡ ἐπιθυμία καί ἡ φιλοδοξία της δέν εἶναι ἄλλη παρά νά ὁδη­γή­σει ὅ­λους τούς ἀνθρώπους κοντά στόν Yἱό, γιά νά εὐφραίνονται μαζί της αἰώνια καί νά ἀπολαμβάνουν ὅλα ἐκεῖνα τά ἀγαθά, τά ὁποῖα ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός «τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».