Αρχιερατική Θ. Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ναό Αναλήψεως του Κυρίου Βέροιας

Την Πέμπτη 13 Ιουνίου 2024 o Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αναλήψεως του Κυρίου και του Αγίου Νεκταρίου Βεροίας.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: 

«Καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες … ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».

Τήν προτροπή αὐτή ἀπευθύνει πρός τούς μαθητές του ὁ Χριστός λίγο πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή του στούς οὐρανούς. Μία προτροπή πού εἶναι συγχρόνως καί ἡ τελευ­ταία ἐπιθυμία καί ἐντολή τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γῆς. Γιατί ὅμως ὁ Χριστός ἀναθέτει στούς μαθητές του καί δι᾽ αὐτῶν καί σέ ὅλους ὅσους θά πιστεύσουν ἀνά τούς αἰῶνες σέ αὐτόν τήν ἀπο­στολή αὐτή;

Τήν ἀναθέτει γιά δύο λόγους.

Οἱ μαθητές του γνώρισαν τόν Χρι­στό, τόν ἄκουσαν νά κη­ρύττει, τόν εἶδαν νά θαυμα­τουρ­γεῖ ἐπί τρία ὁλό­κληρα χρόνια. Ἤξε­ραν ποι­ός ἦταν ὁ Διδάσκαλός τους καί μέσω αὐτοῦ εἶχαν γνωρί­σει καί τόν Θεό-Πατέ­ρα του. Μποροῦσαν ἑπομένως νά γίνουν καί μάρ­τυ­ρές του. Νά γί­νουν αὐτοί πού θά διέδιδαν ὅσα ἄκουσαν ἀπό τόν Χριστό καί εἶδαν νά ἐπιτελεῖ στή διάρκεια τῶν τριῶν ἐτῶν τοῦ ἐπιγείου βίου του στά πέ­ρατα τοῦ κόσμου.

Αὐτός εἶναι, λοιπόν, ὁ πρῶτος λόγος γιά τόν ὁποῖο ἀναθέτει ὁ Χρι­στός στούς μαθητές του νά γίνουν μάρτυρές του, ἀλλά εἶναι συγχρόνως καί αὐτός ὁ ὁποῖος συμ­βάλλει στή διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ ἐπί εἴκοσι αἰῶνες, ἐφόσον διά τῶν μαθητῶν του οἱ ἄνθρωποι κάθε ἐποχῆς γνωρίζουν τόν Χρι­στό καί τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεώς του. Γνωρίζουν τό θαῦμα, τό ὁποῖο ἀπο­δεικνύει περισσότερο ἀπό κάθε ἄλ­λο τή θεία του φύση καί ἀποτελεῖ τήν ἐγγύηση καί τῆς δικῆς μας ἀνα­­στάσεως, τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπό τήν ἁμαρ­τία καί τῆς θεώ­σεώς μας.

Ὁ δεύτερος λόγος, γιά τόν ὁποῖο ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τούς μαθητές του νά γίνουν μάρτυρές του ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, ἀποτελεῖ συγ­χρόνως μία ὑπενθύμιση καί μία προ­τροπή γιά τή δική τους ζωή καί πορεία.

Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶ­ναι μία διδασκαλία, δέν εἶναι μία θεωρία πού πρέπει νά μετα­δώ­σουν οἱ μαθητές του στούς ἄλλους ἀν­θρώπους, ἀλλά εἶναι κάτι πού πρέ­πει νά τό δείξουν μέ τή ζωή τους. Ἡ ζωή τους πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά ἀποτελεῖ μαρ­τυ­ρία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νά εἶναι τέτοια, ὥστε, ὅταν τούς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, νά βλέπουν μέσα ἀπό αὐτούς τόν Χριστό. Νά συμβαίνει, δηλαδή, κατ᾽ ἀναλογία αὐτό πού ἔλεγε ὁ Χρι­στός γιά τόν ἑαυτό του καί τόν Πατέρα του. «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώ­ρακε καί τόν Πατέρα μου». Ὅποιος μέ εἶδε, εἶδε καί τόν Πατέρα μου.

Βεβαίως, ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ταυτισθοῦμε μέ τόν Χριστό, ὅπως ταυτίζεται ὁ ἴδιος μέ τόν Θεό-Πα­τέρα μέ τόν ὁποῖο εἶναι ὁμοού­σιος καί ὁμόθρονος. Θά πρέπει ὅμως ἡ ζωή μας νά εἶναι σέ τέτοιο βαθμό ἐναρμονισμένη μέ τό Εὐαγ­γέλιο καί μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά δί­δει τή μαρτυρία του σέ ὅσους μᾶς βλέπουν καί ζοῦν γύρω μας.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν περιό­ρι­σε τήν προτροπή του πρός τούς μα­θητές καί ἀποστόλους του μόνο στό κήρυγμα. Δέν ἀρκεῖ ὁ λό­γος, δέν ἀρκεῖ ἡ διδασκαλία, ἄν δέν συνο­δεύεται ἀπό τήν πράξη, ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό τό πα­ρά­δειγμα τῆς ζωῆς μας, πού εἶναι ἡ μαρτυρία καί τό τεκμήριο τῆς ἀληθείας ὅσων λέ­γουμε. Χρειάζεται νά ζοῦ­με καί ἐμεῖς αὐτό πού διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Τί λέγει; «Ζῶ δέ οὐ­κέ­τι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Καί ὅταν ζεῖ ὁ Χρι­στός μέσα μας, ὅταν ἡ ζωή μας ταυτίζεται μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι πράγματι ἐν Χριστῷ ζωή, τότε θά εἴμαστε μάρ­τυ­ρες τοῦ Χριστοῦ, εἴ­τε εἴμαστε κλη­ρικοί, εἴτε εἴμαστε μο­ναχοί, εἴτε εἴμαστε οἰκογενειάρχες εἴτε εἴμαστε λαϊκοί. Εἴμαστε μάρ­τυρες τοῦ Χριστοῦ, γιατί ἡ ζωή μας θά εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἐφαρμοσμένο στήν πράξη. Ἡ ζωή μας θά εἶναι μία ὁ­μο­­­λογία ὅτι πιστεύουμε στόν δι᾽ ἡ­μᾶς σταυρω­θέ­ντα, ἀναστάντα καί ἀναληφθέ­ντα Κύριο, ὁ ὁποῖος εἶ­ναι ὁ ἀρχη­γός τῆς πίστεώς μας, εἶναι ὁ λυ­τρω­τής τῶν ψυχῶν μας, εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε περισ­σότερο ἀπό κάθε ἄλλον καί στόν ὁποῖο ὀφείλουμε καί ἐμεῖς τήν τελεία ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη μας αὐτή ἐκ­φρά­ζεται μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία μᾶς ἀποδεικνύει γνήσιους μαθητές του καί μᾶς καθιστᾶ μάρ­τυ­ρές του ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.

Καί εἶναι χρέος μας νά γίνουμε μάρ­τυρες τοῦ Χριστοῦ, νά δώσουμε δηλαδή τή μαρτυρία του σέ ὅλον τόν κόσμο, τόσο γιατί αὐτό εἶναι ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου μας, ὅσο καί γιατί δέν νοεῖται χριστιανός, ὁ ὁποῖος δέν δίδει τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, τή μαρτυρία τῆς πίστεώς του στούς ἀνθρώπους, πρῶτα μέ τή ζωή του καί ὕστερα μέ τόν λόγο του.

Ἑορτάζοντας, λοιπόν, σήμερα τήν ἔνδοξο Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας, ἄς ἐξετάσουμε ὁ κάθε ἕνας μας τόν ἑαυτό μας, ἄν ἀνταποκρινόμαστε σ᾽ αὐτήν τήν προ­τροπή καί τήν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ καί ἄς προσπαθήσουμε νά τήν κάνουμε πράξη στή ζωή μας, πράξη στήν οἰκογένειά μας καί στό περιβάλλον μας, στήν ἐργασία μας καί στό σχολεῖο μας, νά τήν κάνουμε πράξη μέ τή ζωή μας.