Η «πρώτη Ανάσταση» στην Παλαιά Μητρόπολη Βέροιας

Το Μεγάλο Σάββατο 4 Μαΐου 2024 το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Παλαιό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου Βεροίας, τελώντας την λεγόμενη "πρώτη Ανάσταση".

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: 

«Εἰ δέ ἀποθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ».

Δύο ἀντίθετες ἔννοιες κυριαρχοῦν κατά τή σημερινή ἡμέρα. Δύο ἔννοιες πού συνδυάζονται καί συσχετίζονται στά ἱερά ἀναγνώσματα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου καί ἰδιαιτέρως στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Δύο ἔννοιες πού προσδιορίζουν, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, τή σημερινή ἡμέρα, ὁ θάνατος καί ἡ ζωή.

Ὁ Χριστός νεκρός καί ἄπνους εὑρίσκεται ἤδη στόν τάφο, στό καινό μνημεῖο, ὅπου τόν ἐνεταφίασε ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, καί ὅπου τόν φρουροῦν οἱ στρατιῶτες τῶν Ἰουδαίων, γιά νά μήν κλέψουν οἱ μαθητές του τό Σῶμα του, ὅπως ἰσχυριζόταν οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ φαρισαῖοι.

Ὁ Χριστός νεκρός καί ἄπνους κεῖται στό μνῆμα. Ἀλλά πῶς ἦταν δυνατόν νά κρατήσει ὁ τάφος τή Ζωή; Πῶς ἦταν δυνατόν νά παραμείνει μέ τούς νεκρούς ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς; Πῶς ἦταν δυνατόν νά παραμείνει ἄπνους, αὐτός πού χάρισε πνοή ζωῆς στούς ἀνθρώπους;

Ὁ Χριστός κεῖται στό μνῆμα, ἀλλά συγχρόνως κηρύττει καί στόν Ἅδη στούς ἀπ᾽ αἰῶνος κεκοιμημένους τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς ἀναστάσεώς τους καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅπως δέν παραμένει στόν Ἅδη, ἀλλά ἀποδεικνύεται «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν», ἔτσι δέν μένει καί στόν τάφο, ἀλλά θά ἀναστηθεῖ σέ λίγες ὧρες, γιά νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας καί νά συναναστήσει μαζί του ἑκατομμύρια ἀνθρωπων, πού ἦταν δέσμιοι τοῦ Ἅδου, καί νά χαρίσει συγχρόνως «χαράν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Ὁ Χριστός θά ἐγερθεῖ, γιά νά συνανεγείρει μαζί του καί ἐκείνους πού συναπέθαναν μαζί του, ὄχι μόνο στήν ἐποχή του ἀλλά καί σέ κάθε ἐποχή, ἐφόσον οἱ ἴδιοι ἐπιλέξουν νά ἀποθάνουν μαζί του.

«Εἰ δέ ἀποθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ».

Αὐτή τή βεβαιότητα ἐκφράζει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, γνωρίζοντας ὅτι πραγματική ζωή εἶναι μόνον ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός. Εἶναι αὐτή, τήν ὁποία ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό.

Γιά νά ζήσει ὅμως κανείς μέ τόν Χριστό, θά πρέπει νά ἔχει πεθάνει γιά τόν Χριστό. Θά πρέπει νά ἔχει ἐπιλέξει τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν του, τή νέκρωση τοῦ ἐγωισμοῦ καί τοῦ θελήματός του καί νά πρέπει νά προσπαθήσει νά ζήσει τήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Καί ὅταν κάνουμε αὐτή τήν προσπάθεια, ὅταν οἰκειωθοῦμε ἀπό τή γῆ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε ὁ φυσικός θάνατος δέν θά μᾶς ἐμποδίσει νά ζήσουμε μαζί του αἰώνια.

Ἡ προσπάθεια αὐτή δέν εἶναι βεβαίως εὔκολη, ἀλλά εἶναι ἐφικτή, ἐάν ἀξιοποιήσουμε τά μέσα πού θέτει στή διάθεσή μας ἡ Ἐκκλησία μέ τά ἱερά μυστήρια καί ἰδιαιτέρως μέ τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια μέ τήν ὁποία θά πρέπει νά προσέλθουμε σ᾽ αὐτό. Διότι δέν ἀρκεῖ νά κάνουμε κάποια πράγματα τυπικά ἤ ἀπό συνήθεια, ἀλλά θά πρέπει νά τά αἰσθανόμαστε καί νά τά ζοῦμε. Καί χωρίς τή μετάνοια, δέν μποροῦμε νά συναποθάνουμε μέ τόν Χριστό οὔτε μποροῦμε νά ζήσουμε μαζί του, γιατί ἡ ζωή μέ τόν Χριστό δέν μπορεῖ νά συνδυάζεται μέ τήν ἁμαρτία. 

Ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυμίζει μέ κάθε εὐκαιρία τήν ἀνάγκη τῆς μετανοίας, προκειμένου νά κερδίσουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τή σωτηρία μας. Καί μᾶς ὑπενθυμίζει ἀκόμη καί τό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δέχεται τή μετάνοιά μας καί τήν τελευταία ἀκόμη στιγμή, ὅπως συνέβη μέ τόν εὐγνώμονα ληστή, πού τοῦ ὑποσχέθηκε, ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι θά εἶναι μαζί του αὐθημερόν στόν παράδεισο. Μόλις τοῦ εἶπε «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», τί τοῦ εἶπε ὁ Κύριος; «Σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».

Δέχεται καί αὐτόν πού ἄρχισε νά ἐργάζεται τή δωδεκάτη ὥρα, ὅπως θά ἀκούσουμε στήν ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία στόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἀρκεῖ νά σπεύσουμε μέ συναίσθηση καί διάθεση μετανοίας, ἀποφασισμένοι νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ζήσουμε μία ἀναστημένη ζωή μαζί μέ τόν Χριστό, ἀφοῦ νεκρώσουμε τά πάθη μας καί πεθάνουμε γιά τήν ἁμαρτία.

Ἄς μήν ἀφήσουμε τόν θάνατο νά κυριεύει στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας. Ἄς ἐπιλέξουμε τή ζωή τῆς ἀναστάσεως πού μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή του, ὁ ὁποῖος πέθανε γιά νά χαρίσει σέ μᾶς τήν ἀνάσταση καί τήν αἰώνιο ζωή, καί Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀξιώσει νά τή ζήσουμε. 

Καλή Ἀνάσταση!