Τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο για τον ιερέα του Αγγελοχωρίου π. Δημήτριο Αμπαρλή

Το πρωί του Σαββάτου 6 Απριλίου 2024, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων μετέβη στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Αγγελοχωρίου, όπου τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού εφημερίου της ενορίας, π. Δημητρίου Αμπαρλή.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: 

«Ὑπομονῆς γάρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγελίαν».

Εὑρισκόμεθα ἤδη στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς, στό μέσον τῆς πορείας μας πρός τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τῆς προετοι­μασίας μας γιά νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη αὐτή ἑορτή ὄχι κοσμικά ἀλλά πνευματικά.

Καί πρίν νά προβάλει αὔριο ἡ Ἐκ­κλησία μας τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, γιά νά ἀντλήσουμε ἀπό αὐτόν δύναμη προκειμένου νά συνεχί­σουμε τόν πνευματικό μας ἀγώνα, τόν ἀγώνα τῆς μετανοίας καί τῆς καθάρσεως, τόν ἀγώνα τῆς νη­στεί­ας καί τῆς ἐγκρατείας, ὁ πρωτοκο­ρυ­φαῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυ­τής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλη­σίας, μᾶς ἔδωσε στό σημερινό ἀπο­στολικό ἀνάγνωσμα μία συμβουλή. Τί μᾶς εἶπε; «Ὑπομονῆς γάρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγε­λίαν». Ἔχετε ἀνάγκη ὑπομονῆς, γιά νά τηρήσετε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Χρι­στοῦ δέν εἶναι μία εὔκολη ὑπόθεση. Εἶναι κάτι τό ὁποῖο ἐπιτυγχάνεται μέ προσπάθεια καί ἀγώνα πνευμα­τικό. Ἀγώνα πού δέν εἶναι σύντο­μος ἀλλά διαρκής. Εἶναι ἕνας μα­ρα­θώνιος, γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι ἐναρμόνισε πλήρως τή ζωή του μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἐπαναπαυθεῖ σέ αὐτό καί νά παύσει νά ἀγωνίζεται. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια καί συνεχής βία τοῦ ἑαυτοῦ μας, γιά νά ἀντι­με­τωπίσουμε τούς πειρασμούς καί τίς παγίδες τοῦ πονηροῦ, γιά νά μήν ἀφήσουμε τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας νά κυριαρχήσουν στήν ψυχή μας καί νά ψυχράνουν τήν ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό καί τό θέλημά του ἤ ἀκόμη περισσότερο νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό Αὐτόν.

Χρειάζεται ὅμως καί συνεχής προ­σπάθεια, γιατί στή ζωή μας συνα­ντοῦμε καί ἐμπόδια καί δυ­σκο­λίες καί προβλήματα καί ἀσθέ­νειες πού μᾶς δυσκολεύουν, πού μᾶς στενοχωροῦν, πού μᾶς ἀπο­γοη­τεύουν καί πού μᾶς φέρνουν κάποτε καί σέ ἀδιέξοδο. Μπορεῖ νά εἶναι θέματα καί προβλήματα προ­σω­πικά ἤ νά ἀφοροῦν τήν οἰκο­γένεια ἤ τούς οἰκείους μας, τόν ἐπαγγελματικό ἤ τόν κοινωνικό μας περίγυρο, νά δυσκολεύουν τή ζωή μας, χωρίς νά μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά.

Καί καλούμεθα νά τά ἀντιμετω­πί­σουμε καί συχνά νά συμβιώσουμε μαζί τους. Πολλά ἀπό αὐτά, ὅσο καί ἄν εἶναι δυσάρεστα, ὅσο καί ἄν μᾶς δυσκολεύουν, δέν πρέπει νά ξε­χνοῦ­με ὅτι τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Καί ὁ Θεός δέν ἔχει σκοπό νά μᾶς δυ­σκολεύσει ἤ νά μᾶς ταλαιπωρήσει, ἀλλά τά χρησιμοποιεῖ ὅλα αὐτά γιά τήν πνευματική μας ὠφέλεια, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά αἰσθανθοῦμε τήν ἀδυναμία μας, νά νικήσουμε τόν ἐγωισμό μας, νά ταπεινωθοῦμε, νά διδαχθοῦμε τήν ἐγκράτεια, ἀλ­λά προπάντων νά μάθουμε τό με­γάλο μάθημα τῆς ὑπομονῆς.

Αὐτή τή μεγάλη ἀρετή μᾶς σύστη­σε σήμερα καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Πολλοί ἴσως ἀγνοοῦμε ὅτι εἶναι ἀρε­τή, ἀγνοοῦμε τή σημασία της καί τή σπουδαιότητά της. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητη γιά κάθε προ­σπά­θεια πού κάνουμε, γιά τόν πνευ­ματικό μας ἀγώνα καί τή ζωή μας. Γιατί ἡ ὑπομονή μᾶς βοηθᾶ νά ἐπιμένουμε στόν ἀγώνα μας χωρίς νά ἀπογοητευόμαστε, νά ἐπιμένου­με στήν προσευχή καί στή νηστεία χωρίς νά κουραζόμαστε, νά ἐλέγ­χου­με τόν θυμό καί τή γλώσσα μας, ὅταν οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ὑποτιμοῦν ἤ μᾶς συκοφαντοῦν, ὥστε νά κάνουμε τελικά πράξη αὐ­τό πού μᾶς εἶπε σήμερα ὁ πρωτοκο­ρυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος καί νά κερδίσουμε τήν αἰώνια ζωή.

Καί αὐτή ἀκριβῶς ἡ μεγάλη ἀντα­μοιβή, τήν ὁποία ὑπόσχεται ὁ Θεός γιά ὅσους ὑπομένουν, ἀποδεικνύει καί τή μεγάλη σημασία καί ἀξία τῆς ὑπομονῆς. «Ὑπομονῆς γάρ ἔχε­τε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγελίαν», μᾶς λέγει ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος, ἐπαναλαμβάνοντας μέ τόν δικό του τρόπο αὐτό πού μᾶς εἶπε καί ὁ Χριστός: «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Αὐτός πού θά ὑπομείνει μέχρι τέλους αὐτός θά σωθεῖ.

Αὐτήν τήν ἀρετή, τήν ἀρετή τῆς ὑπο­μονῆς καλλιέργησε στή ζωή του καί μακαριστός ἐφημέριος τῆς ἐνο­ρίας σας, ὁ ἀείμνηστος π. Δημή­τριος. Ἀγωνίσθηκε σέ ὅλη του τή ζωή μέ ὑπομονή καί μέ ἀγάπη πρός τόν Θεό νά διακονήσει τήν Ἐκκλη­σία καί τούς ἀνθρώπους, νά εἶναι συνεπής στά καθήκοντά του καί τίς ὑποχρεώσεις του, νά προσφέρει τήν ἀγάπη του πρός ὅλους, νά τούς διδάσκει μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς του. Ἁπλός, ταπεινός, ὑπά­κου­ος στήν Ἐκκλησία, συνεργά­σθη­κε ἁρμονικά καί πάντοτε μέ σεβασμό πρός τόν Ἐπίσκοπό του. Σήκωσε μέ ὑπομονή τόν σταυρό τῆς ἱερωσύνης καί τό τελευταῖο διάστημα τῆς ζωῆς του καί τῆς ἀσθε­νείας, ἔχοντας πάντοτε τή συμ­παράσταση καί τῶν οἰκείων του. Καί ἔτσι ἐλπίζουμε καί εὐχό­μεθα, τελώντας καί τό τεσσαρα­κον­θήμερο μνημόσυνό του, νά ἀπολαμβάνει τώρα τήν ἀμοιβή τῆς ὑπομονῆς του κοντά στόν Θεό, καί Ἐκεῖνος ὡς δικαιοκρίτης νά τόν ἀναπαύει στή χαρά τῆς βασιλείας του καί νά στηρίζει καί νά ἐνισχύει τούς οἰκείους του μέ τήν ἀγάπη καί τήν παρηγορία του.