Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ως διαμάχη ιδεολογικής ηγεμονίας (άποψη)

ΑΠΟΨΗ, του Κυριάκου Αργυρόπουλου*:

Η κυβερνητική πλειοψηφία, νομοθετώντας τα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια, ξεπερνώντας και Συνταγματικά «εμπόδια», έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες ακόμη έναν λογαριασμό, ανέτρεψε ένα ενοχλητικό παράδειγμα. Και το έκανε εύκολα.

Τόσο εύκολα, όσο εύκολα ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, τόσο εύκολα όσο ένας οδοστρωτήρας σαρώνει ένα κατάφυτο λιβάδι.

Το κάνει εύκολα όχι γιατί διαθέτει την απαραίτητη πλειοψηφία, βουλευτική ή κοινωνική, αλλά γιατί έχει την ικανότητα να επιβάλει το αφήγημά της στο δημόσιο διάλογο. Διαμορφώνει το πλαίσιο και τα επιχειρήματά της καθορίζουν και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση κάνει μεταρρυθμίσεις, «ανατρέπει την ακινησία», «σπρώχνει την Ελλάδα στο μέλλον», «μας συγχρονίζει με το ρολόι της ιστορίας».

Η κυβερνητική αλαζονεία διατυπώνεται στο μέγιστο βαθμό και αντιστρόφως ανάλογα με την ποιότητα των επιχειρημάτων. Όσο πιο επιδερμικά τα επιχειρήματα τόσο μεγαλύτερη η έπαρση των εκφραστών τους. Σύμφωνα με αυτά, το νομοσχέδιο ενισχύει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Μία μόνιμη επωδός, ένα πέρασμα όμως από ένα ΑΕΙ, μία αίθουσα διδασκαλίας, μία φοιτητική εστία, αποτυπώνει πλήρως την «αγωνία» για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Δύσκολα πείθεται κάποιος ότι με τη εγκατάσταση παραρτημάτων ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα σταματήσει η ροή ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό (ιδιαίτερα των μεταπτυχιακών), θα επιστρέψουν οι χιλιάδες έλληνες καθηγητές, η χώρα θα γίνει κόμβος για αλλοδαπούς φοιτητές, θα αυξηθεί το ΑΕΠ και τα επόμενα 10 χρόνια το κέρδος θα ξεπεράσει τα 50 δισ. ευρώ, τα οποία θα διοχετευθούν στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Επιχειρήματα, τα οποία διατυπώνονται από αυτούς που ψήφισαν και αυτούς που υπερασπίστηκαν στο Δημόσιο Διάλογο, την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, «κόβοντας» χιλιάδες νέους από το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Από την κυβέρνηση που κατήργησε την ίδρυση νέων Τμημάτων, όπως η Νομική στην Πάτρα, που κακοποίησε βάναυσα έννοιες όπως η Αριστεία. Μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί το επιχείρημα ότι τα σοβαρά Δημόσια Πανεπιστήμια της Ευρώπης (Cambridge, Oxford, London School of Economics, Sorbonne κλπ) θα σπεύσουν να ιδρύσουν παραρτήματα στην Ελλάδα επειδή τώρα ο νόμος τους το επιτρέπει. Θυμηδία προκαλεί και η ερμηνεία του άρθρου 16 από γνωστό τηλε-συνταγματολόγο, το οποίο χαρακτήρισε ξεπερασμένο γιατί αφορούσε όπως είπε τον… κομμουνιστικό κίνδυνο.

Η κυβέρνηση όμως, δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται για την ποιότητα των επιχειρημάτων. Ενδιαφέρεται περισσότερο να διαβεβαιώσει ότι η μάχη των ιδεών συνεχίζεται παρά τις όποιες υποχωρήσεις (πχ νόμος για γάμο ομόφυλων ζευγαριών). Να καταφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, στην απομείωση της οποίας, με ικανοποίηση αναφέρθηκε ο Μάκη Βορίδης.

Να παρουσιαστεί ως η ενσάρκωση του αυτονόητου, καταδικάζοντας όλους τους υπόλοιπους στην παρακμή και τη λήθη. Το είπε ο κ. Πιερακάκης, υποστηρίζοντας εμμέσως ότι έρχεται να μας απαλλάξει από ένα σύνολο ανορθολογικών και πρωτόγονων περιορισμών, των «Ταμπού» μας. Και ταυτόχρονα να απευθυνθεί με (παρωχημένα;) συνθήματα στο θυμικό του πυρήνα των δεξιών και ακροδεξιών ψηφοφόρων, αναβιώνοντας, με αναφορές του ίδιου του πρωθυπουργού, το μεγαλείο της «πρωτοπόρας» ΔΑΠ, τις ανεδαφικές συγκρίσεις με την Κούβα και τη Βόρειο Κορέα, υποτιμώντας το ελληνικό το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, περιγράφοντάς το ως μηχανισμό αναπαραγωγής κοινωνικής αταξίας, μιλώντας πάλι για μπαχαλάκηδες και κουκουλοφόρους.

Και αυτή η αναφορά είναι αποκαλυπτική. Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, μόνο ως αντιπαράδειγμα το οποίο επιχειρεί να ακυρώσει. Η ψήφιση του νομοσχεδίου το επιτυγχάνει και η νίκη αντιμετωπίζεται ως ιστορική. Το ιδιωτικό επικρατεί πλήρως έναντι του δημοσίου. Το τελευταίο οχυρό καταρρέει και συμπαρασύρει βασικά κεκτημένα της μεταπολίτευσης. Η ανώτατη εκπαίδευση μετατρέπεται από δικαίωμα σε προνόμιο. Οι δυνατότητες περιορίζονται, κλείνουν σταδιακά οι οδοί της Κοινωνικής Κινητικότητας που εξέθρεψαν τα όνειρα εκατομμυρίων παιδιών τις τελευταίες δεκαετίες σε αυτή τη χώρα.

Αλλάζει το υπόδειγμα. Στο νέο υπέροχο κόσμο, το κράτος δεν εγγυάται κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες. Παραιτείται από την υποχρέωση και το ρόλο τον παραχωρεί στην «ελεύθερη» αγορά. Όποιος μπορεί να ανταπεξέλθει στο κόστος θα προχωράει. Όποιος δεν μπορεί θα μένει πίσω. Όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στη Μεγάλη Βρετανία, κυρίως μετά την επιβολή υψηλότατων διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια, τις ΗΠΑ, όπως συμβαίνει εδώ και αιώνες σε χώρες με αυστηρά ταξικά δομημένη κοινωνική διαστρωμάτωση.

* Δημοσιεύθηκε στο dnews.gr