Α´ Στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου στο Πλατύ Ημαθίας και υποδοχή Λειψάνων Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης

Την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024 το απόγευμα στον αύλειο χώρο του Ναού Γεννήσεως της Θεοτόκου Πλατέος πραγματοποιήθηκε η υποδοχή αποτμημάτων των Ιερών Λειψάνων των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης από την ομώνυμη Ιερά Μονή της Ιερά Μητροπόλεως Μυτιλήνης.

Τα Ιερά Λείψανα μετέφερε ο Αρχιμ. Πρόχορος Ζιμβραγουδάκης, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Υψηλού Μυτιλήνης και τα υποδέχτηκε ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, επικεφαλής του κλήρου και του πλήθους των ευσεβών πιστών που προσήλθαν από την ευρύτερη περιοχή.

Ακολούθως τελέστηκε η Α´ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου χοροστατούντος του Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κηρύττοντας τον θείο λόγο εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου κ. Ιάκωβο, για την άδεια και την ευλογία της μεταφοράς των Ιερών Λειψάνων, αναφέροντας μεταξύ άλλων: 

«Δύναμις τοῦ Ὑψίστου ἐπεσκίασε τότε πρός σύλληψιν τῇ Ἀπειρο­γάμῳ».

Λίγες ἡμέρες πρίν νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Εὐαγγε­λι­σμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ ἱερός ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τήν πρώτη στάση τοῦ ὁποίου ψάλαμε ἀπόψε πρός τήν Παναγία Παρθένο, μᾶς μετέφερε στή στιγμή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της. Καί μέ τέσσερις λέξεις μᾶς ἐξήγησε πῶς ἡ ἀπειρόγαμος Κόρη τῆς Να­ζαρέτ ἔγινε Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, παραμένοντας καί μετά τόν τόκο της Παρθένος, ὅπως ἦταν καί πρό τοῦ τόκου της.

«Δύναμις τοῦ Ὑψίστου ἐπεσκίασε τότε».

Ποιός δέν γνωρίζει τόν τρόπο τῆς γεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου; Θεῖο θαῦ­μα καί αὐτός, ἀλλά ἡ γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἦταν ἀκόμη με­γαλύτερο θαῦμα. Μοναδικό καί ἀνε­πανάληπτο, ὅπως ἦταν καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας. Μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο, ὅπως ἦταν τό γε­γο­νός τῆς σαρκώσεως τοῦ ἀσάρκου Θεοῦ. Μοναδικό καί ἀνεπανάλη­πτο, ὅπως ἦταν καί τό σχέδιο τῆς θείας ἀγάπης γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Καί αὐτό τό μοναδικό καί ἀνεπα­νά­ληπτο θαῦμα ἔγινε ἐφικτό χάρη στή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου ἐπεσκίασε τήν Παρ­θέ­νο Μαρία καί ἔκανε τό ἀδύνατο δυνατό. Τήν ἐπεσκίασε γιά νά τήν καταστήσει Μητέρα του, γιά νά τήν καταστήσει συνεργό του στό θαῦμα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως καί τῆς ἀνθρωπίνης θεώσεως.

Ποιός θά μποροῦσε νά φαντασθεῖ ὅτι ἦταν δυνατόν νά συμβεῖ κάτι τέ­τοιο; Ποιός θά μποροῦσε νά σκε­φθεῖ ὅτι ἦταν δυνατόν νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος καί μάλιστα νά λά­βει τήν ἀνθρώπινη σάρκα ἀπό μία ἁπλῆ καί ταπεινή Κόρη, ἀπό τήν Παρθένο Μαρία; «Ὅπου Θεός» ὅμως «βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις». Καί τό σχέδιο τῆς σωτηρίας καί ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώ­που, πού εἶχε ἐκπέσει ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τῆς θείας ἐντολῆς καί εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό, ζώντας μέσα στό σκοτάδι τῆς ἁμαρ­τίας, ἦταν σχέδιο τῆς θείας βουλή­σεως.

Καί ἡ τάξη τῆς φύσεως νικήθηκε στό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τό­κου, γιατί ἐκείνη μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀκύρωσε τήν παρακοή τῶν πρωτοπλάστων. Ἡ ἀπάντησή της στό μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της, «ἰδού ἡ δού­λη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», ἦταν ἡ ἀρχή τῆς πραγ­μα­τώσεως τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας. Ἦταν ἡ ἀφετηρία τῆς ἐπισκιάσεως τῆς Παναγίας Παρθέ­νου ἀπό τή δύναμη τοῦ Ὑψίστου, ἡ ὁποία ἐπιτελεῖ πάντοτε «θαυμάσια, μεγάλα».

Καί αὐτή ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου συνόδευε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο σέ ὅλη τή ζωή της. Μέ αὐτήν ἀντιμε­τώ­πισε σιωπηλά καί μέ ὑπομονή ὅλες τίς δυσκολίες πού συνάντησε ὡς Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ἀπό τή Βηθλεέμ μέχρι τόν Σταυρό, ἀλλά καί μέ αὐτήν θαυματουργεῖ καί Ἐκεί­νη γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων, γιά χάρη ὅσων προσφεύγουν στήν ἀγάπη της καί ζητοῦν τήν προστα­σία καί τή βοήθειά της, ζητοῦν τήν ἐνίσχυσή της στόν ἀγώνα τους, τή θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν τους, τή σωτηρία τους.

Μέ τή δύναμη ὅμως τοῦ Θεοῦ θαυ­ματουργοῦν καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τῆς δωρεᾶς πού ἔχει λάβει ὁ καθένας. Καί αὐτό ἰσχύει καί γιά τούς νεοφανεῖς ἁγί­ους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη, τῶν ὁποίων τά ἱερά λείψανα ὑπο­δεχθήκαμε μέ εὐλάβεια καί κατά­νυ­ξη πρίν ἀπό λίγο στήν ἐνορία σας, καί τά ὁποῖα μετέφερε στόν ἱερό ναό τῆς Πα­ναγίας ἐδῶ, στό Πλατύ, μέ τήν ἄδεια καί τήν εὐλογία τοῦ Σεβα­σμιω­τάτου Μητροπολίτου Μυ­­τι­­λή­νης, Ἐρεσσοῦ καί Πλω­μα­ρίου κ. Ἰακώβου, πρός τόν ὁποῖο ἐκφράζω τή βαθύτατη εὐγνωμο­σύνη καί τίς εὐχαρι­στίες μου, ὁ π. Πρόχορος, γιά νά τά προσκυνήσουμε, νά λά­βουμε τή χάρη καί τήν εὐλο­γία τους καί νά ἐνισχυθοῦμε στόν ἀγώ­να τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς, στήν ὁποία εἰσήλθαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες.

Ἡ παρουσία τῶν ἱερῶν καί θαυ­μα­τουργῶν λειψάνων τῶν ἁγίων μᾶς ὑπενθυμίζει καί τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ἀξιώθηκαν νά ἔχουν τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί νά θαυμα­τουρ­γοῦν μέ αὐτή. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ὑπακοή τους στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὑπακοή πού ἔφθασε μέχρι τή θυσία τῆς ζωῆς τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού ἔφθασε ἀκόμη καί μέχρι τό μαρτύριο, ὅπως ἔφθασαν καί οἱ ἅγιοί μας, Ραφαήλ, Νικόλαος καί Εἰρήνη.

Τήν ἴδια ὑπακοή, στόν ὑπέρτατο μά­λιστα βαθμό, ἔδειξε καί ἡ Ὑπε­ραγία Θεοτόκος, πού ἀποδέχθηκε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή της, παρότι ἦταν κάτι ἐντελῶς ἄγνω­στο γιά Ἐκείνη. Γι᾽ αὐτό καί ὄχι μόνο ἀξιώθηκε τῆς μεγάλης τιμῆς νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί νά παρακάθηται διά παντός στόν θρόνο του, ἀλλά ἀποτέλεσε καί ἀποτελεῖ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὑπόδειγμα ὑπακοῆς καί γιά τούς ἁγίους καί γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, πού τήν τιμοῦμε καί τήν ὑμνοῦ­με.

Καί δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ὁ πιό εὐπρόσδεκτος ὕμνος πρός τήν Παναγία μητέρα μας εἶναι ἡ ὑπα­κοή μας στόν Υἱό της, ἰδιαιτέρως αὐτή τήν περίοδο τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος ἀλλά καί σέ ὅλη μας τή ζωή. Καί ἄν ἐμεῖς κάνουμε τήν ὑπα­κοή πού περιμένει ἀπό ἐμᾶς, νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Ἐκείνη θά πρε­σβεύει γιά μᾶς στόν Υἱό της, ὥστε νά μᾶς ἐπισκιάζει ἡ χάρη καί ἡ δύναμή του πάντοτε σέ ὅλη μας τή ζωή.