Ο τελευταίος κόκκος της κλεψύδρας...

Του Νίκου Βουδούρη

Ανέμελα ξεκίνησες εκείνο το ταξίδι. Ένα σακίδιο στον ώμο και όλη την νιότη μπροστά σου. Τι πιο ζηλευτό να έχεις τη νιότη στις αποσκευές σου!

Σε θέση οικονομική, μαζί με άλλους γεμάτους νιάτα στις αποσκευές τους κι αυτοί, αράζετε στις θέσεις σας, βάζετε μουσική και αρχίζετε κουβεντούλα. 

Για τις σπουδές, για την δουλειά, για τον αγώνα της περασμένης Κυριακής, ίσως και την κοπελιά εκείνη που σε γοήτεψε, το παλικάρι εκείνο που σ’ αρέσει. 

Οι ρόδες κυλούν γοργά. Στις στάσεις ανεβαίνουν και άλλοι επιβάτες, με περισσότερες βαλίτσες και λιγότερα νιάτα, με παιδιά να τους περιμένουν στο σπίτι. 

Μαζί σου κι αυτοί, ίσως επειδή τους παρέσυρε η δύναμη της νιότης σου, μπαίνουν στο κλίμα και την παρέα σου. Και στην κουβέντα μπαίνουν και άλλα ζητήματα. 

Οι πολιτικοί, οι κακοί εργοδότες, οι δυσκολίες της ζωής, οι ωραίες και οι δύσκολες στιγμές του γάμου, ακόμα τα εγγονάκια που περιμένουν με λαχτάρα σοκολάτες. 

Η ώρα πέρασε. Το ταξίδι κουραστικό, η ώρα περασμένη. Άλλοι λαγοκοιμούνται στην καρέκλα, άλλοι κάνουν βόλτες στους διαδρόμους, ίσως και κανένα τσιγάρο κρυφά.

Εσένα ύπνος δεν σε πιάνει. Λαχταράς να γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου, να δεις τους δικούς σου, μετράς τα χιλιόμετρα σαν τους κόκκους μιας κλεψύδρας που αδειάζει λίγο – λίγο. 

Πάνε μήνες που έφυγες για σπουδές και δουλειά, δεν σου έφταναν τα λεφτά για περισσότερα ταξίδια και έτσι οι φορές που γυρίζεις πίσω είναι πολύ λίγες. 

Και όντως άδειαζε αυτή η κλεψύδρα. Κάθε μέτρο και κόκκος. Κάθε λεπτό πιο κοντά προς το τέλος που έμελλε να ‘ρθει, μα κανείς δεν φανταζόταν, κανείς δεν ευχόταν. 

Κάθε κόκκος που έπεφτε και μια σταγόνα αίμα. Έμεναν ακόμη 57 μέχρι να τελειώσουν όλοι, αργά, περνούσαν μέσα από την στενή ατραπό της κλεψύδρας. 

Με την ελπίδα ότι αφού πέρασαν το στενό, μόνο καλύτερες ώρες μπορούν να ακολουθήσουν, αφού επέζησαν από αυτό, τίποτα δεν θα τους πτοήσει. 

Η ώρα ζυγώνει, πέφτει και ο τελευταίος κόκκος άμμου σαν αίμα, περνώντας από τον στενό λαιμό της κλεψύδρας, μα τίποτα δεν υπάρχει στον αέρα που να δείχνει το μέλλον. 

Κανένας οιωνός, κανένα σημάδι, κανένα προαίσθημα δεν προειδοποίησε για τα επερχόμενα, αλλά αν ήσουν λίγο πιο πέρα, θα τα καταλάβαινες όλα. 

Θα έβλεπες πως ζωές σαν την δική σου και δεκάδων άλλων, δεν έχουν και τόση αξία, ειδικά αν πρόκειται για τάματα πολιτικά ή μια σακούλα γεμάτη σουβλάκια. 

Η ώρα μηδέν σε βρίσκει όρθιο, με έναν καφέ στο χέρι, μέσα στο κυλικείο. Πριν λίγο είχες στείλει μήνυμα στους δικούς σου πως κοντεύεις στο τέλος του ταξιδιού. 

Μόνο που δεν ήξερες πως το τέλος θα ερχόταν πιο νωρίς από όσο το υπολόγιζες, δεν ήξερες πως ζούσες μέχρι τότε από τύχη και τότε σου τελείωσε…

Μια λάμψη φωτός, ισχυρές εκρήξεις, θερμοκρασίες υψηλές, μα απορείς πως μπορείς να βρίσκεσαι μέσα σε τέτοια κόλαση και να μην νοιώθεις τίποτα… 

Αφού συνήλθες από το πρώτο σοκ και λίγο ξεκαθάρισαν τα πράγματα, άρχισες να βλέπεις πιο καθαρά. Είδες τι έγινε ακριβώς και έκανες τον σταυρό σου που σώθηκες.

Μα ακόμα απορούσες πως μπορείς να τα βλέπεις όλα αυτά από ψηλά, πως γίνεται να πετάς, να μην πονάς και να αισθάνεσαι τόσο γαλήνια την ψυχή σου. 

Τότε άρχισες να βλέπεις και άλλους τριγύρω και πήρες τα πάνω σου. Άρχισες να τους μετράς, για κάποιον περίεργο λόγο. Το τελικό μέτρημα, μαζί με σένα, ήταν 57… 

(Δημοσιεύθηκε στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria" - Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024, φύλλο 95)