Μήπως έρχεται η ώρα να αφυπνιστούμε; (άρθρο του Ιωάννη Παπαγιάννη)

ΑΠΟΨΗ, του Ιωάννη Μ. Παπαγιάννη: Το νομοθετικό σώμα, η Ελληνική Βουλή, εδώ και έτη, ψηφίζει διάφορα νομοθετήματα, πολλά εκ των οποίων ούτε έχουν εξαγγελθεί προεκλογικά, ώστε να νομιμοποιείται η μετεκλογική τους θέσπιση, ούτε τυγχάνουν αποδοχής της μεγάλης πλειοψηφίας της βούλησης του ελληνικού λαού. Ζήσαμε και ζούμε σειρά τέτοιων νομοθετημάτων, που άλλαξαν καταλυτικά την έννομη, οικονομική και θεσμική οντότητα των Ελλήνων πολιτών.

Την τελευταία περίπου δεκαπενταετία, οδηγούμαστε σε συστηματικό περιορισμό των προσδοκιών, δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών. Παράλληλα εξωθούμαστε από ξένα και εγχώρια κέντρα αλλότριων συμφερόντων σε συνεχιζόμενη επιδείνωση του μέσου βιοτικού επιπέδου και ακόμα περισσότερο τη θεσμικά βίαιη και αντίθετη με τις αξίες, αρχές, αρετές και παραδόσεις του έθνους μας μεταβολή στοιχειωδών, ριζικών γνωρισμάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Ενδεικτικά ας αναφερθούμε σε διάφορα τέτοια νομοθετήματα- φωτιά: Τα πολλαπλά, ονομαζόμενα "μνημόνια", με τον πρωτοφανή περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας. Τα απίστευτης έμπνευσης φοροεισπρακτικά μέτρα, π.χ. ΕΝΦΙΑ. Τη σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με το εισόδημα. Την ουσιαστική κατάργηση του ταχυδρομικού, τηλεφωνικού και τραπεζικού απορρήτου και την αποδοχή, δήθεν "για το καλό μας", συνθηκών big brother στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών. Την επιδρομή με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς στις ιδιωτικές και επιχειρηματικές περιουσίες από ξένα funds και εισπρακτικές εταιρίες. Τις λεγόμενες ηλεκτρονικές ταυτότητες. Και πρόσφατα του "γάμου" και ..... τεκνοθεσίας ομοφυλόφιλων. Ντροπή και όνειδος.

Μήπως έρχεται η ώρα να αφυπνιστούμε, να θυμηθούμε τις επιταγές των ηρώων, των πνευματικών ταγών και των αγίων μας, μήπως πρέπει να ξαναμιλήσει ο περήφανος, ανυπότακτος, ορθόδοξος και ελεύθερος ελληνικός λαός; Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραφε ότι υπάρχουν δύο Ἑλλάδες. "Αὐτὴ ποὺ ἐξαναγκάζεται, καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ὑπηκόους της νὰ καταπονεί, καὶ σ' ἕναν διεθνῆ χορὸ μεταμφιεσμένων νὰ μετέχει, μὲ τὸ φόρεμα τῆς Εὐρωπαίας... Καὶ ὑπάρχει ἡ ἄλλη, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπακούει στὸν Ἡράκλειτο καὶ στὸν Μακρυγιάννη... Η πρώτη μπορεῖ νὰ καταλυθεῖ μιὰ ἡμέρα. Ἡ δεύτερη, ἀκόμη κι ἂν μείνει χωρὶς ὑπόσταση, ΠΟΤΕ ! Τοὐλάχιστον ἐγώ, γι΄ αὐτὴν ὑπάρχω".