Μηδένα προ του τέλους (editorial εφ. "InVeria", του Ν. Βουδούρη)

Editorial, του Νίκου Βουδούρη:

Ένα ερειπωμένο κτίριο, άλλοτε το έλεγες και Αρχοντικό, μαρτυρά τις παλιές δόξες της βιωτής σου. Εκεί μεγαλούργησε ως κάποιος, επιδεικνύοντας με θέρμη τα καμώματά του. 

Πάρτι πολλά, υψηλές γνωριμίες, έπιπλα ακριβά, όσο ο ετήσιος μισθός ενός εργάτη το καθένα απ’ αυτά, πεπαλαιωμένα κρασιά και σπάνιες συλλογές αντικειμένων τα χόμπι του.

Θαρρούσε ο καθένας πως όντως ήταν κάποιος. Κληρονόμος ή αυτοδημιούργητος, κανείς δεν ήξερε, ούτε και κανείς μπορούσε με σιγουριά να πει από πού κρατά η καταγωγή του. 

Έλειψα για χρόνια από την γειτονιά που τον έβλεπα, δεν μάθαινα και νέα καθόλου. Ώσπου γυρνώντας στα μέρη μου είδα ξαφνικά την απόλυτη παρακμή που έπεσε στο σπιτικό του. 

«Που είναι οι δόξες, τα πάρτι, τα ακριβά του αυτοκίνητα, οι δεκάδες φίλοι που τον περιτριγύριζαν τον ιδιοκτήτη εκείνου του σπιτιού;», ρώτησα έναν γεράκο που έστεκε παραδίπλα. 

Μου είπε πως όλα χάθηκαν με τον καιρό, μα δεν φάνηκε να ξέρει να πει παραπάνω. Ίσως, υπέθεσε, να μην ήταν και τόσο συνετή η ζωή του, ίσως η μοίρα να μην του φέρθηκε καλά.  

Ευχαριστώντας τον, συμφώνα με τις υποθέσεις του, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», σχολίασα γεμάτος αυτοπεποίθηση και κρυφή αλαζονεία ή φθόνο για αυτά που είχε καταφέρει.

Τον χαιρέτισα ρίχνοντάς του μία ακόμη κοφτή ματιά, μα τότε διαπίστωσα πως σαν πολύ γνώριμη να μου ήταν εκείνη η βασανισμένη φιγούρα του άμοιρου γεράκου. 

Ίσως στα ίδια μέρη κάπου, κάποτε να τον είχα ξαναδεί… 

(17/2/2024) 

(Δημοσιεύθηκε στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria", Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024, φύλλο 94)