Εκδήλωση για τους Τρεις Ιεράρχες και βράβευση αφυπηρετησάντων εκπαιδευτικών της Ημαθίας

Το απόγευμα του Σαββάτου 27 Ιανουαρίου 2024, στον Χώρο Τεχνών πραγματοποιήθηκε εκδήλωση που συνδιοργάνωσε η Μητρόπολη Βεροίας και η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών, στην οποία τιμήθηκαν οι αφυπηρετήσαντες εκπαιδευτικοί της Ημαθίας.

Την εκδήλωση άνοιξε ο βυζαντινός χορός του Ωδείου της Μητρόπολης υπό τη διεύθυνση του Ιορδάνη Ζερδαλή και στη συνέχεια μαθητές του Μουσικού Σχολείου Βεροίας υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Γιάννη Μπαλιάκα παρουσίασαν σύντομο μουσικό πρόγραμμα.

Ακολούθησαν οι χαιρετισμοί του Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονα, του Διευθυντή ΔΔΕ Ημαθίας Αθανάσιου Αλατζόγλου, της συμβούλου εκπαίδευσης Θεολόγων Ξανθής Αλμπανάκη, της πρώην Διευθύντριας ΔΔΕ Ημαθίας Αναστασίας Μαυρίδου και του Νικηφόρου Κατράνα, ο οποίος μίλησε εκ μέρους των αφυπηρετησάντων εκπαιδευτικών.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τη βράβευση εκπαιδευτικών της Ημαθίας που συνταξιοδοτήθηκαν από το έτος 2016 και μετά.

Η ομιλία του Μητροπολίτη στην εκδήλωση:

«Τίς ἀμοιβή; τίς ἀνταπόδοσις πρέ­πουσα, τοῖς ἡμετέροις … προσενε­χθή­σεται παρ᾽ ἡμῶν εὐεργέταις;» Ποιά ἀμοιβή; Ποιά ἀνταπόδοση ἁρμόζει νά προσφέρουμε στούς εὐεργέτες μας;

Μέ αὐτή τή διπλῆ ἐρώτηση ἀρχί­ζει τόν κανόνα πρός τιμήν τῶν ἁγίων τριῶν Ἱεραρχῶν ὁ εἰσηγη­τής τῆς κοινῆς ἑορτῆς τους, ὁ μητροπολίτης Εὐχαΐτων Ἰωάννης Μαυρόπους.

Δάσκαλος καί ἐκεῖνος στήν Κων­σταντινούπολη, πρίν νά γίνει ἐπί­σκοπος στά μακρινά Εὐχάϊτα, γνώριζε τόν κόπο καί τόν μόχθο πού ἀπαιτεῖ τό ὑψηλό καί σπουδαῖο λειτούργημα τοῦ διδασκάλου.

Πόση ἀγάπη χρειάζεται νά δια­θέτει ὁ διδάσκαλος, γιά νά μεταδίδει στούς μαθητές ὅσα ὁ ἴδιος μέ πολ­λή μελέτη καί προσπάθεια ἔκανε κτῆμα του! Πόσο πνεῦμα προσφο­ρᾶς καί κενώσεως πρέπει νά ἔχει ὁ διδάσκαλος, γιά νά ἀδειάζει ὁ ἴδιος, προκειμένου νά πλουτίσει ὁ μαθητής του!

Γιατί εἶναι κοπιῶδες νά μελετᾶ κανείς γιά νά γίνει σοφός, ἀλλά ἀσύγκριτα πιό κοπιῶδες νά μελετᾶ γιά νά μορφώσει κάποιον ἄλλον. Γι᾽ αὐτό καί, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ Ἰω­άν­νης Μαυρόπους, δέν ὑπάρχει ἀμοι­βή  ἀντάξια τοῦ κόπου τοῦ δα­σκάλου, ὁ ὁποῖος μέ τήν προσφορά του στούς μαθητές του γίνεται ὄχι ἁπλῶς δάσκαλός τους ἀλλά εὐερ­γέτης τους.

Εὐεργέτες μας, λοιπόν, καί ὄχι μόνο διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων, οἱ τρεῖς Ἱεράρ­χες, γιατί τή βαθειά καί σπουδαία μόρφωση τήν ὁποία ἀπέκτησαν, φοιτώντας στίς πιό διάσημες σχο­λές ἐκείνων τῶν χρόνων, στήν Κων­σταντινούπολη, στήν Ἀθήνα, στήν Ἀλεξάνδρεια καί στήν Ἀντιό­χεια, δέν τήν κράτησαν γιά τόν ἑαυτό τους. Οὔτε ὅμως θέλησαν νά τήν περιορίσουν, διδάσκοντας στίς σχολές ὅπου διέπρεψαν ὡς φοιτη­τές, κερδίζοντας τήν ἐκτίμηση τῶν καθηγητῶν τους καί τόν θαυμα­σμό τῶν συμφοιτητῶν τους, πού τούς παρακινοῦσαν νά διδάξουν.

Προτίμησαν νά ἀξιοποιήσουν τή μόρφωση καί τίς γνώσεις πού ἀπέ­κτησαν, καί νά διδάξουν ἀντί γιά τούς ἐλάχιστους προνομιούχους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν δυνατότητα προσ­βά­σεως στά σχολεῖα καί τήν παι­δεία, ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀν­θρώ­πους, μέ τόν λόγο τους, μέ τά ἔργα τους καί μέ τή ζωή τους. Μά­λιστα, ἀξιοποίησαν ὅλη τή γνώ­ση πού κατέκτησαν οἱ ἴδιοι μέ τή με­λέτη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγ­­γραφέων, ἀλλά καί τίς μεθό­δους τῆς ρητορικῆς πού διδάχθη­καν, μαζί μέ τόν πλοῦτο τῶν λέ­ξεων τῆς ἀττικῆς γλώσσας, γιά νά ἐκφρά­σουν τίς ἀλήθειες τῆς χρι­στι­ανικῆς πίστεως καί νά τίς κάνουν κατανο­η­τές σέ ὅλους τούς ἀνθρώ­πους. Καί ἀκόμη νά δώσουν στήν ἀρχαία ἑλ­ληνική γλώσσα τή δυνα­τότητα νά συνεχίσει νά ἐπιβιώνει στόν νέο κόσμο, στόν χριστιανικό κόσμο πού εἶχε ἀρχίσει ἤδη νά ἐξα­πλώ­νεται στή γνωστή τότε οἰκου­μέ­νη.

Καί τό ἴδιο ἔκαναν καί μέ τίς θετικές ἐπιστῆμες, καθώς μέ τά συγ­γράμματά τους ἔδωσαν ἀπα­ντή­σεις στά ἐρωτήματα πού ἀπα­σχο­λοῦν ὅλους τούς ἀνθρώπους σχετικά μέ τή δημιουργία τοῦ κόσμου ἤ τό ἀνθρώπινο σῶμα, ἀξιοποιώντας ὅσα διδάχθηκαν με­λε­τώντας ἀστρονομία, μαθημα­τι­κά καί ἰατρική.

Ἐκεῖνοι κοπίασαν γιά νά σπουδά­σουν ὅλες αὐτές τίς ἐπιστῆμες καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ὠφελήθηκαν ἀπό τίς γνώσεις τους, σάν μαθητές δίπλα σέ σοφούς δασκάλους, καί μάλιστα χωρίς νά πληρώσουν δίδακτρα. Καί δέν διδάχθηκαν μόνο οἱ ἄνθρω­ποι τῆς ἐποχῆς τους, πού τούς ἄκουαν νά ὁμιλοῦν καί νά κηρύττουν, διδασκόμεθα καί ὅλοι ἐμεῖς αἰῶνες τώρα μελετώντας τά ἔργα τους.

Καί ἄς μήν ξεχνοῦμε ἐπιπλέον ὅτι οἱ ἅγιοι τρεῖς Ἱεράρχες ὑπῆρξαν μέ τόν λόγο καί τά συγγράμματά τους διδάσκαλοι ὄχι μόνο τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί χιλιάδων διδα­σκάλων, θεολόγων καί πατέ­ρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι μόνο. Ὅλοι αὐτοί δέν διδάχθηκαν μόνο ἀπό τό περιεχόμενο τοῦ λό­γου τους, ἀλλά καί ἀπό τόν τρόπο πού ἔγραφαν καί ἀπό τά ρητορικά μέσα πού χρησιμοποιοῦσαν.

Ἄν ὅμως ἡ διδασκαλία πού βασί­ζεται στόν προφορικό ἤ καί στόν γραπτό λόγο ἔχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη σημασία ἔχει ἡ διδα­σκα­λία πού γίνεται χωρίς λόγια, πού γίνεται μέ τό παράδειγμα καί τή στάση τοῦ ἀνθρώπου καί πολύ περισσότερο τοῦ διδασκάλου. Καί ἄν οἱ τρεῖς Ἱεράρχες ἀποδείχθηκαν ἀξεπέραστοι στή γνώση, στή σο­φία, στήν ἐπιστήμη, στή ρητορική, στή διδασκαλία τοῦ λόγου, ἀπο­δείχθηκαν κατά πολύ ὑπέρτεροι στήν ἔμπρακτη διδασκαλία, σέ ὅσα δίδαξαν δηλαδή μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά τους.

Γιατί εἶναι ἄριστο νά διδάσκεις γιά τήν ἀγάπη, νά τήν ἐκθειάζεις καί νά τήν ἐπαινεῖς, ἀλλά θά πρέπει νά τήν ἐπιδεικνύεις καί μέ τά ἔργα σου.

Εἶναι σπουδαῖο νά μιλᾶς γιά τήν τόλμη, τή γενναιότητα, τήν αὐτο­θυ­σία, καί ὅμως ἐσύ νά φοβᾶσαι νά ὑψώσεις τό ἀνάστημά σου γιά νά ὑποστηρίξεις τόν ἀδικούμενο, γιά νά ἀντιμετωπίσεις τόν ἀδικοῦντα, γιά νά σώσεις αὐτόν πού κινδυ­νεύει.

Εἶναι θαυμάσιο νά διακηρύττεις τήν ἰσότητα, τήν ἀλληλεγγύη, τήν προσφορά, ὅμως ἐσύ νά προασπί­ζεσαι τό συμφέρον σου, νά μήν ἐπι­θυμεῖς νά διαταράξεις τίς σχέσεις σου μέ τούς προϊσταμένους σου καί τούς «ἐν ὑπεροχῇ ὄντας», γιά νά μήν διακινδυνεύσεις νά χάσεις τήν ἡσυχία σου καί τά πλεονεκτήματα πού σοῦ ἐξασφαλίζει.

Εἶναι συγκινητικό νά συστήνεις στούς ἀνθρώπους τή μετριοφρο­σύ­νη, τήν ταπείνωση, τήν ἀνεκτικό­τητα, καί ἐσύ νά φέρεσαι ἐγωιστι­κά, ὑπερφίαλα, προσβλητικά σέ ὅποιον δέν σέ ἀκολουθεῖ.

Οἱ ἅγιοι τρεῖς Ἱεράρχες ὅμως δέν παρέκκλιναν σέ καμία ἀπολύτως περίπτωση ἀπό ὅσα δίδασκαν. Τό ἀντίθετο μάλιστα. Ἔχοντας συναί­σθηση τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, ἐκεῖνοι ὑπερέβαλλαν ἑαυτούς γιά νά δώσουν τό ἀληθινό καί γνήσιο παράδειγμα τοῦ διδασκάλου.

Παράδειγμα ἀγάπης, φιλανθρω­πίας, κοινωνικῆς εὐαισθησίας καί οἱ τρεῖς μέγιστοι Ἱεράρχες. Ποιός ἀμφιβάλλει φέρνοντας στόν νοῦ του τή Βασιλειάδα ἤ τίς προσπά­θειες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυ­σοστόμου γιά νά μήν ὑπάρ­χει κα­νείς νηστικός καί χωρίς φρο­ντίδα στήν Κωνσταντινούπολη, πού τήν ἐποχή ἐκείνη εἶχε περισσό­τερους ἀπό μισό ἑκατομμύριο κατοίκους;

Παράδειγμα τόλμης καί γενναιό­τητος ἔδιναν, ὅταν στεκόταν ἐνώ­πιον τῶν ἰσχυρῶν καί τῶν ἀρχό­ντων τῆς ἐποχῆς τους, πού ἀδικοῦ­σαν τήν Ἐκκλησία, πού περιόριζαν τά δικαιώματα τῶν πιστῶν, πού πολλές φορές ἀδικοῦσαν καί ἁπλούς πολίτες, τούς ὁποίους οἱ τρεῖς Ἱεράρχες ἔσπευδαν νά ὑπερα­σπισθοῦν, ἄν καί γνώριζαν ὅτι αὐτό μπορεῖ νά σήμαινε γι᾽ αὐτούς τιμωρία ἤ ἀκόμη καί ἐξορία.

Παράδειγμα ἰσότητος καί ἀλλη­λεγγύης ἦταν, ὅταν οἱ τρεῖς Ἱεράρ­χες ἐξέφραζαν τήν ὑποστήριξή τους σέ ὅσους ἀδικοῦντο, χωρίς νά ὑπολογίσουν τό δικό τους συμφέ­ρον.

Παράδειγμα ταπεινώσεως ἔδιναν, ὅταν διακονοῦσαν μέ ἀγάπη ὅποι­ους εἶχαν ἀνάγκη, χωρίς νά ὑπολο­γίσουν τίποτε, χωρίς νά σκεφθοῦν ποιός ἦταν αὐτός τόν ὁποῖο φρό­ντιζαν καί ποιοί ἦταν αὐτοί πού τοῦ συμπαραστεκόταν.

Αὐτοί ἦταν καί εἶναι μέ λίγα λόγια ὡς διδάσκαλοι οἱ τρεῖς μέ­γι­στοι Ἱεράρχες, φωστῆρες καί οἰ­κου­μενικοί διδάσκαλοι, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Διδάσκαλοι ὅλων μας. Διδάσκαλοι μέ τόν λόγο, μέ τά ἔργα καί μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τους, πού ἄφησε ἰσχυρό καί ἀνεξίτηλο ἀποτύπωμα ὄχι μόνο στήν χριστιανική παιδεία, ὄχι μόνο στήν πατρίδα μας ἀλλά καί σέ ὅλον τόν κόσμο. Διδάσκαλοι πού ἐργά­σθη­καν ἀπό ἀγάπη, ἐκδαπανώντας τούς ἑαυτούς τους, χωρίς φυσικά νά ἀπαιτοῦν ὁποιαδήποτε ἀνταπό­δοση.

Ὅμως τήν ἔχουν, γιατί τήν ἀξί­ζουν, γιατί τήν δικαιοῦνται, γιατί τούς τήν ὀφείλουμε. Ἐπειδή εἶναι εὐεργέτες μας. Ἐπειδή μᾶς δίδαξαν καί μᾶς διδάσκουν ὄχι μόνο τήν κατά κόσμον σοφία ἀλλά καί τήν κατά Θεόν. Μᾶς δίδαξαν μέ τόν λόγο καί τή ζωή τους τήν ἐπιστήμη καί τήν ἀρετή, καί ὅπως διδάσκει καί ὁ μεγάλος Ἕλληνας φιλόσο­φος, ὁ Πλάτων, στόν Μενέξενό του, «πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καί τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία οὐ σοφία φαίνεται».

Γι᾽ αὐτό καί τιμοῦμε τούς τρεῖς μεγάλους φωστῆρες καί διδα­σκά­λους, τούς τρεῖς Ἱεράρχες, καί μέ τήν εὐκαιρία τῆς δικῆς τους ἑορ­τῆς, πού εἶναι συγχρόνως καί ἑορ­τή τῆς Παιδείας καί τῶν ἑλλη­νικῶν Γραμμάτων, τιμοῦμε καί ὅλους ἐσᾶς, τούς ἐκπαιδευτικούς καί τά στελέχη τῆς Δευτερο­βαθμίου Ἐκπαιδεύσεως Ἠμαθίας, πού μεταδώσατε μέ ἀγάπη, μέ ζῆλο, μέ αὐταπάρνηση πολλές φο­ρές τή γνώση στούς μαθητές σας. Πού προσπαθήσατε νά καλλιερ­γήσετε τήν ψυχή τους καί νά προσ­φέρετε στήν κοινωνία μας ὄχι μόνο μορφωμένους ἀνθρώπους, ἀλλά ἀνθρώπους μέ ἀρχές καί μέ ἀξίες, ὄχι πάντοτε κάτω ἀπό εὔκολες ἤ ἰδανικές συνθῆκες.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε, γιατί ὑπηρετή­σατε μέ ἀγάπη καί μέ διάθεση προσφορᾶς τή Δευτεροβάθμια ἐκ­παίδευση εἴτε στίς σχολικές μονά­δες εἴτε στή διοίκηση, ἐπιδιώ­κο­ντας τό καλύτερο ἀποτέλεσμα.

Καί παρότι εἶμαι βέβαιος ὅτι δέν ὑπάρχει καλύτερη ἀνταμοιβή καί ἀνταπόδοση γιά τό πολύχρονο ἔργο σας ἀπό τό «εὐχαριστῶ» τῶν μαθητῶν σας, θέλαμε νά σᾶς ποῦμε καί ἐμεῖς ἀπόψε, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ γιά τήν προσφορά σας.

Καί εὔχομαι ταπεινῶς καί δἀπό καρδίας νά συνεχίσετε νά προσφέρετε καί νά συνεχίσετε νά διδάσκετε μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά σας πάντοτε.