editorial: Σαν με βαρεθείς κι αλλάξεις γνώμη…

Του Νίκου Βουδούρη*

Κι αν όλα μου γύρω πηγαίνουν στραβά, εγώ έχω εσένα να μου κρατάς το χέρι σφιχτά. 

Κάθε σου λέξη βάλσαμο στην ψυχή μου, κάθε σου χάδι γιατρεύει τις ανοιχτές μου πληγές. 

Μείνε μαζί μου μέχρι το τέλος, στα δύσκολα και στα εύκολα, στο χιόνι και στην λιακάδα. 

Είσαι η μόνη μου ελπίδα και παρηγοριά, το μόνο στήριγμα που έχω για να πιαστώ γερά. 

Κι αν κάποια μέρα κουραστείς, μην το βάλεις στα πόδια χωρίς να μου το πεις.

Δεν χρειάζομαι ψεύτικα λόγια και δικαιολογίες, μόνο την αλήθεια όσο και αν είναι πικρή. 

Κι αν δεν με αντέχεις άλλο και θέλεις να φύγεις, το δρόμο με ροδοπέταλα θα σου στρώσω. 

Μόνο μη ξεχάσεις να μου δώσεις ένα φιλί και μία αγκαλιά, για να τα έχω φυλαχτό στη μοναξιά μου. 

Ξέρω πως κι εσύ σε μένα στηρίζεσαι τα δύσκολά σου βράδια, όταν έγνοιες και σκέψεις σε ταλαιπωρούν. 

Ακόμα κι αν δεν μου μιλάς για όλα αυτά, το νιώθω ξεκάθαρα το φορτίο των σκέψεων που σε βαραίνει. 

Δεν με νοιάζει που δεν με αφήνεις να σε βλέπω να κλαις, ούτε που δεν θέλεις να βλέπω τις αδύναμες πλευρές σου. 

Με τις χαρές και τις θλίψεις μας, τα πάνω και τα κάτω, τα άσπρα και τα μαύρα μας συντροφεύουμε ο ένας τον άλλον. 

Ας μην το παραδεχόμαστε ποτέ… Σε χρειάζομαι και με χρειάζεσαι, σε θέλω και με θέλεις. 

Όλη μου τη ζωή σε περίμενα και ας μην ήξερα ότι υπάρχεις, όλη σου τη ζωή με έψαχνες και ας μην ήξερες ότι ζω. 

Το σύμπαν από πάνω συνωμότησε με μειδίαμα στα χείλη και μας έφερε μια μέρα στην κοινή μας στράτα.  

Μα σαν με βαρεθείς και αλλάξεις τη γνώμη, μια χάρη σου ζητώ μοναχά, πριν φύγεις να με αποχαιρετήσεις. 

Για να ξέρω πως τέλειωσε το όνειρο, να σηκωθώ, να πλυθώ και συνεχίσω την καθημερινότητά μου, σαν και προτού εμφανιστείς στη μίζερη ζωή μου.  

13/1/2023

(*editorial στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria" - Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2024, φύλλο 89)