editorial: Από έρωτα, θανατικό και προδοσία φίλου… (του Ν. Βουδούρη)

Μερικά  στραγάλια στη μια τσέπη και δυο γουλιές ρούμι σε ένα φλασκί,

Που όλο ξεγλιστρά μέσα από της ξεφτισμένης καμπαρντίνας τη φόδρα

Κίτρινα χέρια από το τσιγάρο που καπνίζεις μέχρι να φτάσει στη γόπα

Και λιγδιασμένα μαλλιά από την καπνιά και την απλυσιά πολλών ημερών. 

Τα άλλοτε αστραφτερά παπούτσια μου έχουν λιώσει στη σόλα

Και η μαύρη ολόμαλλη μπλούζα σου ξεχείλωσε από την πολυχρησία

Το πρόσωπο σου άγριο και ρυτιδιασμένο, γεμάτο σημάδια του χρόνου

Και τα χέρια σου ξεραμένα από το κρύο και τρέχουν αίμα από τα σκισίματα. 

Δεν σε νοιάζει που σε κοιτούν με απορία, λύπηση ή περιφρόνηση πια 

Δεν νιώθεις τα αδιάκριτα βλέμματα να σε κατακρίνουν με κακία 

Ούτε που σκέφτεσαι να δώσεις σημασία στο τι θα πει ο κόσμος τριγύρω

Ένα τείχος αδιάφανο υπάρχει παντού και δεν βλέπεις κανέναν τους πια. 

Έναν περίεργο μα και γνώριμο σκοπό ακούω στο σφύριγμά σου 

Και λέξεις περίεργες σ’ ακούω να πετάς που και που τραγουδώντας 

Γι΄ αγάπη και πόνο, θάνατο και χαρά, γέλιο και κλάμα τώρα μιλάς

Κι απορώ πως όλα αυτά μαζί τα στοιβάζεις και τι νόημα θέλεις να βγει.

«Είναι η ζωή μου ρε φίλε», μου λέει ξαφνικά, μα δεν τον είχα ρωτήσει. 

«Πως κρίνεις χωρίς να ξέρεις τι έχω ζήσει, τι σκέφτομαι και τι περνώ;» 

 Τον κοιτώ με θυμό και απορία για την αγένειά του, μα στο τέλος λυγίζει. 

«Πάρε ένα τσιγάρο, πιες μια γουλιά απ΄ το ποτό μου και κάτσε να στα πω». 

Σαν τέλειωσε το τσιγάρο και το κάψιμο στο λαιμό απ’ το ρούμι, σηκώθηκα μουδιασμένος. 

Δεν μίλησα καθόλου, δεν είχα τι να πω. Μόνο «καλή τύχη» ψέλλισα φεύγοντας βιαστικά. 

Από πληγωμένο έρωτα, βαρύ θανατικό και προδοσία φίλου, κανείς δεν την γλιτώνει. 

Και τα είχε ζήσει όλα αυτά… Έφυγα, δεν μίλησα καθόλου. Δεν είχα τι να πω… 

4/1/2023 

(editorial του Νίκου Βουδούρη στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria" της Κυριακής 07 Ιανουαρίου 2023 - Φύλλο 88)