Λαμπρός ο πρώτος εορτασμός του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου στη Μονή Παναγίας Δοβρά

Το βράδυ της Τετάρτης 6 Δεκεμβρίου 2023, με λαμπρότητα και κατάνυξη εορτάστηκε στην Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά Βεροίας η πρώτη πανήγυρη της μνήμης του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου, μετά την πρόσφατη αναγραφή του Οσίου στις αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας.

Οι λατρευτικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν με δέηση στο Παρεκκλήσιο του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου που βρίσκεται στο άβατο της Μονής και θα εγκαινιαστεί προσεχώς.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε λιτανευτικώς το Λείψανο του νέου Οσίου στο καθολικό της Ιεράς Μονής, όπου τελέστηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, ο εόρτιος Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του  Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος και με τη συμμετοχή μοναστικών αδελφοτήτων της Ιεράς Μητροπόλεως και πλήθος ευσεβών πιστών.

Στη διάρκεια της Αγρυπνίας κλήρος και λαός είχαν την εξαιρετική ευλογία να προσκυνήσουν τη δεξιά χείρα του Οσίου Γερασίμου που φυλάσσεται στη Μονή καθώς και την Εικόνα της Παναγίας των Κοιλαδαίων, την οποία μετέφερε από την προσφυγική ενορία της Κοιλάδος της Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, ο προϊστάμενος π. Αδάμ Κατσικούδης, στην ενορία της Αγίας Βαρβάρας Βεροίας και παρέμεινε στην πανηγυρική αγρυπνία.

Το Ιερό Αναλόγιο διακόνησε ο Αρχιμ. Χερουβείμ Τσίνογλου, Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, μετά χορού Ιεροψαλτών.

Ο κ. Παντελεήμων, εμφανώς συγκινημένος από τον πρώτο εορτασμό της μνήμης του πνευματικού του πατρός, Οσίου Γερασίμου του Υμνοφράφου, στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Ὅλος φωταυγής γενόμενος, τῇ ἀπροσίτῳ δόξῃ τοῦ Παντοκράτο­ρος, καί νοερῶς ᾄδων, Πάτερ, τῷ κτίσαντι, σύν ἀγγέλοις ἀσίγητον αἴνεσιν, τόν ὕμνον μου προσδέχου, ὥσπερ θυμίαμα εὐπρόσδεκτον».

Ἑορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε ἀπόψε γιά πρώτη φορά τήν παμ­φαῆ μνήμη τοῦ νέου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ὁσίου Γερα­σίμου τοῦ Ὑμνο­γρά­φου, τοῦ Μι­κρα­γιαννανίτου, στήν Ἱερά μας Μονή, ἡ ὁποία τιμᾶ τόν μεγάλο αὐτόν ἀσκητή καί θεόπνευστο ὑμνογράφο ἰδιαιτέρως, μέ τό πα­ρεκ­κλήσιο τό ὁποῖο τοῦ ἀφιερώσαμε, ἀλλά καί ἀπολαμβάνει τήν εὐλο­γία καί τή χάρη τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου, καί μάλιστα τῆς δεξιᾶς του χειρός, διά τῆς ὁποίας συνέ­γρα­φε τούς ἀναρίθμητους θεσπέ­σιους ὕμνους του.

Θέλοντας, λοιπόν, νά τιμήσουμε κατ᾽ ἀξίαν τόν ὅσιο καί θεοφόρο πατέρα ἡμῶν Γεράσιμο τόν Ὑμνο­γράφο, τόν Μικραγιαννανίτη, καί συγχρόνως νά θαυμάσουμε ἔστω καί «ἐν ἐσόπτρῳ καί αἰνίγματι» τό ὕψος τῆς ἁγιότητός του καί τό μέγεθος τῶν χαρισμάτων καί τῶν θείων θεωριῶν τίς ὁποῖες ἀξιώθη­κε, δανειζόμεθα τούς δικούς του λόγους, τούς λόγους μέ τούς ὁποί­ους ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὑμνεῖ τόν ἅγιο ὁμότεχνό του, τόν ὅσιο Ρωμα­νό τόν μελωδό.

«Ὅλος φωταυγής γενόμενος, τῇ ἀπροσίτῳ δόξῃ τοῦ Παντοκρά­το­ρος», ψάλλει ὁ ὅσιος Γεράσιμος γιά τόν ὅσιο Ρωμανό τόν μελωδό, ἐκφράζοντας μέσα ἀπό τίς λέξεις του, μυστικά καί ἀδιόρατα, τή δική του πρώτη ἴσως θεοπτία.

Νέος ἀκόμη, ἐνῶ προσευχόταν μία νύ­κτα στό ταπεινό ἐκκλησάκι του, στήν καλύβη τοῦ Τιμίου Προ­δρό­μου, ἀξιώθηκε νά δεῖ ἐνώπιόν του τόν ἴδιο τόν Κύριο, «λάμποντα ὑπέρ χιλίους ἡλίους», νά καταυγά­ζει μέ τό φῶς τῆς δόξης του ὄχι μόνο τόν ἴδιο, ἀλλά καί ὅλο τόν ναό, σέ τέτοιο μάλιστα σημεῖο, ὥστε οἱ πατέρες ἀπό τή γειτονική Καλύβη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτό­κου πί­στευ­σαν ὅτι καιόταν ὁ ναός τοῦ Τιμίου Προ­δρό­μου καί ἔσπευσαν νά σώσουν τόν ὅσιο.

Καί αὐτό τό φῶς τῆς ἀπροσίτου δόξης πού τόν κατέλαμψε, τόν συνό­δευε καί σέ ὅλη του τή ζωή, ἡ ὁποία μέ τούς ἀσκητικούς του ἀγῶ­νες, μέ τήν ταπείνωση, τήν ὑπα­κοή, τήν ἀδιάλειπτη καί καθαρά προσευχή, κατέστη ἔσοπτρο καθα­ρώ­τατο, τό ὁποῖο ἀντανακλοῦσε τό θεῖο φῶς πού εἶχε στήν ψυχή καί τόν νοῦ του ὁ ὅσιος καί τό ὁποῖο ἔβλεπαν διαρκῶς οἱ καθαροί ὀφθαλ­μοί του, στό ἁγιασμένο του πρόσωπο, ὥστε νά γίνεται ἡ λάμψη του ὁρατή καί ἀπό ὅσους τόν συνα­ντοῦσαν ἤ ζοῦσαν μαζί του.

Καί διά τῶν καθαρῶν ὀφθαλμῶν του ἀξιωνόταν ὁ ὅσιος Γεράσιμος νά βλέπει τούς ἁγίους, τόν Τίμιο Πρόδρομο καί τήν Κυρία Θεοτόκο, νά συνομιλεῖ ἀλλά καί νά ψάλλει μαζί τους «νοερῶς … τῷ κτίσαντι, σύν ἀγγέλοις ἀσίγητον αἴνεσιν», ὅπως γράφει ὁ ἴδιος ὁ ὅσιος γιά τόν ἅγιο Ρωμανό τόν μελωδό.

Γι᾽ αὐτό καί ὅποιος ἔβλεπε τόν ὅσιο στόν ναό τήν ὥρα τῆς Ἀκο­λου­θίας, τόν ἔβλεπε πάντοτε ἀκί­νη­το, ἀμετεώριστο, διαρκῶς προ­σευ­χό­μενο, νά παρακινεῖ καί τούς πατέρες νά κάνουν τό ἴδιο, καθώς, ὅπως ἔλεγε, «ἡ Παναγία, παιδιά μου, ἡ Ἁγία Ἄννα, οἱ ἅγιοι εἶναι παρόντες καί μᾶς παρακολουθοῦν καί μᾶς βλέ­πουν καί μᾶς εὐλογοῦν».

Καί παρότι ὁ ὅσιος ἀπό μεγάλη ταπείνωση ἀπέφευγε νά ἀναφέ­ρε­ται στά οὐράνια βιώματα καί τίς θεῖες ἐμπειρίες τίς ὁποῖες ἀξιωνό­ταν νά ζήσει, συχνά μιλοῦσε γιά τήν παρουσία τῶν ἁγίων τοῦ ναοῦ ἤ τῶν ἑορταζομένων ἁγίων κατά τή διάρκεια τῆς Ἀκολουθίας ἤ τῆς πανηγύρεως, γιά νά παρακινήσει τούς πατέρες στήν προσευχή καί στήν ἐγρήγορση.

Γιατί πῶς μπορεῖ κανείς νά μήν ἔχει συγκεντρωμένο τόν νοῦ στήν προσευχή ἤ πῶς εἶναι δυνατόν μέ τή σκέψη του νά βρίσκεται ἀλλοῦ, ὅταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί οἱ ἅγιοι εἶναι παρόντες καί εἶναι δίπλα μας;

Αὐτήν τήν προτροπή ἐπαναλαμ­βά­νει καί σέ μᾶς ἀπόψε ὁ ὅσιος Γερά­σιμος ὁ Ὑμνογράφος, σέ μᾶς πού ἀγρυπνήσαμε γιά νά τιμήσου­με γιά πρώτη φορά ἐπισήμως, μετά τήν Ἁγιοκατάταξή του ἀπό τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο τόν περα­σμένο Ἰανουάριο, τή μνήμη του, καί νά τόν παρακαλέσουμε, δανειζόμενοι τά δικά του θεόπνευ­στα λόγια: «τόν ὕμνον ἡμῶν προσ­δέχου, ὥσπερ θυμίαμα εὐπρόσδε­κτον», Γέροντα.

Γιατί ὁ ὅσιος Γεράσιμος εἶναι ἀναμφίβολα παρών ἀνάμεσά μας, ὅπως ἦταν καί οἱ ἅγιοι τούς ὁποί­ους ἐκεῖνος ἔβλεπε στίς πολύωρες Ἁγιορειτικές ἀγρυπνίες ἀλλά καί στίς ἄλλες ἱερές Ἀκολουθίες.

Καί μᾶς ἐπαναλαμβάνει ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ Ὑμνογράφος αὐτή τήν προτροπή, μᾶς ἐπαναλαμβάνει τή σημασία πού ἔχει γιά ὅλους μας, κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, ἡ προσπάθεια νά ἔχουμε πάντοτε κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς, κατά τή διάρκεια τῶν ἱερῶν Ἀκο­λουθιῶν, τόν νοῦ μας συγκεντρω­μένο καί ἀφοσιωμένο στούς ὕμνους, στά ἀναγνώσματα, στίς εὐχές, ὥστε νά λαμβάνουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων, τούς ὁποίους ἐπικα­λού­μεθα καί οἱ ὁποῖοι παρίστανται ἀκριβῶς γιά νά ἀκούσουν τήν προ­σευχή μας, γιά νά μεταφέρουν τά πολλά αἰτήματά μας στόν Θεό καί νά μᾶς εὐλογήσουν.

Αὐτό ἀποτελεῖ ὄντως μία μεγάλη εὐκαιρία γιά τήν πνευματική μας ζωή, πού δέν θά πρέπει ἐπ᾽ οὐδενί νά ἀπεμπολοῦμε, μεριμνώντας καί τυρβάζοντας περί πολλά κατά τή διάρκεια τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἐνῶ «ἐνός ἐστί χρεία». Καί αὐτή εἶναι ἡ χάρη πού μεταδίδεται καί λαμβάνουν ὅσοι ἔχουν ἀνοικτή καί διαθέσιμη τήν ψυχή τους, καί ὄχι ὅσοι βρίσκονται ἁπλῶς σωματικά μέσα στόν ναό. Διότι, διαφορετικά, εἶναι σάν ἡ Ἐκκλησία καί οἱ ἅγιοι νά μᾶς προσφέρουν τήν εὐκαιρία νά τούς συναντήσουμε καί ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε· νά μᾶς προσφέρουν τή χάρη τους καί ἐμεῖς νά ἀποστρέ­φουμε τό πρόσωπό μας ἀπό αὐτήν.

Ἄς μήν ἀφήνουμε ἀναξιοποίητη τή δωρεά αὐτή, τήν ὁποία μᾶς προσφέρει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, διότι αὐτή θά μᾶς ἀνυψώσει προοδευ­τι­κά πνευματικά ἀλλά καί θά μᾶς δώσει τήν ὤθηση καί τή δύναμη πού ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη γιά τόν πνευματικό μας ἀγώνα.

Ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς ὑπακοή στήν προτροπή τοῦ ὁσίου Γερασί­μου τοῦ Ὑμνογράφου, τοῦ ὁποίου τιμήσαμε ἀπόψε τή μνήμη, ἔτσι ὥστε οἱ ὕμνοι πού μέ τόση ἀγάπη καί σεβασμό τοῦ ψάλαμε νά εἶναι εὐπρόσδεκτοι καί νά λάβουμε καί ἐμεῖς ὡς ἀντίδωρο τῆς ἀγάπης μας τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ ὁσίου Γέροντος.