editorial εφ. "InVeria": Ελπίδα. Το βασικό συστατικό της ύπαρξής μας!

Ένα συστατικό πολύ βασικό που συμβάλλει στην συνοχή της κοινωνίας, αλλά και του κάθε προσώπου ξεχωριστά, είναι η ελπίδα. Η ελπίδα για μια καλή ζωή, για μια καλή δουλειά, για έναν καλό γάμο, για υγεία, ευτυχία, χαρά και τα λοιπά και τα λοιπά...

Η προσμονή για το καλύτερο είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να αναμένουμε, να κάνουμε υπομονή, να εργαζόμαστε σκληρά για να πετύχουμε ένα στόχο, να προσπαθούμε να βελτιωθούμε, να μορφωθούμε και να επιμορφωθούμε, να αποκτήσουμε εφόδια για μια καλύτερη ζωή, να δημιουργήσουμε όμορφες φιλίες, υγιείς οικογένειες, στιβαρούς δεσμούς.

Φανταστείτε να μας έλεγε κάποιος μια μέρα ότι «παγώνει» η ζωή σου στην κατάσταση που είσαι τώρα. Ούτε να βελτιωθείς, ούτε να αναπτυχθείς, ούτε να αλλάξεις κάτι! Δεν θα ήταν μία τρέλα; Για αυτό και η ελπίδα, η αναμονή και η προσμονή είναι το Α και το Ω, η κινητήρια δύναμη κάθε πράξης και σκέψης, κάθε επιλογής και απόφασης. Η ελπίδα να γίνω καλύτερος, πλουσιότερος, πιο επιτυχημένος.

Βεβαίως, η ελπίδα από μόνη δεν αρκεί και αυτό περιγράφτηκε νομίζω ξεκάθαρα παραπάνω. Μιλάμε για την ελπίδα και όχι την τύχη. Ελπίζουμε να πετύχουμε κάτι και αυτό το κυνηγάμε. Δεν ποντάρουμε, δεν τζογάρουμε απλώς και περιμένουμε την τύχη να κάνει την δουλειά της. Διότι άλλο ελπίδα και άλλο «τζόγος». Στο πρώτο επιλέγεις εσύ το δρόμο και ελπίζεις να σου «βγει». Στο δεύτερο απλώς ρίχνει τα... ζάρια και ελπίζεις να σου «κάτσει». Με την διαφορά ότι συνήθως οι ελπίδες γίνονται πραγματικότητα και οι ζαριές φέρνουν... ντόρτια και δυάρες!

Κόντρα σε όσους θέλουν να μας στερούν την Ελπίδα, δεν πρέπει να την αφήνουμε να σβήνει. Γιατί μαζί με αυτή σβήνει και η προσωπική μας ικμάδα, η όρεξη για δημιουργία, η όρεξη για ζωή! Αξίζει να τους χαλαλίσουμε;

ΥΓ: Το κείμενο αφιερώνεται - λόγω επικαιρότητας - σε όσους βλέπουν την ασθένεια υπό το πρίσμα αριθμών, κονδυλίων και προϋπολογισμών. Απέναντι σε αυτούς, απαντάμε πως υπάρχει κάτι που δεν μπαίνει σε κανένα «χρηματιστήριο». Λέγεται «ανθρωπιά» και αυτή επιτάσσει να μην στερείς την Ελπίδα από κανέναν, ούτε από τον ασθενή (και ας ξέρεις ότι δεν θα ζήσει για πολύ), ούτε από τους ανθρώπους του (και ας ξέρουν το τέλος που έρχεται). Ως ελάχιστο σεβασμό στο έσχατο δικαίωμα που έχουν οι ασθενούντες στη ζωή, το δικαίωμα στην Ελπίδα...

(editorial του Νίκου Βουδούρη στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria", Κυριακή 11 Ιουνίου 2023, φύλλο 62ο)