Ο αποχαιρετισμός.... (του Γ. Ναζλίδη)

 

ΘΑ ΖΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ…ΑΝΤΙΟ…

Αγαπητοί συμπολίτες,

ο φίλος μου ο αγαπημένος, ο Μάκης ο Λιόλιος…

ένα «ΦΩΝΗΕΝ»  της Πόλης μετανάστευσε.

Σαν πουλί στην κακοκαιρία.

Είναι τότε που, 

θυμάσαι 

την Αγάπη που καθόταν στα θρανία, 

τα τραγούδια του San Remo,

τις φοιτητικές εξεγέρσεις, 

τότε που πήγαινες  στο άγνωστο

να συναντήσεις το Μέλλον. 

Μοιάζει με  τις σελίδες του Ευαγγελίου 

που τις ανοίγεις για να σταθείς στα πόδια σου.

Όπως όταν βουρκώνεις   

και διαλέγεις τα δάκρυα αντί τις λέξεις.

 

Όπως όταν  φώναζες αλληλούϊα 

για σ` ακούσουν οι άγγελοι

όταν 

σημάνει η ώρα για το δικό σου Εσπερινό.

Όπως όταν ο κουμπαράς σου είχε γεμίσει

και αποζητάς το μητρικό χάδι.

Όπως όταν τελειώνει 

το βιβλίο που διάβαζες

και συγχωρείς  την τελευταία του σελίδα

που έγραφε 

πως δεν πρέπει πια να δανείζεσαι βιβλία

από τη γη

αλλά απ` την ουράνια βιβλιοθήκη.  

…μόνος σου πια θ` αρμοστείς 

στο μεγαλείο της Ανατολής και του ηλιοβασιλέματος…

του έγραψε ο Ελύτης.

…1 & 1 δεν κάνει 2

αλλά όσο θέλει ο ΘΕΟΣ…

γράφει η Ιστορία.

Γιάννης Ναζλίδης