Editorial ψηφιακής εφημερίδας InVeria: Κάποια μνημόσυνα πονάνε πιο πολύ...

Το περασμένο Σάββατο (18/2) ήταν το λεγόμενο «Ψυχοσάββατο» και χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στα κατά τόπους νεκροταφεία για να δώσει τα ονόματα των νεκρών του για να τα διαβάσει κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης. 

Ο θάνατος δεν γνωρίζει πλούτη και δόξα, ηλικία και καταγωγή, χρώμα και φύλο. Η κάθε απώλεια είναι ανυπέρβλητη, αλλά είναι μερικές περιπτώσεις που είναι τόσο μα τόσο αβάσταχτη, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο τρισάγια και «πέσουν», όσα λόγια και αν γραφτούν. 

Βρέθηκα παραμονή του Ψυχοσάββατου σε ένα χωριό, για τα δικά μου «χρέη». Και εκεί, στο άκουσμα του ονόματος των δικών μου ανθρώπων, αισθάνθηκα ρίγος. Βούρκωσα, ωστόσο, κι όταν άκουσα ένα συγκεκριμένο όνομα, που μόλις είχε δώσει μια κυρία στον ιερέα… «Υπέρ αναπαύσεως της δούλης του Θεού Κυριακής…». 

Αυτή η «Κυριακή» δεν πέθανε από γηρατειά, ούτε από κάποια ασθένεια. Ήταν μόλις 20 ετών. Δεν σκοτώθηκε σε κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα, ούτε πέθανε από ναρκωτικά. Δεν αυτοκτόνησε, ούτε έπαθε ξαφνικά ανακοπή… Αυτή η Κυριακή, η Κική για τον πολύ κόσμο, έφυγε από τη ζωή από τα χέρια ενός ανθρώπου που έλεγε πως την αγαπούσε. Αυτή η Κική δολοφονήθηκε χωρίς λόγο και αιτία. Τα Ψυχοσάββατα, 18 χρόνια μετά, η μητέρα της δίνει το όνομά της στον ιερέα να το διαβάσει. Ο δολοφόνος της, από την άλλη, αποφυλακίστηκε και κάνει μία… νέα αρχή. 

Η Κική θα ήταν 38 σήμερα. Από την άλλη, ο δολοφόνος της, έχοντας πατήσει τα 41, κάνει την νέα ζωή του. 

(editorial του Νίκου Βουδούρη στην ψηφιακή εφημερίδα InVeria - Κυριακή 19/2/2023, φύλλο 47)