«Η ιστορία του στρειδιού» αφουγκράζεται τον ανθρώπινο πόνο (άρθρο της ψυχολόγου Μαρίας Σκοτίδα στην ψηφιακή InVeria)

Άρθρο της Μαρίας Σκοτίδα*:

Πριν αρκετά χρόνια, στο 1ο έτος της εκπαίδευσης μου θυμάμαι, μπήκα στην αίθουσα διδασκαλίας και άκουσα  από τον εκπαιδευτή μου:

- Σήμερα θα μάθουμε την ιστορία του στρειδιού

Κοιταχτήκαμε οι συμμαθητές μεταξύ μας και χαμογελάσαμε ενώ μας  δημιουργήθηκε μεγάλη απορία και  ταυτόχρονα ανυπομονησία για το τι εννοεί  αφήνοντας ο καθένας μας και ένα μικρό χαριτωμένο σχόλιο.

Ο εκπαιδευτής ξεκίνησε να αφηγείται την ιστορία ενός στρειδιού που ήταν διαφορετικό από  τα άλλα. Αυτό το στρείδι δεν μπορούσε να είναι χαρούμενο και ήταν πάντα πολύ λυπημένο. Η αιτία της θλίψης του; 

Ένας κόκκος άμμου που είχε μπει στο σώμα του.

Ένιωθε αυτόν το βασανιστικό πόνο μέρα και νύχτα. Για να αντιμετωπίσει τον πόνο  αυτόν τραγουδούσε λυπημένα τραγούδια που  ήταν τόσο στενάχωρα, ώστε βασάνιζαν τα  υπόλοιπα στρείδια που τραγουδούσαν χαρούμενα.

- Γιατί είναι τόσο λυπημένος;

Αυτά ρώτησαν.

Η αλήθεια ήταν ότι έπρεπε να ζήσει με τον πόνο που του προκαλούσε η άφιξη αυτού του απροσδόκητου κόκκου άμμου που μάστιζε τη ζωή του.

Μια μέρα, ένας ψαράς πέταξε τα δίχτυα του και έπιασε όλα τα στρείδια, τα χαρούμενα και το λυπημένο. Στο δείπνο που ακολούθησε, ο ψαράς έτρωγε  τα στρείδια με την οικογένειά του, όταν ένιωσε κάτι σκληρό μέσα στα  δόντια  του. Όταν έβγαλε αυτή την πέτρα από το στόμα του, αντιλήφθηκε  ότι ήταν ένα μαργαριτάρι! Τι τύχη αλήθεια…

Και αποφάσισε να το χαρίσει στη γυναίκα του.

Η παραπάνω ιστορία με τόσους διαφορετικούς τρόπους μας  διδάσκει, 

- ότι υπάρχει πόνος και  ταλαιπωρία γύρω μας 

- δεινά όπως η πανδημία  COVID-19   έχει αλλάξει τόσα πολλά από αυτά που γνωρίζαμε

- έχει διευρυνθεί η φτώχεια, τεντώνοντας τα ήδη αδύναμα κοινωνικά νήματα των κοινοτήτων μας. 

- Τα πολιτικά και οικονομικά μας συστήματα οργάνωσης δημιουργούν μορφές που αρνούνται τους τρόπους με τους οποίους αναγνωρίζουμε τον πόνο. 

- Ζούμε σε εξαγριωμένους ρυθμούς ζωής, δίνοντας περισσότερα για να πάρουμε πολύ λιγότερα. 

- Είμαστε τόσο αποξενωμένοι από τη φύση.  

- Ζούμε σε έναν κόσμο κατάθλιψης, παλινδρόμησης, κρίσεων πανικού, καρδιακών προσβολών, βαρβιτουρικών, αντικαταθλιπτικών, αντιισταμινικών και παυσίπονων.

- Φαρμακεύουμε κάθε μορφή συναισθήματος και νοσηρότητας 

- Περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να βρούμε «χώρους για στρείδια», για να μετατρέψουμε τη λύπη μας σε μαργαριτάρια και τραγούδια λύπης και χαράς για να συντηρήσουμε τη ζωή μας .

Η ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι αυτός ο χώρος στρειδιών, όταν η ακρόαση και η ανταλλαγή παρέχουν δυνατότητες για την ανακατασκευή του εαυτού μας, όταν η ακοή επίσης βλέπει, κατανοεί, πηγαίνει βαθύτερα, δημιουργεί ενσυναίσθηση και συμπόνια όπως θα έλεγε ο Carl Rogers. Μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον που μοιάζει με στρείδια ευνοεί τον μεταβολισμό του πόνου σε διαφορετικό τρόπο ζωής. Γιατί το μαργαριτάρι είναι εκείνο το κράμα του σώματος, του μυαλού, της καρδιάς και της ψυχής που μαθαίνει από τον εαυτό του και είναι σε θέση να τον τροποποιήσει μέσα από τις εμπειρίες του πόνου μέσα σε μια λεπτή δυνατή πέτρα, σπάνια και όμορφη.

Με αυτόν τον τρόπο, ο θεραπευτής μπορεί να φτάσει κοντά στο να κατανοήσει τους πόνους των θεραπευόμενων. Σε αυτόν τον χώρο με στρείδια, το μαργαριτάρι γίνεται η ικανότητα για συνεχή έκπληξη με τις δυνατότητες της ζωής που αναπλάθονται συνεχώς.

* Η Μαρία Γεωργίου Σκοτίδα MSc είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

 * Δημοσιεύθηκε στο 28ο φύλλο της ψηφιακής εφημερίδας InVeria (Κυριακή 02 Οκτωβρίου 2022)

 

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr

Η αναδημοσίευση αναρτήσεων ή η χρήση πληροφορίων του InVeria.gr 

επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή, με ενεργό σύνδεσμο