"Στήλη Άλατος": Αλίμονο στους νέους

Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*:

Πολλές φορές στην ενήλικη ζωή μου άκουγα ως σχόλιο τι τυχερός που είμαι ως νέος και πόσο μπορώ να χαρώ έτσι τη ζωή και να της δώσω την κατεύθυνση που θέλω. Πράγματι, το γεγονός ότι οι νέοι φέρουν κυρίως την ευθύνη του εαυτού τους και, παράλληλα, πορεύονται με άλλες σωματικές και ψυχικές δυνάμεις σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές, τους κάνει την πιο ζηλευτά ανθεκτική ηλικιακή ομάδα σε όλα τα επίπεδα.

Προσωπικά μιλώντας, μπαίνοντας σύντομα σε μια νέα δεκαετία ζωής, αναλογίστηκα τη ζωή μου και τα «τυχερά» της και στους περισσότερους τομείς, μια λέξη με γυρόφερνε. «Κρίση». (Και όχι, ηλικίας).  Και ας βάλθηκαν να τα ωραιοποιούν τα ΜΜΕ, και ας βάλθηκαν να τα κατηγοριοποιήσουν οι πολιτικοί αναλυτές.

Ενηλικιώθηκα την εποχή που έσκασε η παγκόσμια αλλά και η εγχώρια οικονομική κρίση. Με εικόνες από επιχειρήσεις να κλείνουν, τα ταμειακά αποθέματα οικογενειών και χώρας να συρρικνώνονται και όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να τίθενται καθημερινά υπό διαπραγμάτευση, διαμόρφωσαν ένα σκηνικό καθημερινής ανασφάλειας σε όλα τα επίπεδα και η ζωή όλων μας έγινε, από τη μια μέρα στην άλλη, ένας δείκτης στατιστικής. Και όλο αυτό ονομάστηκε «λιτότητα».

Σιγά-σιγά η νέα κατάσταση παγιώθηκε και η κοινωνία άρχισε να στήνει το δικό της δίκτυο αλληλεγγύης, προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα. Στις μεγάλες πόλεις, εικόνες ανθρώπων να ψάχνουν φαγητό ή στέγη στο δρόμο, γίνονταν όλο και πιο συχνές. Και όλοι αυτοί ονομάστηκαν «νεόπτωχοι». 

Τα χρόνια πέρασαν και η αβεβαιότητα, έγινε η μόνη σταθερά στη ζωή μας. Διασκορπιστήκαμε στα 4 σημεία του, εγχώριου και μη, ορίζοντα, είτε με αφορμή κάποιο ακαδημαϊκό βήμα, είτε κάποιο επαγγελματικό. Μάθαμε να συντηρούμε τις φιλικές και οικογενειακές σχέσεις μας από το Skype και να μετράμε τη διαφορά ώρας στα μήκη και πλάτη της γης. Και όλο αυτό ονομάστηκε «brain drain».

Στο ενδιάμεσο, στη γειτονιά μας, γίναμε μάρτυρες διαρκών πολέμων και αναταραχών, καθώς και μιας βίαιας μετακίνησης πληθυσμών. Στην Ευρώπη, υψώθηκαν τείχη εν μια νυκτί για να παρεμποδίσουν την «εισβολή», την ίδια στιγμή που οικογένειες ξεκληρίζονταν στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της, ενώ, όσοι επέζησαν, δίνουν καθημερινά αγώνα επιβίωσης, σε καταυλισμούς, γραφειοκρατικές υπηρεσίες ασύλου και καινούρια, αφιλόξενα συνήθως, περιβάλλοντα. Και όλο αυτό ονομάστηκε «μεταναστευτικό».

Και ξαφνικά, ήρθε ο κορωνοϊός. Και όλες οι ανασφάλειες πυροδοτήθηκαν μαζί εκ νέου. Βιώνουμε στην ουσία του το «Υγεία πάνω απ’όλα», ενώ η κοινωνία έγινε ξαφνικά ένα σύνολο φρενήρων μονάδων που η αλληλεγγύη της μετριέται στα «2 μέτρα απόσταση». Όλη μας η ζωή περνάει μέσα από τις οθόνες μας, όλες οι σταθερές μας ορίζονται από την αρχή, ενώ, ακόμα και οι γιατροί βρέθηκαν αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα περί του ποιον να κρατήσουν στη ζωή. Και ζώντας εδώ και έναν χρόνο την εξέλιξη της πανδημίας, κρίνεται βέβαιο ότι η λήξη της θα αφήσει έναν αδιάγνωστο αντίκτυπο σε κάθε άξονα ζωής (αριθμήσιμο και μη). Και όλο αυτό ονομάζεται «δύο κρίσιμες εβδομάδες».

Έχοντας δει όλα αυτά ήδη να συμβαίνουν, δεν μπορώ πια να ακούω από κανέναν να εξαίρει τη νεότητά μου και να μου μοιράζει ευχολόγια ελπίδας και αισιοδοξίας. Γιατί, αν η ιστορία κάνει κύκλους, ο χρόνος της ζωής μας, δεδομένα, κυλάει ευθύγραμμα. 

Και αυτό ονομάζεται «Αλίμονο στους νέους».

* Ο συνεργάτης του InVeria.gr Απόστολος Μοσχόπουλος είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας και αρθρογραφεί στην μόνιμη στήλη "Στήλη... Άλατος" κάθε Παρασκευή. 

 

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr