"Στήλη Άλατος": Όταν σκάει η φούσκα

Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*: 

            Η επικαιρότητα της εβδομάδας, για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα τόσο από το Internet όσο και από τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε, δείχνει με μεγάλη σαφήνεια την πολιτική κρίση στην οποία έχει μπει η κυβέρνηση από τις δικές της επιλογές καθώς το καζάνι που σιγόβραζε άρπαξε σε όλα τα μέτωπα φωτιά, με τα κακά αντανακλαστικά επίλυσης της, να κάνει τα πράγματα χειρότερα. 

            Στο κυρίαρχο θέμα επικαιρότητας εδώ και έναν χρόνο, την πανδημία, επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι προβλέψεις των ειδικών που διέβλεπαν το τρίτο κύμα εξάπλωσης του ιού με δεδομένη την ολιγωρία της κυβέρνησης στο ζήτημα των εμβολιασμών και στην ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. Την κατάσταση δεν μοιάζει να βοηθάει η πλήρης λειτουργία των σχολείων που, για άλλη μια φορά, αποτέλεσε τη σπίθα που πυροδοτεί τη διασπορά του ιού στην κοινωνία, όσο και η ανεπάρκεια του ιδιωτικού τομέα να ανταποκριθεί στο καθεστώς τηλεργασίας. Την ίδια στιγμή, οι διαρκείς απαγορεύσεις μετακίνησης και η συνεχής επίρριψη ευθυνών στην κοινωνία, δεν μοιάζουν να αποδίδουν πια στο ελάχιστο, ιδίως όταν πλέον η κριτική γίνεται στα τυφλά με «δύο μέτρα και σταθμά». 

            Πίσω από την πανδημία, η επιλογή της κυβέρνησης να ενισχύσει σε υλικό και ηθικό επίπεδο τόσο τα Μ.Μ.Ε, όσο και τις αστυνομικές δυνάμεις, μπορεί να οχυροποίησε βραχυπρόθεσμα, ως ένα βαθμό, τις άμυνές της, ωστόσο, το τείχος προστασίας της, κατέρρευσε σταδιακά μεν, με κρότο δε. Από τη μια, έγιναν ορατές αλλεπάλληλες αυθαιρεσίες των Μ.Μ.Ε, με αθέλητες (;) αλλοιώσεις στατιστικών, βίντεο και ειδήσεων ενώ, από την άλλη, οι συγκλονιστικές εικόνες αστυνομικής βίας και καταστολής σε Θεσσαλονίκη και Νέα Σμύρνη, που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και πρακτικές, προκάλεσαν είτε οργή, είτε τα δημοκρατικά αισθήματα κάθε πολίτη. 

            Και αν η (άρρητη μεν, εύγλωττη δε) απάντηση Μητσοτάκη στην επικαιρότητα ήταν η σιωπηρή υποστήριξη κάθε κατασταλτικής πρωτοβουλίας, η κίνηση αυτή αποδείχθηκε να του γυρίζει μπούμερανγκ. Τα (εκτός τόπου, χρόνου και ουσίας) διαγγέλματά του τόσο την Τρίτη, όσο και την Πέμπτη, παρουσίασαν ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα αρνητικής κριτικής στα κοινωνικά δίκτυα, στα οποία τις προηγούμενες μέρες είχε ήδη γίνει αντιληπτό ένα εκρηκτικό κλίμα λόγω του διαρκούς κατεβάσματος αναρτήσεων υπέρ των δικαιωμάτων του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα και κατά της ανάλγητης κυβερνητικής πολιτικής και ρητορικής σε βάρος του. 

            Δεν είναι, εξάλλου, η πρώτη φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα που η κυβέρνηση, εκ των υστέρων, προσπαθεί να σώσει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση Λιγνάδη, όπου η Μενδώνη, αδειάστηκε επί της ουσίας, λίγες μέρες μετά από την προσπάθεια της να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Ομοίως, η αδυναμία της Υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης με τα δεδομένα της πανδημίας, συνεχίστηκε στην αποτυχία της να στηρίξει επί της ουσίας (αν όχι να πιστωθεί προσωπικά) στη Βουλή το κορυφαίο για τον τομέα της νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, που πέρασε χάρη στην κοινοβουλευτική αυτοδυναμία της Ν.Δ. Παράλληλα, ο λαλίστατος σε ζητήματα πανδημίας και υγεινομικών υποδείξεων, Υφυπουργός πολιτικής προστασίας, Νίκος Χαρδαλιάς, σιώπησε εκκωφαντικά στις πολλαπλές ανεπάρκειες του επιτελικού κράτους είτε στο κύμα κακοκαιρίας της Μήδειας, είτε στον σεισμό της προηγούμενης εβδομάδας στη Θεσσαλία, όπου οι εως σήμερα πρωτοβουλίες στέγασης και αποζημίωσης των πληττόμενων πληθυσμών μοιάζουν εκτός από πρόχειρες και αργοπορημένες έως και εγκληματικά ατελέσφορες. 

            Αναντίρρητα, η φθορά όπως και η κόπωση της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι κάτι που είναι πάντα εντός πρόβλεψης και δεν ισχυρίζομαι ούτε εγώ, ούτε κανείς φαντάζομαι, ότι θα έβγαινε όλη η τετραετία με την άνεση αυτοπεποίθησης με την οποία ανακηρύσσεται κανείς πρώτη δύναμη του τόπου. Ωστόσο, θεωρώ επικίνδυνο μονόδρομο την μηδαμινή αυτοκριτική της και το κρυφτό πίσω από τα λιβανιστήρια των Μ.Μ.Ε, την καταστολή, τη βία και την μονιμη καταφυγή στο άλλοθι του «φταίει ο προηγούμενος», ο «στρατηγός άνεμος», «η κακιά στιγμή» και να κοιτάει «ανέμελα» την κάθε Γιαδικιάρογλου. Μια κυβέρνηση που πιστεύει πραγματικά στα δημοκρατικά ιδεώδη δεν έχει ανάγκη τέτοιου είδους προστατευτικές φούσκες. Γιατί, το ξεχειλισμένο καζάνι με την υπομονή της κοινωνίας, σύντομα δεν θα είναι μια απλή «βροχούλα» και δε θα φταίει κανείς για τα εσφαλμένα αντανακλαστικά κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς που άναψε με τις επιλογές τους.

* Ο συνεργάτης του InVeria.gr Απόστολος Μοσχόπουλος είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας και αρθρογραφεί στην μόνιμη στήλη "Στήλη... Άλατος" κάθε Παρασκευή. 

 

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr