"Στήλη Άλατος": Πίσω από τη μαρκίζα | Γράφει ο Απ. Μοσχόπουλος

Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*: 

Αν η Σοφία Μπεκατώρου είναι το πρόσωπο του μήνα στην ελληνική ειδησεογραφία με τις συνταρακτικές αποκαλύψεις της για τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης στα αθλητικά, και όχι μόνο, παρασκήνια, που επιτέλους, παίρνουν τον δρόμο της δικαιοσύνης, μαζί της στο βάθρο αξίζει θέση και η καταγγελία της Ζέτας Δούκα, αναφορικά με την ψυχική (και όχι μόνο) κακοποίηση που υπέστη από το συμπρωταγωνιστή και σκηνοθέτη της Γιώργο Κιμούλη.

Φυσικά, πολλά ειπώθηκαν από τους εκάστοτε κακοθελητές, για άλλη μια φορά. Το κλασικό αντεπιχείρημα του «τώρα το θυμήθηκε» αυτή τη φορά, βρήκε αντίκρουση στο ντόμινο αντίστοιχων καταγγελιών από άλλες συμπρωταγωνίστριες του εν λόγω θιασάρχη, μεταξύ των οποίων και η Ευδοκία Ρουμελιώτη που θύμισε τις παλιότερες αντίστοιχου περιεχομένου δηλώσεις της που απλώς αγνοήθηκαν. Άλλοι, πάλι, μεταξύ των οποίων και ο κατηγορηθείς, έστρεψαν τα βέλη τους στις ευθύνες της ίδιας της Δούκα, που ως ενήλικη και ήδη αναγνωρίσιμη ηθοποιός επέλεξε να το υπομείνει όλο αυτό και, τέλος, βρέθηκαν και άτομα που θεώρησαν ότι απλά σκαλίζει «περασμένες υποθέσεις» ως απόρροια της «μόδας που λέγεται #me_too».  

Ωστόσο, αν βγάλουμε τον οχετό της κακής προαίρεσης και της αναλγησίας από την εξίσωση, όπως και θεωρώ ότι οφείλουμε, και βλέποντας την ουσία πίσω από τις δηλώσεις και τις καταγγελίες, καθίσταται σαφές ότι η καταγγελία της όχι απλώς είναι βάσιμη και χρήζει περαιτέρω διάδοσης, αν όχι διαλεύκανσης, αλλά οφείλει και τον σεβασμό και το «ευχαριστώ» μας για όλα τα θέματα που άνοιξε είτε πιο άμεσα, είτε πιο έμμεσα.

Πρώτον και κυριον, καταγγελίες σαν και αυτή, ουσιαστικά καταρρίπτει την ψευδαίσθηση ότι οι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι είναι είτε άφθαρτοι από πράγματα που απασχολούν εμάς τους «κοινούς θνητούς», είτε στο απυρόβλητο όταν δρουν κακοποιητικά, προσβλητικά ή και εγκληματικά εις βάρος άλλων. Η ατομική φήμη, δεν συνεπάγεται ότι ζει κάποιος σε ένα χρυσό κλουβί και, αν, το κίνημα του Me too ανέδειξε κάτι με μεγάλη έμφαση πέρσι είναι ότι οποιοσδήποτε, ασχέτως φύλου, επαγγέλματος, κοινωνικής θέσης, ηλικίας εξ ημών μπορεί να είναι θυτης και να κάνει επίδειξη επαγγελματικής, προσωπικής, έμφυλης ισχύος και από την άλλη, μπορεί να είναι θύμα και να νιώσει τον ίδιο φόβο, την ίδια ταπείνωση και τον ίδιο πόνο με οποιονδήποτε μοιράζεται την ίδια εμπειρία.

Δεύτερον, περιστατικά σαν και αυτά, αναδεικνύουν τη σημασία της ψυχικής υγείας για όλους. Πολλές φορές, ψάχνουμε τρόπο να υποβαθμίσουμε την ψυχική πίεση που μπορεί να μας πλήττει σε έναν χώρο εργασίας ή σε κάποιον κύκλο της ζωής μας, μπροστά στο καθημερινό άγχος για την επιβίωση, ταυτίζοντας τη ζωτικότητα με τη σωματική ακμαιότητα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι αρκετά μακριά από αυτό. Έτσι λοιπόν, είναι μια ευκαιρία με τις δηλώσεις της Δούκα, αντί να συγκρίνουμε σε κάποιου είδους τραμπάλα, ποιος είναι πιο χαντακωμένος στο ισοζύγιο της ψυχικής κόπωσης, να διαπιστώσουμε ότι είναι απολύτως αναγκαίο να διαφυλάττουμε την ψυχή τε και σώματι ισορροπία μας και να μην την προσφέρουμε ως βορά στον εκάστοτε που λαχταρά την διασάλευση της για να διατρανώσει τη δική του θέση ισχύος.

Το κομμάτι όμως που με άγγιξε περισσότερο, είτε ως διδάσκοντα, μιας και είναι το επάγγελμά μου, είτε ως διδασκόμενο-καθώς τελώ μαθητής σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα- έχει να κάνει με το επιθυμητό προφίλ του δασκάλου που για πολλούς παραμένει διφορούμενο. Έτσι λοιπόν, βρέθηκαν πολλοί να ισχυριστούν ότι ο κάθε Κιμούλης, ως δάσκαλος, απαιτεί να εμπνέει αυστηρότητα και σεβασμό, και να έχει τις απαιτήσεις που ορίζει αυτός για το έργο και τα μαθήματά του, θυμίζοντας λογική «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Η νοοτροπία αυτή, δε, πολλές φορές συμπίπτει με μια κάποιου είδους παρελθοντολαγνεία, ταυτίζοντας οτιδήποτε παλαιότερο με μεγαλύτερη αυθεντικότητα και ουσία, σε σχέση με το σήμερα. 

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική, είτε αναλύοντας την άποψη αυτή με παιδαγωγικά και μεθοδολογικά κριτήρια, είτε κοινωνικά και ψυχολογικά. Λογικές σαν τις ανωτέρω, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας κατηγοριοποιούν σε διάφορες κλίμακες, να θεωρούμε ότι όλα (οφείλουν να) είναι εξαργυρώσιμα, και κυρίως, να μας καθιστούν άκαμπτες, ακούνητες και αλύγιστες μετοχές στο χρηματιστήριο της ζωής. Φυσικά, περιττό να πω, ότι σε κάτι τέτοιο κερδισμένος βγαίνει μόνο ένας, ο επικεφαλής, αυτός που βαράει το ντέφι, αλλά ακόμη και αυτού τα πόδια, αποδεικνύονται πήλινα πολλές φορές, όταν επιβάλλεται, σαν άλλος δικτάτορας, σε όσους θεωρεί ανισότιμους με τον ίδιο. 

Το μήνυμα πίσω από την κάθε νέα ιστορία που πρέπει όμως όλοι να θυμόμαστε είναι ότι σε αυτόν τον κυκεώνα, όσο δύσκολο και αν είναι να το πιστεύεις όταν σου συμβαίνει δεν είσαι ούτε μόνος, ούτε ο μόνος. Και, κυρίως, ότι δεν χρειάζεται για να πάθεις ο ίδιος κάτι, για να πιστέψεις την κάθε καταγγελία και να μάθεις. 

Σοφία, Ζέτα, Φαίη, Ευδοκία, Κατερίνα, Κατερίνα, Αλεξάνδρα, Αλέξανδρε, σας πιστεύουμε.

* Ο συνεργάτης του InVeria.gr Απόστολος Μοσχόπουλος είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας και αρθρογραφεί στην μόνιμη στήλη "Στήλη... Άλατος" κάθε Παρασκευή. 

 

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr