"Στήλη Άλατος": Η ομορφιά που νικάει στο τέλος

Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*: Την Τρίτη το βράδυ, στον τελικό της εκπομπής για την ανάδειξη του επόμενου εθνικού μοντέλου, ακούστηκε, μεταξύ πολλών άλλων, η έκφραση «Η ομορφιά νικάει στο τέλος». 

Στην αρχή γέλασα με την ανάγκη για την επί τούτου δημιουργία σοβαροφανών, μελίρρυτων κλισέ, από αυτά που αγαπούν τα ΜΜΕ για να χειραγωγούν συναισθηματικά το κοινό τους, όπως «Το καλό θα κερδίσει», «Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό», «Οι κρίσεις είναι μαθήματα για να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτά που έχουμε τώρα». Την ίδια στιγμή, άφησα συνειδητά απ’ έξω το τι σημαινόμενα αφήνει μια τέτοια έκφραση για τα άτομα νεαρής ηλικίας που παρακολουθούν κατά κόρον την εν λόγω εκπομπή. Έτσι κι αλλιώς, το Instagram και το ΤikTok που ζουν από αυτές τις ηλικιακές ομάδες, έχουν καταστήσει αρκετά σαφές ότι ένα όμορφο φωτογραφικό φίλτρο κάνει τα πάντα πιο ελκυστικά, από ένα πιάτο σπανακόρυζο μέχρι το πιο όμορφο πρόσωπο ή σώμα. 

Σε δεύτερο χρόνο όμως, η φράση αυτή έμεινε μέσα μου, με αφορμή διάφορες συγκυρίες, και είδα πόσο εύκολα καταρρίπτεται στην πραγματικότητα, αρχής γενομένης από την ίδια την εκπομπή. Δεν μπόρεσα να μη γελάσω πικρά σκεπτόμενος ότι όλη τη σεζόν προσπαθούσε η ίδια εκπομπή να μας πείσει πόσο συμπεριληπτική και υποστηρικτική είναι σε κοινωνικές μειονότητες (βλ. σε αυτή τη σεζόν το παράδειγμα της Ρομά Παρασκευής), σε σώματα κάθε είδους, εισάγοντας καλοήθεις ορολογίες περί light plus size για σωματότυπους που ξεφεύγουν από το καλλίγραμμο (ενίοτε στα όρια της καχεξίας) αρχέτυπο που επέβαλλαν οι «τάσεις της μόδας» στις προηγούμενες γενιές και κάνοντας δόγμα το «Αγαπήστε τον εαυτό σας με τις ατέλειές του». (Άλλο που κανονικά θα έπρεπε να το μαθαίνουμε από το σπίτι μας). 

Δεν μπόρεσα να μη γελάσω πικρά, σκεπτόμενος την ιστορία της ασθενούς συμπολίτισσάς μας, που τιμωρήθηκε με πρόστιμο για τις συνθήκες μεταφοράς της από την κλινική της Θεσσαλονίκης στη Βέροια, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το αδιέξοδο των όλο και πιο περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας και, παράλληλα, την έλλειψη στοιχειώδους διορατικότητας και ενσυναίσθησης από την πολιτεία και τους τοποτηρητές της ασφάλειάς της για το πως βιώνουν την καθημερινότητα τους οι πολίτες της. Δεν νίκησε καμία ομορφιά εκεί, παρά μόνο ο στείρος κυνισμός και η ασχήμια της απρόσωπης υποταγής στην εξουσία της έννομης τάξης. 

Δεν μπόρεσα να μη γελάσω πικρά με τον τρόπο που εξελίσσεται το σίριαλ για το λογοκριμένο άρθρο της Έλενας Ακρίτα που έφερνε την κυβέρνηση προ των ευθυνών της στο θέμα της (επικοινωνιακής και όχι μόνο) διαχείρισης του θέματος της εξοχικής κατοικίας του Αλέξη Τσίπρα. Αφενός, έφερε στο προσκήνιο αδιανόητες κριτικές προς το άτομό της σε προσωπικό επίπεδο, με αποκορύφωμα την ντροπιαστική επίθεση της συναδέλφου της, Λίνα Κλείτου. Αφετέρου, ελάχιστες μέρες μετά, είδαμε την παραίτηση της Δήμητρας Κρουστάλλη, διευθύντριας σύνταξης της έτερης ναυαρχίδας του ίδιου δημοσιογραφικού ομίλου με σαφείς αιχμές για άσκηση πιέσεων από το Μέγαρο Μαξίμου, με αφορμή παλαιότερο ρεπορτάζ της που εξέθετε την κυβέρνηση στο θέμα της διαχείρισης της πανδημίας του κορονοϊού. Ούτε εκεί νίκησε η ομορφιά, παρά επικράτησε το δίκιο του ισχυρού.

Δεν μπόρεσα να μη γελάσω πικρά με τις αμέτρητες κυβερνητικές παλινωδίες σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες των μέτρων για τις εορταστικές οικογενειακές συγκεντρώσεις, από τη μία θα μας επιτρέπεται η συνάθροιση μέχρι 9 άτομα - από την ίδια οικογένεια - από την άλλη μας προτείνεται η χρήση μάσκας καθ’ όλη τη διάρκεια της μάζωξης. Την ίδια στιγμή, σε μια χρονιά όπου το σύστημα Υγείας υποφέρει περισσότερο από ποτέ από την εξουθένωση του προσωπικού του και την εξάντληση των δυνατοτήτων εξοπλισμού του, στον προϋπολογισμό του ερχόμενου έτους, παρατηρείται η μείωση των δαπανών για αυτό το σύστημα per se. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα εκατομμύρια δόσεων εμβολίων κατά του κορονοϊού, που εξαγγέλλονταν από το καλοκαίρι ακόμα - όταν και ήταν άγνωστο αν θα υπάρξουν ή όχι - έγιναν μόλις 300.000 χτες. Και σε αυτή την είδηση δεν νίκησε καμία ομορφιά, παρά ο διαρκής made in Greece σουρεαλισμός.

Δεν μπόρεσα να μη γελάσω πικρά με τη νέα κυβερνητική πρωτοβουλία αναθέρμανσης της οικονομίας, το click away. Είτε το δει κανείς από τη μεριά των επιχειρήσεων, που οι μικρότερες, εμφανώς ρημαγμένες (και εν γνώσει της κυβέρνησης) από τις μεγαλύτερες, καλούνται να στήσουν e-shop από το μηδέν, είτε το δει από τη μεριά του πολίτη που έχει βιώσει στο πετσί του και στην τσέπη του την κατά 10,5% ύφεση μέσα στο 2020 και παλεύει να ζήσει τη ζωή του με τον μισθό τους, τις πενιχρές κρατικές αποζημιώσεις μισθούς, και αν.

Βέβαια, για να μην είμαστε απαισιόδοξοι, αν μένεις στο Μέγαρο Μαξίμου, μπορείς και να μετακινηθείς όπου θέλεις, ή να σου συγχωρούνται στιγμές «ανεμελιάς» και καθημερινότητας σαν να μην τρέχει (τσουρέκι) κάστανο. Τότε, ναι, η ομορφιά, αν όχι η (υπερ)κομψότητα, μπορεί και να νικάει, όντως, στο τέλος. 

 * Ο συνεργάτης του InVeria.gr Απόστολος Μοσχόπουλος είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας και αρθρογραφεί στην μόνιμη στήλη "Στήλη... Άλατος" κάθε Παρασκευή. 

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr