Η ψυχολογία με λόγια απλά: Το παραμύθι μιας ανάμνησης

Γράφει ο Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου*: 

Κάποτε υπήρχε μια ανάμνηση, η οποία κατοικούσε στις καρδιές και στο νου των ανθρώπων, που την έζησαν.

Παλλόταν σαν σκίρτημα, αφού είχε ντυθεί τη λάμψη  των γεγονότων και των συναισθημάτων,  που προκάλεσε.

Και ήταν πολύτιμη σαν επιφώνημα, που ξεπεταγόταν από τα σπλάχνα όλων όσων την είχαν γευτεί.

Όλοι, επομένως, συμφωνούσαν πως επρόκειτο για μια υπέροχη ανάμνηση.

Μα ενώ οι υπόλοιπες μνήμες ξεθώριαζαν με τον καιρό, εκείνη άρχιζε να μοιάζει τόσο με αγάπη, που κάθε φορά που μιλούσαν γι αυτήν, νόμιζαν πως θα περικλείσουν τον κόσμο.

Όμως ο χρόνος, γητευτής, τη θάμπωσε με την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας

-Εσύ δε θα σβήσεις ποτέ. Θα γίνεις μελωδία, παραμύθι και αντιφέγγισμα. Θα καθορίζεις εκείνους, που σε μοιράστηκαν.

Πέρασαν τα χρόνια και λιγόστεψαν οι λογισμοί και οι καρδιές που την ανάθρεφαν. Έμεινε ένας μόνο άνθρωπος, που την κουβαλούσε σαν φυλαχτό, κι ας ήταν ο τελευταίος που ζούσε από όλους εκείνους, οι οποίοι είχαν συντελέσει στη γέννηση της

Τι γίνονται άραγε οι αναμνήσεις, που ορφάνεψαν; Πού καταφεύγουν εκείνες που δεν μπορούν πια να ενώσουν κανέναν, επειδή ο θάνατος εξάλειψε τα πρόσωπα, τα οποία κατοίκησαν;

-Να πας στον Θεό, της είπε η στερνή αγάπη, που κι αυτή ξεχάστηκε στον πλανήτη τούτο, επειδή έχασε όσους την διαφέντευαν.

Ακούει Εκείνος, συνέχει τα πάντα και αναγεννά κάθε τι που υπήρξε. Δε θα σε αφήσει να ψυχορραγείς στην καρδιά του ανθρώπου που σε έζησε.

Γιατί ξέρει πως η ορφανή ανάμνηση γίνεται αγχόνη για εκείνον που την κουβαλά μονάχος και η ευτυχία, που κάποτε τη συνόδευε, αντί για παρηγοριά, γίνεται θάνατος.

Να πας σε Εκείνον που είναι Ζωή και δε θα είσαι πια ανέστια. Κάποτε Του ζήτησα να με γνωρίσει στους ανθρώπους και Εκείνος πέθανε για μένα.

- Θεέ μου ήρθα γιατί είσαι αυτό που απομένει, όταν όλα τα άλλα έχουν γκρεμιστεί.

Δεν είμαι παρά η αχνή ανάμνηση μιας αγάπης. Ξέρω πως σταυρώθηκες για την αγάπη, αλλά ίσως μπορείς να στρέψεις το βλέμμα σου και σε μένα, που είμαι το καθρέφτισμα της, ακόμα κι αν η ίδια έχει χαθεί.

Τους τόπους, τους ανθρώπους και τις στιγμές ενωμένους τους κρατάμε σφιχτά οι αναμνήσεις.

Είμαστε κάποτε τόσο μεγάλες και οικουμενικές, που γινόμαστε ιστορία.

Κι άλλοτε γινόμαστε αδιόρατα μικρά καρφιά, πού αδιαίρετη κρατάμε την εικόνα του εαυτού, για να νομίζουν τα πλάσματα Σου πως η ύπαρξη τους έχει αιτία, καθώς πορεύεται προς στόχους, προς τα σχέδια ακόμα και προς το τέρμα.

Είμαστε οι στυλοβάτες κάθε νοήματος, κάθε  ερμηνείας ή προσχήματος.

Μας μοιράζονται οι άνθρωποι με τα αγαπημένα τους πρόσωπα και συνθέτουν τους προσδιορισμούς τους, μας εμπιστεύονται σε ξένους και δημιουργούν οικειότητα και κοινωνικές σχέσεις, μας εξωραΐζουν και γινόμαστε  Λογοτεχνία, Τέχνη, Ποίηση

Οι αναμνήσεις ανθούν ως κοινές εμπειρίες, αλλά γίνονται τραύματα, όταν μπερδευτούν με ανάγκες, ματαιώσεις και άμυνες.

Χρωματίζονται πορφυρές ή εβένινες από την έκβαση κάθε έρωτα και εορτάζουν ή πενθούν την ένωση ή την απώλεια.

Όμως δεν υπάρχουμε από μόνες μας. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο για να είμαστε ευτυχισμένες. Οι άνθρωποι πεθαίνουν και μαζί τους χανόμαστε και εμείς.

- Μη λυπάσαι, είπε ο Θεός. Τίποτα δεν πεθαίνει. Ούτε και συ. Γιατί ό,τι κι αν θυμούνται οι άνθρωποι, ό,τι κι αν αγαπούν, θυμούνται και αγαπούν πάντα Εμένα

* Η μόνιμη στήλη του InVeria.gr "Ψυχολογία με λόγια απλά" παρουσιάζεται κάθε Τρίτη, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

 

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr