Στήλη Άλατος: Η Ελλάς των αντιφάσεων (γράφει ο Απ. Μοσχόπουλος)

Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*: Ζούμε σε μια κοινωνία αντιφάσεων, όπου κατά βάση άλλα λέμε, και άλλα πιστεύουμε, άλλα θέλουμε, και αλλιώς ενεργούμε. Η ειδησεογραφία και η πραγματικότητα δίνουν μια σωρεία περιστατικών και αντιφατικών συμπεριφορών που παίρνουν εύκολα την ταμπέλα “απίστευτα αλλά Ελληνικά”. Οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών μόνο δίνουν ένα σωρό τροφή για τέτοιες παρατηρήσεις, οι οποίες εύκολα κάνουν κάποιον να αναρωτηθεί που είναι τελικά η πραγματικότητα και που η “Ελληνοφρένεια”.

Είμαστε ο λαός, λοιπόν, που ολημερίς γκρινιάζουμε για το “που μας κατάντησαν οι αλήτες”. Δυσφορούμε για την πολιτική μας κατάντια και την οικονομική μας κατάσταση αλλά στις εκλογές είτε δεν πατάμε (42% η αποχή στις εθνικές εκλογές πέρυσι) είτε “όλοι ίδιοι είναι” και εντέλει (ξανα)ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους “αλήτες”. 

Είμαστε ο λαός που αγωνιζόμαστε για την “μόρφωση των παιδιών μας” και την ίδια στιγμή “οι καθηγητές στο σχολείο είναι “δασκαλάκοι”, φυγόπονοι και δουλεύουν 4 ώρες τη μέρα”. Τα βιβλία που διδάσκουν είναι “γραμμένα από  άσχετους”, ή “θα μαθαίνουμε εμείς στα παιδιά μας την αλήθεια που θέλουν να μας κρύψουν”. Για αυτό και “όταν το παιδί βγάλει το λύκειο να κοιτάξουμε να πάρει κανα χαρτί  της προκοπής”. Η δικαίωση της γνώσης και της εκπαιδευτικής διαδικασίας περιορίζεται μόνο κατά τα προσχήματα. Σημασία έχουν οι βαθμοί και τα διπλώματα να έρχονται στην ώρα τους, γιατί ως γνωστόν, “ο γείτονας είναι πιο έξυπνος από εμάς που τα κάνει όλα καλύτερα από εμάς;”

Είμαστε ο λαός που με την πρώτη ευκαιρία, σε κάθε κακώς κείμενο και αναποδιά, αναρωτιόμαστε “που είναι το κράτος”. Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε τροποποίηση των υπαρχουσών συνθηκών (χωρίς να εξετάσουμε αν είναι προς το συλλογικό συμφέρον) ή οποιαδήποτε πολιτική αγγίζει το κοινωνικό σύνολο βαφτίζεται με περισσή εγωπάθεια “χούντα”. 

Είμαστε ο λαός που ενώ “δεν ενδιαφερόμαστε για την τηλεόραση και τα κάτω του μετρίου ποιοτικά προϊόντα της”, κάνουμε λαϊκό ήρωα τον Ντάνο, ψάχνουμε διψασμένα τα ξεκατινιάσματα στο Big Brother, ακολουθούμε αθρόα τα νέα πρόσωπα του Next Top Model στο Instagram, και δίνουμε διαστάσεις εθνικού θριάμβου όταν “κερδάμε τους Τουρκαλάδες στο Survivor”. 

Είμαστε ο λαός που όταν “τα δικά μας τα παιδιά” εργαλειοποιούν κάποια ανώτερη γνωριμία είναι “λύση ανάγκης”, αλλά όταν το κάνουν οι άλλοι είναι “μέσον”. Την ίδια στιγμή, ψάχνουμε βύσμα για να κάνουμε θητεία όσο πιο κοντά γίνεται στο σπίτι μας, αλλά δηλώνουμε και ανα πάσα στιγμή έτοιμοι να υπερασπιστούμε τα χώματα της πατρίδας μας.

Είμαστε ο λαός που βγαίνουμε στο μπαλκόνι να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς που όλο τον υπόλοιπο καιρό βρίζουμε για τα “φακελάκια” που παίρνουν. Παράλληλα, υπερασπιζόμαστε την “υγεία των παιδιών μας”, θεωρώντας λιγότερο επισφαλές να εκτίθενται απροστάτευτα ενώπιον ενός ιού που δεν έχει ακόμη ανιχνευτεί πλήρως με επιδημιολογικά και υγειονομικά δεδομένα.

Είμαστε ο λαός που επικαλείται το δόγμα της αγάπης στον πλησίον, την ίδια στιγμή που κοιτάει με το ένα μάτι την κατσίκα του γείτονα να δει αν ψόφησε, κρίνει αβέρτα οτιδήποτε δεν μπορεί να εξηγήσει ή να καταλάβει-μέχρι να χτυπήσει τη δική του πόρτα, οπότε και θα βάλει τα χέρια στα αυτιά σαν να μην του συνέβη ποτέ. Επιτίθεται, δε, σε οποιονδήποτε τείνει να απειλήσει τις σταθερές του, ξεχνώντας ότι δεν είναι ο μοναδικός σε αυτόν τον κόσμο που έχει ιερά και οσια, πρόσωπα και πιστεύω.

Είμαστε ο λαός που ενώ “η μάνα μας” είναι πρόσωπο που “δεν μπαίνει στο στόμα κανενός”, εμείς πάντα την επικαλούμαστε είτε “για πλάκα”, είτε στο γήπεδο, είτε σε κάποια αψιμαχία, ενώ το ίδιο εύκολα θα στείλουμε μια γυναίκα οδηγό “στην κουζίνα της”, ή θα ισχυριστούμε για μια γυναίκα που έπεσε θύμα βιασμού ή ενδοοικογενειακής βίας ότι “κάτι θα έκανε κι αυτή να προκαλέσει”.

Είμαστε ο λαός που νομίζει ότι η κοινωνική συνείδηση μετριέται σε “ημέρες ανακύκλωσης” και ο πολιτισμός σε παράθεση αρχαίων ονομάτων, κάνει “ποστ ενσυναίσθησης στο Facebook” ενώ την ίδια στιγμή παρκάρουμε σε ράμπες και διαβάσεις, πετάμε σκουπίδια ενώ οδηγούμε, βρωμίζουμε τα πάντα σε ακτίνα χιλιομέτρου στις παραλίες και όταν μας επισημαίνεται το λάθος μας αντιδρούμε σαν σχολιαρόπαιδα για το ποιος το έκανε πρώτος. 

Θα μπορούσα να συνεχίσω αυτή τη λίστα επί μακρόν, σκαλίζοντας όλο και πιο βαθιά αυτό το ελληνικό παράδοξο φαινόμενο. Ωστόσο δεν ξέρω τι νόημα θα είχε μιας και τα πράγματα δεν αναμένεται να αλλάξουν στο κοντινό μέλλον. Εξάλλου, είμαστε ο λαός που το να αλλάξουμε προς το καλύτερο τα “εθνικά μας κουσούρια”, το λέμε “αλλοίωση της πολιτισμικής μας ταυτότητας” και σε κάθε είδους “αλλαγή” μένουμε στο “αλλά”.

* Ο συνεργάτης του InVeria.gr Απόστολος Μοσχόπουλος είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας και αρθρογραφεί στην μόνιμη στήλη "Στήλη... Άλατος" κάθε Παρασκευή.

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr