Πέρα απ΄την σκιά του στίγματος... (άρθρο του π. Λίβυου και σχόλιο της Ευδ. Κότσιφα)

Εάν σε μια παρέα αναφέρεις ότι πάσχεις από ζαχαρώδη διαβήτη θα σε κοιτάξουν αδιάφορα ή με συμπάθεια. Εάν αναφέρεις όμως ότι πάσχεις από ψύχωση, διπολική διαταραχή ή κατάθλιψη, αμέσως τα βλέμματα θα στηθούν με απορία, καχυποψία και πολλές φορές υποτίμηση. Εάν βγάλεις να πιείς το χαπάκι της πιέσεως, θα κουνήσουν το κεφάλι με κατανόηση πάντες, εάν όμως αυτό το φάρμακο είναι για την αγχώδη διαταραχή, θα ξεροκαταπιούν στην παρέα και θα σε κοιτάζουν σαν τον «τρελό» του χωριού. Το στίγμα του της ψυχικής ασθένειες, περιφέρεται ως σκιά αιώνες τώρα πάνω από τα πρόσωπα των ψυχικά πασχόντων ακυρώνοντας και κατασυκοφαντώντας την ανθρώπινη αλήθεια τους.

Μα και όταν αποφασίσουν να «ενδιαφερθούν» για τον πάσχοντα, θα αρχίσουν τα γνωστά και καταστρεπτικά, «δεν έχεις τίποτα, στο μυαλό σου είναι όλα, δεν έχεις ανάγκη τα φάρμακα, μην τα παίρνεις αυτά θα σε τρελάνουν… μπορείς και μόνος σου, είσαι δυνατός..» κ.α τέτοια που το μόνο που προσφέρουν είναι η πλήρης ισοπέδωση του ψυχισμού του πάσχοντος, αφού μέσα του ευλόγως αυξάνει η ενοχή που λέει, «τελικά είμαι για φτύσιμο, αφού είναι τόσα απλά τα πράγματα και εγώ τα κάνω χάλια, άρα δεν είμαι δυνατός, ούτε λογικός, ταλαιπωρώ και ταλαιπωρούμε άδικα, δεν είμαι σαν του άλλους που τα καταφέρουν μια χαρά….».

Κι όμως ο ψυχικά πάσχω, δεν ζητάει τίποτε περισσότερο απ’ την αναγνώριση ότι είναι ασθενής όπως κάθε άλλος άνθρωπος που υποφέρει από μια ασθένεια. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Έχει την άμεση ανάγκη του γιατρού ή ψυχολόγου κι όταν χρειάζεται των φαρμάκων του, χωρίς να κρύβεται και να φοβάται ή να νιώθει ενοχές γι’ αυτό που του συμβαίνει. Να μπορεί ελεύθερα να μιλήσει για την ασθένεια του όπως όλοι οι άλλοι ασθενείς, δίχως την απειλή των επικριτικών και καχύποπτων βλεμμάτων.

Δεν είναι τρελός, ούτε δαιμονισμένος, είναι απλά πάσχων. Δεν θέλει εξορκισμούς ούτε εγκλεισμό, αλλά αγάπη και αποδοχή. Σηκώνει ένα μεγάλο σταυρό και δεν χρειάζεται να του προσθέτουμε επιπλέον οδύνη, με τις προκαταλήψεις και τις φοβίες μας. Εαν μπορούμε ας ελαφρύνουμε το βαρύ σταυρό του, εαν δεν γνωρίζουμε ας σιωπήσουμε με αγάπη, είναι κι αυτό μια πράξη φιλανθρωπίας.

(Κείμενο από το blog του π. Λίβυου)

Συμπέρασμα:

Μεγαλύτερη ασθένεια στην κοινωνία πάντα ήταν η άγνοια της  και η απουσία αγάπης και αποδοχής.

Η απουσία όμως αγάπης και αποδοχής βασανίζει σίγουρα περισσότερο εκείνους που ζουν με την ψεύτικη αυτάρκεια της ιδέας ότι είναι πιο υγιείς από άλλους και για πάντα, αλλά τελικά αυτοί είναι απλά " οι πολύ σκληροί " και με τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και με τον συνάνθρωπο.

Έτσι κι αλλιώς η έλλειψη αγάπης θα μπορούσε να θυμίσει κανείς ότι είναι η αρχέγονη και κύρια" αναπηρία " της ανθρωπότητας.

Η αγάπη θεραπεύει. Η απουσία αγάπης αυξάνει το κακό, που πιο πολύ προκαλείται από υγιείς και δυνατούς παρά από ασθενείς και αδύναμους.

Στο ίδιο καράβι ταξιδεύουμε υγιείς και ασθενείς, η κακομεταχείριση ασθενών είναι προβολή κακότητας που αν αυτή  απευθύνεται έτσι σε ασθενείς, αναρωτιέται κανείς πως απευθύνεται μεταξύ "υγειών" ανθρώπων .

Κότσιφα Ευδοξία, 

Νομικός

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr