ex-Αιρετικά: H Βασίλισσα και ο αγαπητικός της...

Σήμερα θα πούμε ένα παραμύθι, φίλη μου και φίλε, αρκετά με τις πικρές αλήθειες... Μια φορά κι έναν καιρό, που λέτε, ήταν μια Βασίλισσα, που ζούσε σε ένα μεγάλο κάστρο που κληρονόμησε από τον πατέρα της...

Όσο ζούσε ο πατέρας της, σπουδαίος βασιλιάς και ξακουστός, ήταν έναν ήσυχο κοριτσάκι, σαν όλα τα άλλα.

Όταν πέθανε ο βασιλιάς, κληρονόμησε το βασίλειό του, αλλά δεν τα κατάφερε να κληρονομήσει και την χάρη του. Ζούσε περίκλειστη από τους χοντρούς, πέτρινους τοίχους του παλατιού της, περιτριγυρισμένη μόνο από αυλοκόλακες που είχαν γλώσσα μόνο για να γλύφουν. 

Τα χρόνια περνούσαν, η μεγαλομανία της βασίλισσας μεγάλωνε και η δυσαρέσκεια των... υπηκόων της μεγάλωνε επίσης, όπως και η γλώσσα των αυλικών της. 

Μια μέρα, όμως, εκεί που ρέμβαζε στο μπαλκόνι της βασιλικής της οικίας, βλέπει στον δρόμο έναν νέο και το βλέμμα της κόλλησε πάνω του. Η πλούσια κόμη, το αποφασιστικό περπάτημα, το σπινθηροβόλο βλέμμα του ήταν αρκετά για να την ξετρελάνουν. Αμέσως ζήτησε από μια υπηρέτριά της να τρέξει στον δρόμο και να προλάβει τον ατίθασο νέο που βάλθηκε να τιθασεύσει. "Έλα πάνω, σε θέλει η Μεγαλειοτάτη", είπε η υπηρέτρια στον νεαρό. "Ω! Τι τιμή!", αναφώνησε ο νέος, καθώς ήταν και... λίαν γραμματιζούμενος. 

Χωρίς πολλά - πολλά, ο νέος άρπαξε την ευκαιρία και υποτάχθηκε αμέσως στο στέμμα και στον... χαλκά. Η Βασίλισσα κρατούσε τον νέο στην κάμαρά της και τον θαύμαζε σαν το πιο πολύτιμο αντικείμενό της! Και να σου τα δωράκια, και να οι τιμές, και να οι τίτλοι ευγενείας, κάθε λίγο και λιγάκι δεν έχανε την ευκαιρία να εκδηλώνει δημόσια τον θαυμασμό της στον αγέρωχο νέο που κρατούσε κλεισμένο στην κάμαρά της.

Νέος και Βασίλισσα έζησαν έτσι για μερικά χρόνια, ώσπου ήρθε η ώρα που η Βασίλισσα έχασε τον θρόνο της από επαναστατημένους χωρικούς, που δεν άντεχαν άλλο να βλέπουν τα καπρίτσια της... Αυτή εξορίστηκε σε έναν μακρινό νησί, αλλά ο νέος - κάπως σιτεμένος πια - έμεινε μόνος στην πολιτεία. Και τότε διαπίστωσε πως ήταν πραγματικά μόνος. Κανείς δεν ήθελε να τον δει και να του μιλήσει, όλοι τον απέφευγαν ή τον περιφρονούσαν.

Τότε μόνο το κατάλαβε ο άμυαλος νέος... Ήταν απλά ένα παράσιτο που έπαιρνε "ζωή" και αξία από το άτομο που είχε προσκολληθεί. Και τώρα, μόνος και χωρίς να του έχει απομείνει άνθρωπος να τον νοιάζεται, είναι καταδικασμένος να ζήσει στην αφάνεια και την κατακραυγή. Εκτός και αν τα καταφέρει και πάλι κάπου να "τρουπώσει"...

Ηθικό δίδαγμα: Την ρουφιανιά* πολλοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο κανείς... (όπου ρουφιανιά, βάλτε και άλλες αντίστοιχες πράξεις)

ΥΓ: Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα,  αλλά δεν είναι και καθόλου τυχαίες!

ΥΓ2: Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, Μεγαλειοτάτη μου!

ex-Αιρετικά (editorial)

Η στήλη του InVeria.gr που σπάει τα... δόγματα

Με την υπογραφή του Νίκου Βουδούρη

(Εξώδικα, αγωγές, μηνύσεις, εκβιασμούς, εκφοβισμούς, απειλές ή, απλά, πολιτισμένες απαντήσεις, στο e-mail: inveriagr@gmail.com, με την αναγραφή στο θέμα "Για τη στήλη ex-Αιρετικά")

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και...  μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr