Οι οίκοι ανοχής πρέπει να κλείνουν από την Παιδεία που παράγεται σε ένα Σχολείο και όχι λόγω της απόστασης από αυτό

Του Λάζαρου Κουμπουλίδη, 

Δικηγόρου Βέροιας

Bασική Aρχή μιας οργανωμένης Κοινωνίας είναι η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η ελευθερία βούλησης και έκφρασης του σεξουαλικού προσανατολισμού κάθε ανθρώπου και στο πλαίσιο αυτό το αγοραίο sex (και όχι έρωτας) και η οικονομική εκμετάλλευση λευκής –ενίοτε και μαύρης- σαρκός, βρίσκεται εκ διαμέτρου σε αντίθεση με την ανωτέρω Αρχή.

Επίσης αναγκαίο είναι να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς προβλέπει η ισχύουσα Νομοθεσία:

Σύμφωνα με το άρθρο 3, «Εγκατάσταση προσώπων εκδιδόμενων με αμοιβή», παρ. 3 του Ν. 2734/1999, «Εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα. Πρόσληψη Φρουρών Υπ. Δημ. Τάξης (276425)», ορίζεται ότι «Οι δήμοι και οι κοινότητες καθορίζουν, με απόφασή τους, τον αριθμό των εν λόγω αδειών που επιτρέπεται να χορηγούνται στην περιφέρειά τους, με βάση τις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες και ανάγκες, που σχετίζονται κυρίως με τον πληθυσμό τους και τη σύνθεση αυτού, την ύπαρξη στρατοπέδων, λιμανιών και βιομηχανικών μονάδων, καθώς και με την ανάπτυξη εμπορικών ή άλλων δραστηριοτήτων που επιβάλλουν απασχόληση τη διέλευση ατόμων από άλλες περιοχές. Κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου αυτού, η ανωτέρω απόφαση εκδίδεται μέσα σε τρεις (3) μήνες από την έναρξη ισχύος του. Επίσης, δύνανται να καθορίζουν περιοχές τους, εντός των οποίων δεν επιτρέπεται η χορήγηση τέτοιων αδειών.», ενώ σύμφωνα με την παράγραφο 4, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 49 του Ν. 4238/2014 (ΦΕΚ Α’ 38/17/02/2014), ορίζεται ότι «Δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση εκδιδομένων με αμοιβή προσώπων σε διατηρητέα ή παραδοσιακά κτίρια, καθώς και σε χώρους που δεν είναι κύριας χρήσεως και δεν πληρούν τους όρους του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού. Επίσης, δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση σε κτίρια που απέχουν, σε ακτίνα λιγότερο από 200 μέτρα, από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, “, ξενοδοχεία κατηγορίας τριών (3), τεσσάρων (4) και πέντε (5) αστέρων,” βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές. Με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου μπορεί να αυξάνονται οι προαναφερόμενες αποστάσεις και να καθορίζονται και άλλα κτίρια, στα οποία δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση εκδιδομένων με αμοιβή προσώπων, καθώς και οι αποστάσεις μεταξύ οικημάτων, στα οποία μπορούν τα εν λόγω πρόσωπα να εγκαθίστανται.».

Στις ανωτέρω διατάξεις του νόμου, πέρα από τη γενικότερη αντίθεση μου σύμφωνα με την ανωτέρω βασική αρχή, υπάρχουν σημεία τα οποία θα χαρακτήριζα τουλάχιστον ως προβληματικά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η μη πρόβλεψη ελάχιστου ή ανώτατου αριθμού αδειών με βάση τον υπάρχοντα πληθυσμό, δίνοντας στους δήμους τη δυνατότητα να τον καθορίζουν και είτε να απαγορεύουν πλήρως τους οίκους ανοχής, είτε να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη τους στα πλαίσια «σεξοτουρισμού» τύπου Κοπεγχάγης ή Ταϊλάνδης. Ακόμα και το γεγονός ότι στις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες και ανάγκες για τον καθορισμό του ανωτέρω αριθμού αδειών, εντάσσονται και οι βιομηχανικές μονάδες, γεννά εύλογα ερωτήματα για το λόγο της συγκεκριμένης αναφοράς λες και αποτελεί συνήθεια των βιομηχανικών εργατών να ακουμπούν το μεροκάματο των 23 πλέον ευρώ στο πλησιέστερο πορνείο...

Μνημείο υποκρισίας αποτελεί η διάταξη που προβλέπει κατώτατο όριο απόστασης τα 200 μέτρα από αθλητικά κέντρα (γήπεδα), ξενοδοχεία κατηγορίας τριών, τεσσάρων και πέντε αστέρων, αφήνοντας ασχολίαστη τη ρητή αναφορά για τα «ευαγή ιδρύματα».

Μα καλά, που ζούμε όλοι εμείς, σε άλλη κοινωνία;

Πως γίνεται η πορνεία να «δίνει και να παίρνει» εντός αυτών των αστεράτων ξενοδοχείων, όπου η “ταρίφα” είναι ανάλογη του πλήθους των αστεριών, αλλά να θιγόμαστε από τη λειτουργία οίκων ανοχής πλησίον τους; Ποιους προστατεύουν αυτές οι διατάξεις, τους ευηπόληπτους πολίτες ή τα ίδια τα ξενοδοχεία από τον ανταγωνισμό στη βιομηχανία του sex;

Όσον αφορά τώρα στα του «οίκου μας», ένας μονάχα οίκος ανοχής απομένει κοντά στο νέο σχολικό συγκρότημα στα «Γιοτζαλίκια», διότι απλά οι άλλοι δύο είναι σε απόσταση μικρότερη από 200 μέτρα και εκ του Νόμου, θα πρέπει να μετεγκατασταθούν αλλού, σε άλλο μέρος της πόλης, όπου και πάλι η δημιουργία τους ενδεχομένως θα δημιουργήσει νέες αντιδράσεις.

Το πρόβλημα με αυτόν τον ένα οίκο ανοχής που απομένει, στην πραγματικότητα δεν είναι ότι βρίσκεται στα 250 μέτρα από το σχολείο και θα πρέπει να απομακρυνθεί στα 300. Είναι ότι βρίσκεται πάνω στο δρόμο διέλευσης των μαθητών για το σχολείο. Με αυτή τη λογική, εάν μεταφερθεί πενήντα μέτρα παρακάτω, στα 300 μέτρα από το σχολείο, αλλά με μεγαλύτερη πρόσοψη και εμφανέστερη εγκατάσταση, το «πρόβλημα» θα μεγαλώσει, δεν θα εξαλειφθεί. Επίσης, δεν είναι δυνατό να τεθούν περιορισμοί που δεν προβλέπονται από τις ανωτέρω διατάξεις του Νόμου, όπως η απαγόρευση κόκκινου φωτισμού ή κρυφή είσοδος ή ο περιορισμός του ωραρίου λειτουργίας τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Συνεπώς αυτός ο οίκος ανοχής, στον οποίο δεν επιδεικνύουμε ...ανοχή, είναι «η άκρη από το παγόβουνο» της υποκριτικής στάσης της Κοινωνίας μας. Με τη στάση της αυτή, επιχειρεί να καλύψει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μιλάμε για οίκους ...ενοχής και όχι ανοχής!

Η άποψη μου είναι ότι δε χρειάζεται να προβούμε σε αυστηροποίηση των διατάξεων του υφιστάμενου (στρεβλού ούτως ή άλλως) Νόμου, ούτε για τις υπάρχουσες άδειες, αλλά ούτε και για τυχόν νέες άδειες, σε αυτό το σχολικό συγκρότημα ή σε άλλα σχολικά συγκροτήματα. Το πρόβλημα για ακόμη μία φορά, όσο κι αν το κρύψουμε «κάτω από το χαλί», θα βρίσκεται εκεί, δεν θα εξαφανιστεί.

Ας φροντίσουν οι καθηγητές στα Γιοτζαλίκια και στα υπόλοιπα σχολεία, να ενημερώσουν τους μαθητές, αγόρια και κορίτσια –για να έχουν και μια άλλη ουσιαστική ενημέρωση και όχι μονόπλευρη από τα pornosites στα οποία έχουν εύκολη πρόσβαση- ότι κάποιες κοπέλες, συχνά όχι πολύ μεγαλύτερες από τη σχολική ηλικία, βρίσκονται θύματα trafficking ή πουλούν το κορμί τους για μία δόση ναρκωτικών προκειμένου να πλουτίζουν κάποιοι «επιχειρηματίες» σε βάρος τους. Η εικόνα της κοπέλας που αποφάσισε «να κάνει αυτή τη δουλειά, γιατί δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο και θέλει να βγάλει ένα μεροκάματο», είναι ένας βολικός μύθος που απαλλάσσει από τύψεις τους πελάτες είτε των μπουρδέλων είτε των αστεράτων ξενοδοχείων, που προσφέρουν και «extra υπηρεσίες με την ώρα». Βολεύει και μια κοινωνία «Φαρισαίων» που προσποιείται ότι δεν γνωρίζει το πρόβλημα ή απλά προτιμά να το κουκουλώσει.

Ας μην μετεγκατασταθεί λοιπόν ο οίκος ανοχής από τα Γιοτζαλίκια στον Προμηθέα, στην Καλλιθέα, στο 7,5 χλμ ή όπου αλλού.

Ας μείνει εκεί που είναι.

Για να βλέπει καθημερινά κατάματα η Κοινωνία το πρόβλημα.

Μέχρι να πεισθεί να το αντιμετωπίσει και να το εξαλείψει.

Μέχρι που οι οίκοι ανοχής να κλείνουν από την Παιδεία που παράγεται μέσα στο Σχολείο, και όχι λόγω της απόστασης από αυτό.

ΥΓ Το κείμενο συντάχθηκε με αφορμή τα όσα συζητήθηκαν στην Δημοτική Κοινότητα Βέροιας, στην Επιτροπή Διαβούλευσης και ενόψει της συζήτησης του θέματος στο Δημοτικό Συμβούλιο Βέροιας τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου.

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και... 
μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr