Ας μην το επιτρέψουμε... (άρθρο)

ΑΠΟΨΗ: Στους κύκλους των Σύριζα/Ανελ και άλλων αντιευρωπαϊστών όπως η Χρυσή Αυγή, το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του λόμπι της δραχμής, κυκλοφορεί ο μύθος ότι στο δημοψήφισμα της Κυριακής δεν ψηφίζουμε για να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ αλλά για τα «συγκεκριμένα μέτρα» της πρότασης των δανειστών όπως είπε ο πρωθυπουργός. 

Μιας πρότασης που, τουλάχιστον με όσους θιασώτες του «όχι» συζήτησα, δεν γνωρίζουν το περιεχόμενό της. 

Καλούν λοιπόν αυτοί οι κύκλοι τους πολίτες να πάρουν μια απόφαση για το μέλλον της χώρας που οι επιπτώσεις της θα επιφέρουν στην ελληνική κοινωνία βαθύ πλήγμα για πολλά χρόνια, χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζουν για ποιο πράγμα ψηφίζουν. 

Αν ήμουν ένας από αυτούς που έχουν ήδη αποφασίσει να ψηφίσουν «ΟΧΙ», θα ένιωθα άβολα, ειδικά αν τη μία στιγμή άκουγα ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται και δίνει μάχη για το μέλλον της χώρας και τον φτωχό λαό και από την άλλη μάθαινα ότι στις περίφημες «κόκκινες γραμμές» της, είναι και η άρνηση στην φορολογία των εφοπλιστών (απολαμβάνουν 57 φοροαπαλλαγές), ή όταν την ίδια ώρα που είναι κλειστές οι τράπεζες και ο λαός υποφέρει ο νεοδιορισθείς από την κυβέρνηση πρόεδρος των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ) διπλασιάζει τον μισθό του κατά 110.000 ευρώ ετησίως με υπογραφή υπουργού. Θα ένοιωθα ακόμα πιο άβολα αν αντιλαμβανόμουν ότι η ψήφος μου θα ήταν σε πλήρη συμφωνία με αυτή των ατόμων που έχουν καταδικαστεί όπως του ναζιστή Κασιδιάρη που αποφυλακίστηκε πρόσφατα για να ριχτεί στη μάχη του «ΟΧΙ», του δολοφόνου Κουφοντίνα, ή της ακροδεξιάς Λεπέν στην Γαλλία που τρίβει τα χέρια της κάθε φορά που η χώρα κάνει ένα βήμα προς την απομόνωση. 

Για την ακρίβεια θα ντρεπόμουν. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι ο κόσμος έχει δίκαιο να υιοθετεί ακραίες πολιτικές απόψεις, επειδή είναι θυμωμένος. Θα μπορούσα να δικαιολογήσω αυτή την άποψη και να συνταχθώ κιόλας, στην περίπτωση που ο θυμός στρέφονταν προς τις πραγματικές αιτίες. Αν οι πολίτες σήμερα είναι θυμωμένοι με κάτι, θα έπρεπε να είναι με το κομμάτι εκείνο του εγχώριου πολιτικού συστήματος που στρέφει τον θυμό τους, ανάλογα με το συμφέρον του, κάθε φορά και σε διαφορετικό εχθρό. 

Προχθές κατά των μνημονίων και των πολιτικών. Χθες κατά των μεταναστών. Σήμερα κατά της Ευρώπης. Αύριο ποιος ξέρει προς τα που; Ίσως κατά της ίδια της δημοκρατίας. Και όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας και της βούλησης του λαού. Θλίβομαι βαθειά, κάθε φορά που ακούω και διαβάζω νέους ανθρώπους που μεγάλωσαν μέσα στην ασφάλεια της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής οικογένειας να είναι σήμερα εναντίον της. Όταν όλοι θυμόμαστε, ότι όσο εμείς μεγαλώναμε και δημιουργούσαμε πλούτο, άλλοι γειτονικοί λαοί ζούσαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και περίμεναν καρτερικά να απαλλαγούν απ τους δυνάστες τους ή να δραπετεύσουν προς τον παράδεισο του Ευρωπαϊκού νότου, την Ελλάδα. 

Οι περισσότεροι έχουμε εργασθεί σε ελληνικές επιχειρήσεις που δημιουργήθηκαν με χρηματοδότηση από την φορολογία των ευρωπαίων πολιτών. Σε δημόσιες και δημοτικές θέσεις εργασίας που ήταν συγχρηματοδοτούμενες από την Ε.Ε. Πολλοί αγρότες επωφελήθηκαν και επωφελούνται από τις αγροτικές επιδοτήσεις. 

Πολλές κοινωνικές και πολιτισμικές δομές που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα έχουν την σφραγίδα της Ε.Ε.. Πολλά δημόσια έργα έγιναν και γίνονται με κονδύλια της Ε.Ε.. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και η αλήθεια είναι ότι δεν τα πήγαμε και τόσο καλά. Μέλος ενός κόσμου που άλλαζε καθημερινά, η Ελλάδα προέβαλε πεισματικά αντίσταση προσπαθώντας να διασφαλίσει τις ευνοούμενες ομάδες κυρίως του δημοσίου τομέα, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπων στα όρια της απόγνωσης. Κανένας άνεργος ή ελεύθερος επαγγελματίας δεν βλέπει πια τον εαυτό του μέσα στις εξαγγελίες και τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης. 

Το ότι κάναμε λάθη όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταστρέψουμε τη χώρα. Πρέπει να τα διορθώσουμε. Έτσι κάνουμε στην ιδιωτική μας ζωή έτσι οφείλουμε να κάνουμε με τη δημόσια. Είναι σαφές πια ότι το δίλημμα της Κυριακής εκτός από οικονομικό, είναι βαθειά πολιτικό και πολιτισμικό. 

Καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα ζήσουμε σε μια χώρα όπου θα λειτουργεί με δημοκρατικούς θεσμούς και κανόνες, και όπου οι επιλογές για να πετύχουμε αυτό που θέλει ο καθένας μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Και σε μια άλλη, όπου οι ελπίδες μας θα είναι στην διάθεση μιας χούφτας ανθρώπων, με ξεκάθαρες πλέον ιδεοληψίες, που θα επιλέγουν αυτοί πως θα ζήσουμε, αποκλείοντας κάθε έννοια ατομικότητας και ελευθερίας ενώ παράλληλα θα έχουμε χάσει κάθε δυνατότητα για επιστροφή στον σύγχρονο κόσμο. Ας μην επιτρέψουμε να γίνει αυτό. 

Νίκος Β. Σουρλόπουλος