Το κίνημα του ορθωμένου μεσαίου δάκτυλου (άρθρο)

Γράφει ο Λεωνίδας Ακριβόπουλος*

Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε. Ε, λοιπόν αυτή η εικόνα μου έρχεται στο μυαλό, αβίαστα λες και βγαίνει από την ψυχή, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών. Το μεσαίο δάχτυλο. Μια χειρονομία, πολλά νοήματα και πάμπολλοι αποδέκτες.

Μια χειρονομία ξενόφερτη που όμως την δεδομένη στιγμή φαντάζει αρχαιοπρεπής και εκφράζει ένα ολόκληρο λαό.

Το μεσαίο δάχτυλο για όλους όσοι ζήσανε καλά γιατί είχαν μπάρμπα στη Κορώνη. Για όσους βρέθηκαν σε θέσεις και «ντανιάσανε» (ντανιάζω: κάνω ντάνες, στοιβάζω) δημόσιο χρήμα. Για όσους έλαβαν μίζες (λάβε αυτά ημέτερε και ποίησε την νήσσαν). Για όσα γκαβά πουλιά ο θεός (σ.σ. κάθε ικανός πολιτευτής) τους βρήκε φωλιά. Για όσους εφάρμοσαν δημιουργική λογιστική και έκαναν το μαύρο άσπρο. Για όσους ακολούθως πήρανε το μαύρο και το έκαναν κατάμαυρο αντί να ανασυστήσουν και ανασυγκροτήσουν το κράτος. Για όσους πήραν το κατάμαυρο και αφού για κάνα χρόνο έδρεψαν τις δάφνες της θεάς νίκης, τρέξανε μετά να σώσουνε την χώρα. Για όσους αντί να εξορθολογήσουν τα στρεβλά και να εφαρμόσουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, ανάλωσαν την μεταρρυθμιστική τους ορμή σε δήθεν αναπτυξιακά μέτρα για δήθεν άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων ενώ εντέλει επέλεξαν οριζόντια μέτρα και κεφαλικούς φόρους εξαθλιώνοντας και φτωχοποιώντας την μεγαλύτερη μερίδα των Ελλήνων. Για όσους ακόλουθα ευαγγελίστηκαν καλύτερες ημέρες, νταούλια, ζουρνάδες και χορούς αλλά διαπίστωσαν πικρά ότι την ορχήστρα πρέπει να πληρώσουν οι ίδιοι. Για όσους εφεύραν τον νέο όρο της δημιουργικής ασάφειας ώστε να μπορούν να στρογγυλεύουν κατά το δοκούν πράγματα και καταστάσεις. Για αυτούς που έφτιαξαν κομματικούς στρατούς, όσους τους διατήρησαν και όσους νεόκοπους τους υπηρετούν εκ νέου.  Για όλους όσοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα «εγώ» τους και να καταλήξουν σε μια ευρεία κοινή γραμμή, σε μία εθνική προσπάθεια και σε μία κοινή συνισταμένη για το πώς θα σώσουν την χώρα και τους Έλληνες. Τέλος, για όσους μεγαλοσχήμονες ευρωπαίους που δήθεν υπηρετούν την ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και διακατέχονται από φιλελληνικά αισθήματα αλλά στη πραγματικότητα επιθυμούν να επιδεικνύουν φιλάρεσκα την δύναμη τους.

Ως εδώ καλά. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να κατεβάσουμε το δάχτυλο, και να σκεφτούμε. Να  κάνουμε κάτι δημιουργικό και να ψάξουμε την χρυσή τομή.

Η χώρα έχει εκλεγμένη κυβέρνηση. Έχει τη δεδηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα ψέματα τελείωσαν και αρχίζουν οι αλήθειες που ενίοτε πονάνε. Συμφωνία απαιτείται και συμφωνία ζητείται. Προσπάθεια γίνεται και όλα τα δραματικά επεισόδια της εκτυλίσσονται ενώπιον μας. Μια συμφωνία που ακόμα και αν περιέχει τους βαρείς όρους που προτείνει η βιαίως προσγειωθείσα στην πραγματικότητα ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να γίνει δέκτη με ένα και μόνο σοβαρό αντιστάθμισμα. Την αναγνώριση της μη βιωσιμότητας του χρέους, την συμφωνία για αναδιάρθρωση αυτού και τα σθεναρά αναπτυξιακά μέτρα. Η κοροϊδία τελείωσε και κανείς δεν δύναται να παίζει με το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Όποιος επιθυμεί δραχμούλα να μας λέει ταυτόχρονα ποσά ευρώ έχει στα μπαούλα ή/και στο εξωτερικό. 

Υ.Γ.: Αγαπητέ αναγνώστη, για όλα αυτά τα ακατάληπτα που σου γράφω να ξέρεις ότι  κατά ένα παράδοξο τρόπο, τα εύσημα θα τα λάβω από όλους όσοι δικαιούνται περίτρανα το ορθωμένο μεσαίο δάχτυλο.

* Ο Λεωνίδας Ακριβόπουλος είναι δικηγόρος και δημοτικός σύμβουλος Βέροιας