Η Οδύσσεια ενός... καταθέτη

Είπα και 'γω να πάω στο ΑΤΜ, να σηκώσω τα λεφτά... Αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν έχω βενζίνη στο αυτοκίνητο. Είπα να βάλω, αλλά δεν είχα λεφτά πάνω μου. Είπα να πληρώσω με κάρτα, αλλά τα αυτόματα μηχανήματα βενζίνης δεν ξέρω αν παίρνουν κάρτα.

"Με το πες - πες, δεν γίνεται! Πρέπει να παίρνεις ρίσκα", είπα στον εαυτό μου και ξεκίνησα με τα πόδια...

Αλλά, κουράστηκα και πήρα ταξί... Θα με περίμενε έξω από το ΑΤΜ, για να το πληρώσω.

Έφτασα. Είχε ουρά. "Σημάδεψα" τον μπροστινό μου και πετάχτηκα απέναντι να παραγγείλω ένα διπλό πιτόγυρο, γιατί με τόσο περπάτημα και αγωνία, με έκοψε λόρδα. Ώσπου να τελειώσω, θα το είχε έτοιμο...

Ήρθε η σειρά μου στο ΑΤΜ... Ψάχνω την κάρτα... Ω να σου καεί το βίντεο... Που είναι... Α! Την βρήκα!

Την βάζω στην υποδοχή... Με καλημερίζει το μηχάνημα ονομαστικά...

Πατάω το pin. Και επιλέγω ανάληψη... Με ύφος σαν να μη τρέχει τίποτα, βγάζω την κάρτα... Κάνω πως μιλάω στο τηλέφωνο και απομακρύνομαι ελαφρώς...

Και αρχίζω να τρέχω... Ακόμα τρέχω...

Δεν φτάνει που δεν είχα μια στον λογαριασμό μου, έχω έναν ταρίφα να με κυνηγά και έναν σουβλατζή να με βρίζει!!!

Αυτά είναι τα δράματα φίλοι μου...

Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, googlαροντας τις λέξεις "ATM + Σουβλάκι", την εμφάνισε στην πρώτη σελίδα... ΕΜΠΝΕΥΣΗ!!!

Φιλικά,

Νίκος