Διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους, ένα μείζον ζήτημα

Της Ιω. Δουκίδου*

Στη χώρα μας, η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του Ελληνικού Έθνους ανά τους αιώνες, με την παράδοσή του, με τα ήθη και έθιμα του τόπου. Οι περισσότερες εορτές μας βασίζονται πάνω στη θρησκεία του Ανατολικού Ορθόδοξου δόγματος.

Μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, ο λαός ανέδειξε το κόμμα του Σύριζα πρώτο σε σταυρούς, ένα κόμμα που ως επί το πλείστον θεωρείται το «κόμμα  των άθεων». Στην ορκομωσία, Πρωθυπουργός και βουλευτές, πλην των βουλευτών του συγκυβερνώντος κόμματος των ΑΝΕΛ, επέλεξαν τον πολιτικό όρκο, συνταγματικά κατοχυρωμένο μεν, στη συνείδηση πολλών θρησκευόμενων Ελλήνων χαρακτηριζόμενο ως απαράδεκτο δε.

Πολλές φορές έχει τεθεί στο τραπέζι το ζήτημα διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους. Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε διανοηθεί τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο.

Θα σας παραθέσω κάποιες θέσεις ήδη από το 2013 του κυρίου Τάσου Κουράκη. Ουσιαστικά, ο νυν Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων υπεραμυνόταν από τότε μέχρι και σήμερα της ιδέας της κατάργησης της μισθοδοσίας των ιερέων από το κράτος. Αυτό σημαίνει και διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. Πρόταση του Αναπληρωτή Υπουργού είναι να επιβάλλεται ειδικός  φόρος από όσους πολίτες επιθυμούν και δηλώνουν χριστιανοί πολίτες κατά την υποβολή της φορολογικής τους δήλωσης, ο οποίος φόρος και θα αποδίδεται στην Εκκλησία. Αποτέλεσμα, οι ιερείς δε θα μισθοδοτούνται πλέον από το Κράτος, αλλά από το ποίμνιό τους.

Ο κος Κουράκης δήλωσε ότι « η λύση αυτή δεν είναι καινοφανής, δεν την ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει υιοθετηθεί και εφαρμόζεται στην πράξη από  πολλές ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία) όπου οι ιερείς δε μισθοδοτούνται καθόλου από το κράτος, επιβάλλεται και καταβάλλεται μάλιστα  "εκκλησιαστικός φόρος" από τους δεδηλωμένους πιστούς και τον αποδίδει το κράτος στις αντίστοιχες Εκκλησίες. Ειδικά η Αγγλία συντηρεί με κρατική δαπάνη μόνο τους ναούς που έχουν χαρακτηριστεί ως ιστορικά μνημεία. Στη δε Γαλλία, όχι μόνο δεν μισθοδοτούνται οι κληρικοί, αλλά και η πάσης φύσεως επιχορήγηση προς τις Εκκλησίες απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα».

Είμαστε έτοιμοι ως Έθνος και ως Κράτος να προχωρήσουμε σε τέτοιες αλλαγές; Φαίνεται πως με την κατάργηση της μισθοδοσίας, οικονομικά θα εξοικονομούνταν πολλά χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι αντιδράσεις από ιερείς και εκκλησιαζόμενους ήδη είναι ποικίλες. Τα ως άνω επιχειρήματα, σχετικά με τα μέτρα που υιοθετούν τα κράτη της Ευρώπης που εφαρμόζουν τον διαχωρισμό, θεωρούνται εύλογα και δίκαια; 

Εντέλει θα παραμείνουμε «δέσμιοι» της παράδοσής μας ή θα προχωρήσουμε σε έναν «εκσυγχρονισμό και εκμοντερνισμό» μας, που θα συνεπαγόταν έναν «απογαλακτισμό» του Έθνους μας από τα θρησκευτικά του πιστεύω και τις παραδόσεις κατά ένα μεγάλο μέρος;

Όσοι δηλώνουν Χ.Ο. στη φορολογική τους δήλωση θα θεωρούνται πιστοί και οι υπόλοιποι άθεοι; Ή οι τελευταίοι θα είναι απλά διαφεύγοντες την καταβολή «χαρατσιού» στους εκκλησιάζοντες; Τα πρακτικά ζητήματα αρκετά, οι αντιδράσεις πολλές, οι γνώμες αμφιλεγόμενες... Ίδωμεν...

* Η Ιωάννα Δουκίδου, είναι δικηγόρος στη Βέροια