Τι ωραία που περνάμε! (του Βελέντζα)

Γράφει ο Ιωάννης Βελέντζας*

Αφού γίναμε τσίρκο και είμαστε για τα πανηγύρια, ας "παίξουμε" και ένα θεατρικό. Εάν είναι δράμα, τραγωδία, κωμωδία, λίγη σημασία έχει εδώ που φθάσαμε. Το έργο παίζεται σε δύο σκηνές και οι πρωταγωνιστές είναι η ελληνίδα σπιτονοικοκυρά, ο σύζυγος (μάλλον άνεργος!) και ένας αξιωματούχος της ελληνικής παρωδίας (συγγνώμη της κυβέρνησης ήθελα να πω). 

Στην πρώτη σκηνή συμμετέχει το ανδρόγυνο (ο αξιωματούχος κρυφακούει), στη δεύτερη ο αξιωματούχος με τον άνδρα της οικογένειας (για άλλους τον αρχηγό, για άλλους τον μούτσο!). 

Έχει ξημερώσει, εννοείται ότι δεν έχει προηγηθεί τσιριμπίμ - τσιριμπόμ (η περίπτωση “μείνε παιδί μου έγκυος” είναι κίνδυνος – θάνατος, πλέον) και μία υπέροχη καθημερινή ημέρα αρχίζει. Η κυρία κάθεται στο τραπέζι όλο νεύρα (ξύπνησε από εφιάλτη με Άδωνη,  Στρατούλη, λίγο Ντινόπουλο και Γιακουμάτο!). Ο σύζυγος απλώνει την αρίδα του στο τραπέζι, όλος ευτυχία (έχει προηγηθεί όνειρο - θρίλερ με Μητσοτάκη και Βαγγέλη Σαμαρά) και αναζητά το πρωινό καφεδάκι.

η κυρία: Σήμερα πρέπει να πληρώσουμε ΔΕΗ, ΟΤΕ…

ο σύζυγος: Καλημέρα δεν έχει μωρό μου; 

η κυρία: Επίσης να πληρώσεις το ταμείο, τα τέλη, την ασφάλεια…

ο σύζυγος: Αγάπη μου, χαλάρωσε, να σου πω τι όνειρο είδα.

η κυρία: Επίσης τον ΕΝΦΙΑ, τη φάπα, τη μάπα…

ο σύζυγος: Πάει και ο σημερινός καφές. Τελικά πρέπει να σκεφθώ σοβαρά την περίπτωση της Βραζιλίας. Τουλάχιστον θα απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας.

η κυρία: Βάλε και κολάν και χόρεψε και σάμπα, εγώ πάντως θέλω χρήματα για να ψωνίσω σούπερ μάρκετ, μαναβική, κρεοπώλη.

ο σύζυγος: Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ. Κοίταξε να δεις (με ύφος), μανάβης και κρεοπώλης κομμένοι (μη γίνουμε τάρανδοι στα γεράματα!). Από το σούπερ μάρκετ τι θέλεις πάλι;

η κυρία: Απορρυπαντικά, μαλακτικά, λάδι, τρόφιμα, ελιές, αλάτι…

ο σύζυγος: Πάλι τα ίδια (με δυναμισμό - να αισθάνεται άνδρας!). Απορρυπαντικά δεν χρειάζονται. Στο στρατό δεν είχαμε (προσθέτω όλο καμάρι. Ήμουν κα δόκιμος!). 

η κυρία: Ακόμα δεν ξημέρωσε και αρχίσαμε τις… 

(η κυρία αναμένει να του κοπεί ο ανδρισμός, αλλά…)

ο σύζυγος: Τώρα έχω βαθμό λοχαγού και συνεχίζω: απορρυπαντικά όχι, ούτε μαλακτικά (γιατί να γίνουμε μακάκες;), λάδι δεν κάνει καλό, ελιές όχι (μη μας λένε “ελιά και Κώτσο βασιλιά”). Αλάτι; Είμαι υπερτασικός, το ξεχνάς; Θέλεις να με ξεκάνεις, μια ώρα αρχύτερα; Αχ ρε Μόνικα, γιατί δεν προχωρήσαμε! Όσο για τα τρόφιμα, σας έχω πάρει δέκα κιλά φασόλια. Ά και δύο κιλά γίγαντες. Τι άλλο θέλετε;

(παρένθεση. Συναντιούνται δύο φασόλια, στο δρόμο και το ένα λέει στο άλλο: που είσαι ρε γίγαντα!). Συνεχίζουμε!

η κυρία: Ο.κ. (εντάξει εννοώ Αλέξη!), τα είπες. Άκου. Χρωστάμε και τα κοινόχρηστα, από τον προηγούμενο μήνα, αχαΐρευτε. (και συνεχίζει με ύφος Μέργκελ): Πρέπει επίσης να πληρώσουμε τη δόση για το αυτοκίνητο, ο μεγάλος δεν έχει παπούτσια, τρυπήσανε, η μικρή ψήλωσε, θέλει κανένα φορεματάκι, χρήματα για βενζίνη, έχει ανάψει το λαμπάκι, το πετρέλαιο, πήγαινε να δεις, μάλλον τελειώνει, δώρα για τα παιδιά δεν θα φέρει φέτος ο Άι Βασίλης. Σκέψου. Όλα εγώ τα κάνω σε αυτό το σπίτι!

ο σύζυγος: Μωρό μου, μη στενοχωριέσαι, θα τα φέρω όλα εις πέρας. Η εμφάνισή μου μπορεί να μην πείθει αλλά γνωρίζεις ότι είμαι ευκίνητος. Σωστός άσπρος Μπoλτ (ακούει και ο Κασιδιάρης!)

Ακολουθεί σιγή, ο σύζυγος αποχωρεί και, καθώς οδηγεί (εδώ ταιριάζει και το “οδηγώ και σε σκέφτομαι”), αναζητά λύσεις! Ηλίθιε, τι το ήθελες το αυτοκίνητο. Το ποδήλατο σε πείραζε; Ή και όνος, άσχημος θα ήταν; Παπούτσια (το παλιόπαιδο ψήλωσε και το πόδι του μεγάλωσε. Τα δικά μου δεν του χωράνε!). Φορεματάκι (να ρωτήσουμε τις γιαγιάδες μήπως έχουν τίποτα στη ναφθαλίνη). Το λαμπάκι άστο, το πετρέλαιο αδιάφορο αφού πρόκειται για Βελέντζα, δώρα (καιρός ο Άγιος να φέρει σε μένα, έτσι για αλλαγή ρε παιδί μου!). Ουφ τα τακτοποίησα, άντε να δούμε, τώρα μου πως θα τα ανακοινώσω. 

Στο κρίσιμο αυτό σημείο που ο σύζυγος αισθάνεται αδύναμος (εδώ γελάτε και δεν σας κακολογώ!) και θέλει συμπαράσταση, εισέρχεται ο:

ο αξιωματούχος: Μη μασάς αγόρι μου. Έχεις απόλυτο δίκιο. Μην δίνεις μία. Οι γυναίκες είναι όλες ίδιες, δεν μας καταλαβαίνουν. 

ο σύζυγος: Μας;

ο αξιωματούχος: Σκέψου την Εύα και τον Αδάμ. Αυτή φταίει για όλα. Μας παρέσυρε. Σκέψου τα παιδικά σου χρόνια. Σε κοροϊδεύανε, παίζανε μαζί σου. Σκέψου τα φοιτητικά σου. Τα υπόλοιπα χρόνια προφανώς δεν θέλεις να τα θυμάσαι.

ο σύζυγος (σκεφτόμενος):  Σα να έχει δίκιο και εγώ τους κατηγορούσα τους πολιτικούς μας.

ο αξιωματούχος: Άμα συνεχίσεις να την ακούς, θα καταλήξεις φυλακή. 

ο σύζυγος: Φυλακή; Μαζί με τον Άκη (μπορεί να μου δώσει κανένα όπλο. Να τα δώρα του Αι Βασίλη), την κυρία Σταμάτη (ίσως να μου πληρώσει τη ΔΕΗ), τον Γαβαλά (θα μου δώσει και κανένα φουστανάκι, το νούμερο των παπουτσιών πιθανόν να ταιριάζει με του γιου μου), Λαυρεντιάδη (θα μου δώσει και λίγο ρευστό για τα τρεχούμενα, σούπερ μάρκετ…). Ρε μπας και συμφέρει η φυλακή; Άλλωστε της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες!

ο αξιωματούχος: Τι λες ρε ψώνιο που θα πας φυλακή στην πτέρυγα των VIP. Ποιος είσαι συ ρε καραμήτρο! Εάν δεν πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου απέναντι στο ελληνικό κράτος, θα θεωρηθείς εγκληματίας κοινού ποινικού δικαίου και θα είσαι στην πτέρυγα των κοινών εγκληματιών ή με τον Κατσούλα.

ο σύζυγος: Το σατανιστή; Εδώ ταιριάζει το “ωχ Παναγιά μου” της Φωτεινούλας. Ποινικό δίκαιο; Θα χρειαστώ δηλαδή και Κούγια;

Τελικά φίλοι μου, τα πράγματα είναι απλά. Τι επιλέγουμε; Να δώσουμε χρήματα ή να κάνουμε παρέα με τον Κατσούλα και να θέλουμε και Κούγια;

Μη βιάζεστε να απαντήσετε!

* Ιωάννης Ιασ. Βελέντζας, Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

"Μετά από 15 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 18 χρόνια γάμου και 21 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας κατέληξα: να ντύνομαι στη "μπουτίκ μπαμπάς & μαμά", να τρώω από το "μάρκετ πεθερός & πεθερά" και να σας "πολεμώ" με το πληκτρολόγιο μου".