Οι... προοδευτικοί της "συντήρησης" και τούμπαλιν (εκκλησία vs "άθρησκων")

ΑΠΟΨΗ: Ζούμε, ομολογουμένως, σε εποχές περίεργες και θα μπορούσε άνετα να ισχυριστεί κανείς πως, ως χώρα, ακόμη ψάχνουμε την "ταυτότητά" μας. Μια "ταυτότητα" που από τότε που ιδρύθηκε το πρώτο Ελληνικό κράτος, σχεδόν 200 χρόνια πριν, όχι μόνο δεν τη βρήκαμε, αλλά χύσαμε πολύ "φίλιο" αίμα στην προσπάθεια αυτή.

Όχι, το αίμα δεν χύθηκε σε μία πολιτισμένη προσπάθεια εύρεσης της πολιτιστικής, κοινωνικής, πολιτικής ή όποιας άλλης μορφής "ταυτότητας", αλλά κατά τη διαμάχη για την επιβολή της μίας ή της άλλης άποψης.

Λίγο - πολύ, είναι γνωστές οι εμφύλιες διαμάχες, οι διχασμοί και οι έριδες, που άλλοτε σε μεγάλη, άλλοτε σε μικρή κλίμακα, "έβαψαν" μαύρες σελίδες στη σύγχρονη ιστορία μας.

Και όλοι (ή οι περισσότεροι) σήμερα τις χαρακτηρίζουν "μαύρες σελίδες", πόσοι άραγε λειτουργούν αντίθετα από τις λογικές εκείνες;

Λαός των άκρων, ή θεοκρατικό καθεστώς ή αθεϊστικό, ή στην κυβέρνηση η "δεξιά" και στο κυνήγι η αριστερά, ή το αντίθετο. Ή ο παπάς θα έχει ρόλο ανώτερο και από αυτόν του εκλεγμένου άρχοντα ή θα είναι στο περιθώριο, ως μίασμα.

Πάντα υπήρχαν φωνές που ήθελαν την εκκλησία ή τα πρόσωπα που την διοικούν να πάνε στη... μπάντα, καθώς τους ενοχλούν, αισθητικά, πολιτικά ή όπως αλλιώς. Δικαίωμά τους, και μάλιστα; αναφαίρετο. Από το να πιστεύεις, όμως, πως κάτι πρέπει να γίνει, μέχρι να προσπαθείς - πολλές φορές με τον χειρότερο τρόπο και άκομψα - να επιβάλεις την άποψή σου στην πλειοψηφία, είναι ένα σοβαρό θέμα.

Αλλά από την άλλη, επειδή κάτι "πέρασε" ως παράδοση ή ως συνήθεια, δεν σημαίνει πως κάθε άλλη άποψη έχει σκοπό να "εκμαυλίσει" τα ήθη και να οδηγήσει στην ακολασία...

Ή το θέμα των παρελάσεων. Είναι κατάλοιπο, δεν ταιριάζει, δεν, δεν, δεν. Συμφωνούμε. Θα κάνουμε κάποιο δημοψήφισμα για την κατάργησή τους; Θα ρωτήσουμε τον κόσμο αν τις θέλει, αν δεν τους κάνει να αισθάνονται "Μεταξικοί" ή απλά η συγκυριακή πλειοψηφία στη Βουλή θα επιβάλει κάτι, όπως η αντίστοιχη συγκυριακή πλειοψηφία μας έβαλε στη δύνη που ζούμε σήμερα;

Από την άλλη, θα κοιτάξουμε κάποτε την ουσία των εθνικών επετείων ή θα αφήσουμε ες αεί τους μαθητές να παρελαύνουν, μη γνωρίζοντας στην ουσία το λόγο; 

Μερικά παραδείγματα είναι τα παραπάνω, απλά στην προσπάθεια να γίνει σαφές πως ούτε "Δεσποτάδες" της Εκκλησίας (κατά τα πρότυπα του Βυζαντίου) μας ταιριάζουν σήμερα, ούτε όμως και μηδενιστές των πάντων.

Το βασικό μας πρόβλημα, που όσο και αν το αφορίζουμε, είναι το εξής: Ο μη σεβασμός στα πιστεύω του άλλου και η μη διάθεση συγκερασμού ή υπερπήδησης των όποιων διαφορών (όχι με την αποδοχή ή ενστερνισμό  της άλλης άποψης, αλλά με σκοπό την αρμονική συνύπαρξη).

Ούτε η εκκλησία (με την έννοια των προσώπων που την απαρτίζουν), σε πολλές περιπτώσεις, σέβεται σήμερα τον "άθρησκο", αλλά ούτε ο "άθρησκος" (που υποτίθεται είναι πιο... προοδευτικός) σέβεται αυτούς που ανήκουν σε αυτή.

Οι μεν προσπαθούν, με κάθε τρόπο να επιβληθούν, στους δε... 

Κατά την άποψή μου,  όταν συμβαίνουν τα παραπάνω (δεν είναι πάντα έτσι, εννοείται πως υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις), είναι ακραίες συμπεριφορές και από τις δύο πλευρές. 

Και προς επιβεβαίωση αυτής της άποψής, το παραπάνω κείμενο - πολύ φοβάμαι - πως θα χαρακτηριστεί από τη μία πλευρά "αιρετικό" και από την άλλη "θρησκόληπτο".

Νίκος Βουδούρης