Η παράσταση "Είμαι Ένας Άλλος", του Μίκαελ Αζάρ, στη Βέροια (6/3)

Η παράσταση "Είμαι Ένας Άλλος", του Μίκαελ  Αζάρ, στη Βέροια (6/3)...

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση «Είμαι Ένας Άλλος» με το Γιάννη Στάνκογλου την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014 σε δύο παραστάσεις, απογευματινή 6.30μ.μ. και βραδινή 9.15μ.μ. στην Αντωνιάδειο Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Γενική είσοδος 13€ . Πληροφορίες – προπώληση στα γραφεία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας, 3ος όροφος Χώρου Τεχνών 2331078140, 141 & 142.

Συντελεστές:

 Μετάφραση - Σκηνοθεσία:    Αλίκη Δανέζη - Knutsen 

 Σκηνικά:    Νίκος Αναγνωστόπουλος

 Κοστούμια:   Σωτήρης Γεωργίου

 Φωτισμοί:  Γιάννης Δρακουλαράκος

Κίνηση:  Νίκος Δραγώνας

Μουσική:  Carl Michael Von Hausswolff

Β. Σκηνοθέτη: Κατερίνα Λάττα

Ερμηνεία: Γιάννης Στάνκογλου

   

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ: 

Ένα αγόρι που γνωρίζει από πολύ νεαρή ηλικία τον πόνο και την απώλεια, αλλά δε θέλει να ζει φοβισμένο, όπως όλοι οι υπόλοιποι, θέλει το ίδιο να ορίζει τη μοίρα του. Από τότε και για πάντα, λατρεύει το συναίσθημα ότι η ζωή ξεκινάει από την αρχή και ότι όλα είναι καινούρια. Στη διαδρομή του θα βρει και άλλους ανθρώπους που αναζητούν την αλήθεια και αποζητούν την ελευθερία. Θέλει να γίνει ένας οραματιστής που αγγίζει το άγνωστο. Δε θέλει να αποφεύγει να σκέφτεται τη ζωή που θα ήθελε πραγματικά να ζήσει. Και θέλει να μιλάει ελεύθερα, δε θέλει να συμμορφώνεται στους κανόνες των άλλων. Εκείνοι πίστευαν ότι μπορούσες να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς πρώτα να αλλάξεις τους ανθρώπους του, ενώ εκείνος πίστευε ότι η αλλαγή έπρεπε να αρχίζει από τον εαυτό σου. Κι έτσι αποφάσισε να φύγει από την Ευρώπη, σε χώρες μακρινές. Και το ταξίδι του συνεχίζεται σε χώρες μακρινές, στην άλλη άκρη του κόσμου.

Σημείωμα συγγραφέα:

Τι θυσίες πρέπει να κάνει κάποιος για να ακολουθήσει τα όνειρά του και να παραμείνει ατόφιος μέσα του; Υπάρχει πάντα μια σύγκρουση μεταξύ της ατομικότητας και της κοινωνίας –μια αναπόφευκτη ανησυχία στον πολιτισμό–  ή θα μπορούσαν αυτά τα δύο να συμφιλιωθούν μέσω υπαρξιακών και πολιτικών αναταραχών; Και πώς επεμβαίνει ο θάνατος στην συνείδηση της ίδιας της ύπαρξης του ανθρώπου; Πρέπει ο θάνατος να θεωρείται πάντα προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Το να διαβάζω Ρεμπώ σε διάφορα στάδια της ζωής μου με βοήθησε να αρθρώσω μερικά από τα πιο θεμελιώδη ζητήματα που αντιμετωπίζουμε στις ζωές μας. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την ξεχωριστή ποίηση και το πεπρωμένο του ως εφαλτήριο για να εμβαθύνω σε αυτές τις ερωτήσεις.

Μίκαελ Αζάρ

Σημείωμα σκηνοθέτη:

Είμαι ένας άλλος: ΟΧΙ ποιητής, 

                                 ΟΧΙ Ευρωπαίος,

                                 ΟΧΙ Χριστιανός,

                                 Μόνο ένας άνθρωπος της Δράσης!

Ένα κείμενο εμπνευσμένο απο τον Ρεμπώ, τη ζωή και το έργο αυτού του ανθρώπου που άλλαξε καθοριστικά την πορεία την ευρωπαϊκής ποίησης και της τέχνης, χάραξε τον δρόμο για καλλιτέχνες όπως ο Kerouac, o Burroughs και ο Dylan, και όλα αυτά μέχρι τα 20 του χρόνια όπου, ως μια δημιουργική κίνηση, ως μια τελευταία κραυγή -και όπως κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει, ως το μεγαλύτερο του αριστούργημα- αποφάσισε να σιωπήσει. Δεν έγραψε ποτέ ξανά και ταξίδεψε στα βάθη της Αφρικής αναζητώντας τα όρια της προσωπικής του βούλησης. Το «Είμαι Ένας Άλλος» πραγματεύεται την εσωτερική σύγκρουση του ήρωα, ανάμεσα στην έντονη αίσθηση της δικής του θέλησης και την απόλυτη δύναμη του θανάτου... που δεν ξεχωρίζει κανέναν και τίποτα, που «τυφλός μασάει τα πάντα στο πέρασμά του». Καθιστώντας τον θάνατο ως τον κύριο ανταγωνιστή του ήρωα, το έργο δίνει νόημα στη ζωή και την προσωπική πορεία που μπορεί ο κάθε ένας απο εμάς να χαράξει μέσα από αυτήν.

«Τη ζωή αξίζει να την ζεις μόνο αν έχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις»

Αλίκη Δανέζη - Knutsen

Είμαι ένας άλλος

του Michael Azar

Πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα

Υπάρχει ζωή παντού και κάθε μια απ’ αυτές τις ζωές αξίζει να τη ζήσεις 

Είμαι ένας άλλος ονομάζεται το θεατρικό έργο του σουηδού ακαδημαϊκού και θεατρικού συγγραφέα Μίκαελ Αζάρ που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη από 21 Οκτωβρίου 2013 στο Από Μηχανής Θέατρο. Το έργο εμπνέεται από τη ζωή και τη φιλοσοφία του Α. Ρεμπώ, τον οποίο ερμηνεύει ο Γιάννης Στάνκογλου σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη – Knutsen. Μπορεί ο Ρεμπώ να εγκατέλειψε τη συγγραφή σε ηλικία 20 ετών, αλλά κατάφερε να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του συμβολισμού και να επιδράσει τόσο πολύ στη μοντέρνα ποίηση που συνέχισε να ασκεί επιρροή με τη φιλοσοφία της ζωής του και τις απόψεις του για την ελευθερία πολλά χρόνια μετά σε καλλιτέχνες όπως τους Jim Morrison, Patti Smith, Jack Kerouac, John Lennon και τη Beat Generation εν γένει. 

Ο Μίκαελ Αζάρ μας παραδίδει ένα έργο που πλημμυρίζει από τη δύναμη του πνεύματος του Ρεμπώ, έναν άνθρωπο που θέλησε να ζήσει απαλλαγμένος από τον φόβο, αλλά και τις δεσμεύσεις των άλλων, έναν άνθρωπο που ήθελε να είναι ελεύθερος και αντιλαμβανόταν πως για να βελτιωθεί ο κόσμος, όφειλε πρώτα ο καθένας να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό. Το έργο, που δεν είναι αυτοβιογραφικό αλλά διαπνέεται από την αγάπη και το θαυμασμό ενός θεατρικού συγγραφέα για το φαινόμενο που υπήρξε ο Ρεμπώ, διατρέχει όλη τη ζωή του γάλλου ποιητή από την παιδική του ηλικία ώς τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του στη Χαράρ της Αιθιοπίας. Τα σκηνικά είναι του Νίκου Αναγνωστόπουλου και η μουσική του Carl Michael Von Hausswolff, σπουδαίου Σουηδού συνθέτη της ηλεκτρονικής μουσικής. 

ΚΡΙΤΙΚΕΣ:

Είδα: το «Είμαι ένας άλλος»

στο «Από Μηχανής» 23 Οκτωβρίου 2013

Ο μονόλογος του Μίκαελ Αζάρ ζωντανεύει υποδειγματικά από τον Γιάννη Στάνκογλου ο οποίος στο ρόλο του Ρεμπώ αποδεικνύει το ερμηνευτικό του εύρος.

Από τους πολλούς μονολόγους που συναντάμε κάθε σεζόν, σε αυτήν που μόλις ξεκίνησε φαίνεται να ξεχωρίζει ο γραμμένος από τον Μίκαελ Αζάρ, «Είμαι ένας άλλος», εμπνευσμένος από την εμβληματική φυσιογνωμία του Ρεμπώ κι ερμηνευμένος από τον Γιάννη Στάνκογλου που μόλις έκανε πρεμιέρα στο θέατρο «Από Μηχανής».

Από την μια είναι το καλογραμμένο έργο του βραβευμένου συγγραφέα (ο οποίος παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας), διαποτισμένο από τις ιδέες και τη στάση ζωής αυτού του ξεχωριστού πλάσματος που υπήρξε ο Ρεμπώ για τη σκέψη του περασμένου αιώνα. Δεν πρόκειται για μια καθαρή βιογραφία. Ο Αζάρ αξιοποιεί ορισμένα ιστορικά στοιχεία εμπλουτίζοντάς τα με άλλα δικά του, μυθοπλασίας και δημιουργεί ένα ζωντανό, παλλόμενο κείμενο που μοιάζει να ζωντανεύει ιδανικά στη σκηνή του «Από Μηχανής Θεάτρου», χάρη στην κινηματογραφικής σύλληψης, ευρηματική και γρήγορη σκηνοθεσία της Αλίκης Δανέζη-Knutsen (είχε σκηνοθετήσει πέρυσι στο «Θησείον» τις «Ζωές των άλλων»).

Και από την άλλη είναι ο εξαιρετικός τρόπος με τον οποίο δίνει πνοή στην προσωπικότητα αυτή ο Γιάννης Στάνκογλου, αποδεικνύοντας το ερμηνευτικό του εύρος. Μέσα στα εξήντα λεπτά της παράστασης και παραμένοντας μόνος επί σκηνής επιτυγχάνει να δώσει όλες τις αποχρώσεις του απαιτητικού ρόλου. Περνά από το μικρό φοβισμένο αγόρι, στο φιλοπερίεργο ζιζάνιο που κάνει πειράματα στο σπίτι του προκειμένου να ελέγξει τον θάνατο (η παιδική αφέλεια ζωγραφίζεται στο βλέμμα του ηθοποιού με έναν καθόλου σχηματικό, αλλά υπογείως δυνατό τρόπο), στον επαναστατημένο έφηβο που πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις να εφαρμόσει στην πράξη ιδέες όπως η ελευθερία. Στη συνέχεια φτάνει  έως τον συνειδητοποιημένο συγγραφέα ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως την αποστολή του, αλλά και στον απογοητευμένο από την απροθυμία των υπολοίπων για επί της ουσίας αλλαγή επαναστάτη και τέλος, στον αποτραβηγμένο ερημίτη- στοχαστή.

Τι κι αν το σκηνικό μοιάζει εκ πρώτης όψεως ιδιαιτέρως λιτό και προβλέψιμο; (Από την οροφή κρέμονται ορισμένα αντικείμενα- κλειδιά στην εξέλιξη του έργου όπως ένας ξύλινος σταυρός, μια βαλίτσα, ένα κοστούμι, ένα γυάλινο βάζο, μια κορνίζα, ορισμένα βιβλία, ένα κατσαρολάκι). Ο τρόπος όμως με τον οποίο έχει τοποθετηθεί ανάμεσά τους η δράση, κάνει ακόμη κι αυτό τον απλό σκηνικό χώρο να μοιάζει ιδανικό.

Η προσπάθεια να ξορκίσει ο ήρωας τον θάνατο που τον στοιχειώνει από πολύ νωρίς και να επιτύχει την απόλυτη έννοια της ελευθερίας –όχι μόνον για τον εαυτό του αλλά και για το ευρύτερο σύνολο– διατρέχει ολόκληρο το έργο. Γι’ αυτό και στο τέλος η «Καινούργια Ζάλη» που ακούγεται από τις «Τρύπες» μοιάζει να δίνει τη λύτρωση που χρειάζεται η πλατεία και η απογυμνωμένη πλέον σκηνή.

Έλενα Γαλανοπούλου

www.spirto.gr