Θ. Λειτουργία και χειροθεσίες στη Μονή Προδρόμου Βέροιας

Θ. Λειτουργία και χειροθεσίες στη Μονή Προδρόμου Βέροιας...

Την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σκήτεως Βεροίας, με την ευκαιρία της εορτής της Συνάξεως των Μεγάλου Φωτίου, Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου και των μαθητών τους (εορτάζονται την πρώτη Κυριακή μετά την εορτή του Μεγάλου Φωτίου).

Στο τέλος της θείας λειτουργίας ο σεβασμιώτατος τέλεσε την εις αναγνώστη χειροθεσία του μοναχού π. Παντελεήμονος και ενός λαϊκού.

Υπενθυμίζουμε ότι η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, εκτός των πολλών άλλων ιερών λειψάνων, κατέχει και την τιμία  Κάρα του αγίου Κλήμη Αχρίδος, μαθητού των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Η ομιλία του Μητροπολίτη στο ευαγγελικό ανάγνωσμα

«Κατέβη οὗτος δεδι­και­ωμένος εἰς τόν οἶ­κον αὐτοῦ».

Πρώτη Κυριακή τοῦ Τρι­ωδίου καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μᾶς παρουσιάζει δύο ἀνθρώπους μέ δια­φορετικές ἀφετηρίες καί διαφορετική δια­δρο­­μή πού συναντῶν­ται στό ἴδιο σημεῖο, στόν ναό τοῦ Θεοῦ,  ἀλ­λά μέ διαφορετικό σκο­πό. Ὁ ἕνας ζητᾶ τή δι­καί­ωση. Ὁ ἄλλος ἐπι­δι­ώ­κει τήν αὐτοδι­καί­ω­ση. Ὁ ἕνας ξεχωρίζει γιά τή συντριβή καί τήν τα­πεί­νωσή του, ὁ ἄλλος γιά τήν αὐτοπεποίθηση καί τήν ὑπεροψία του.

Στά μάτια τῶν ἀν­θρώ­πων ὁ ἕνας φαντάζει δί­καιος καί ὁ ἄλλος ἁ­μαρτωλός, ὁ ἕνας εὐ­σε­βής καί πιστός καί ὁ ἄλ­λος ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό καί τίς ἐν­το­λές του.

Σέ ἀντίθεση ὅμως μέ τούς ἀνθρώπους πού κρί­νουν ἀπό τά φαι­νό­μενα, πού κρίνουν ἀπό τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τῆς ζωῆς καί τῆς συμ­πε­ριφορᾶς τοῦ ἀνθρώ­που, ὁ Θεός «ἐτάζει νε­φρούς καί καρδίας», ἐξε­τάζει τά μύχια τῶν ψυ­χῶν τους καί δέν κρί­­νει μέ βάση τά κρι­τή­ρια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τά δικά του θεῖα κρι­τήρια. Καί γιά τόν Θεό ἀποτελεῖ ὕβρι καί ἀλαζονεία ἡ αὐτοδι­καί­ω­­ση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού σάν τόν Φαρισαῖο ἐμ­φα­νίζεται στόν ναό καί ἐκθειάζει τήν ἀρετή του καί ἐγκωμιάζει τά καλά του ἔργα περιμένοντας τόν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ, δείχνει ἀφενός ὅτι ἡ εὐ­­σέβεια καί ἡ ἀρετή του δέν εἶχαν πραγμα­τι­­κά ἐρείσματα καί ἀ­φε­τέρου ὅτι θεωρεῖ πώς ἡ σωτηρία του εἶναι ἀπόρροια ἀπο­κλει­στικά καί μόνο τῶν ἔργων του καί ὄχι τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θε­οῦ, τόν ὁποῖο ἀκυ­ρώ­νει καί ἀπορρί­πτει. Καί ἐ­φό­σον ὁ ἄνθρωπος αὐ­τός δείχνει ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη τή δικαίω­ση τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός δέν ἔχει λόγο γιά νά τόν δι­καιώσει.

Ἔτσι ὅσο καί ἐάν φαί­νεται περίεργο πώς με­ταξύ ἑνός ἁμαρτω­λοῦ, ὅπως εἶναι ὁ τελώνης τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λι­κῆς περικοπῆς, καί ἑνός ἀνθρώπου, ὅπως ὁ Φαρισαῖος, πού ζοῦσε σύμφωνα μέ τίς ἐπιτα­γές τοῦ Μωσαϊκοῦ νό­μου, αὐτός πού δικαιώ­νεται εἶναι ὁ τελώνης, ἡ ἐξήγηση εἶναι προ­φα­νής: ὁ Θεός ἐπιβλέπει ἐπί τούς ταπεινούς καί ὑψώνει τούς ταπεινούς, γιατί αὐτοί εἶναι ἐκεῖ­νοι πού ἔχουν συναί­σθηση τῆς ἀσθενείας καί τῆς ἀδυναμίας τους· εἶναι ἐκεῖνοι πού γνω­ρίζουν ὅτι ἡ σωτηρία τους δέν εἶναι κάτι πού δικαιοῦνται λόγω τῶν καλῶν τους ἔργων ἀλ­λά εἶναι κάτι στό ὁποῖο ἐλπίζουν μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός ἐπιβλέπει ἐπί τούς ταπεινούς, γιατί αὐ­τοί, παρά τίς ὅποιες ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τους, εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι νά ἀκολουθή­σουν τήν κλήση τοῦ Θεοῦ καί νά διακο­νή­σουν τό ἔργο του καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό ἀκριβῶς ἔκαναν καί οἱ μαθητές τοῦ Με­γάλου Φωτίου πού τι­μοῦμε σήμερα, οἱ ἄμε­σοι, ὅπως οἱ ἅγιοι αὐ­τάδελφοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, καί οἱ ἔμ­με­σοι, ὅπως ὁ ἅγιος Κλή­μης Ἀχρίδος, οἱ ἅγιοι Συμεών καί Θεόδωρος, Ναούμ, Γοράσδος, Ἀγ­γε­λάριος καί Σάββας, καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁ­ποῖοι ἐρ­γάσθηκαν μέ αὐ­ταπάρ­νηση καί ζῆλο στό με­γάλο ἔργο τοῦ εὐ­αγγε­λι­σμοῦ τῶν Σλα­βικῶν λαῶν. Δέν ἐφεί­σθησαν πόνου καί κό­που, δέν ἐδειλίασαν μπρο­στά στίς ὁδοι­πο­ρί­ες, στίς ταλαιπωρίες, στούς διωγμούς καί τίς ἐξορίες, μέ τίς ὁποῖες βρέθηκαν κάποιες φο­ρές ἀντιμέτωποι, δέν φο­βήθηκαν τούς κινδύ­νους καί τίς δυσκο­λίες, τίς κατηγορίες καί τίς συκοφαντίες ἐναντίον τους ἀλλά προσπάθη­σαν πάντοτε μέ ταπει­νο­­φροσύνη καί ἀγάπη νά μεταφέρουν τό μή­νυ­μα τοῦ εὐαγγελίου, μήνυμα ἀγάπης καί τα­πεινοφροσύνης στούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θα­νά­του καθημένους» ἀ­δελ­φούς τους.

Αὐτό τό μήνυμα μετα­φέ­ρουν, ἀδελφοί μου, σήμερα καί πρός ἐμᾶς πού τούς τιμοῦμε, τό μή­νυμα πού πολλές φο­ρές ξεχνοῦμε: ὅτι ἡ σω­τηρία μας δέν στη­ρίζε­ται στήν ἀπό­δειξη τῆς δῆθεν ὑπερο­χῆς μας ἔνα­ντι τῶν συν­αν­θρώ­πων μας, οὔτε στήν σκλη­ρόκαρδη κατά­κρι­ση καί ἐξουθένωση τῶν ἀδελφῶν μας. Ἡ σω­τη­ρία μας βασίζεται στήν ταπείνωση, ἡ ὁποία μᾶς βοηθᾶ νά κατανοή­σου­με τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀδυναμίες μας καί νά δείξουμε κατανόηση καί γιά τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀδυναμίες τῶν ἀ­δελ­φῶν μας, καί μᾶς ἀνοίγει τή θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ χωρίς τό ὁποῖο εἶναι ἀδύνατο νά φθάσουμε στή σω­τηρία.

Ἄς μᾶς ἀξιώσει, λοι­πόν, ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, διά πρεσβειῶν τῶν ἑορταζομένων ἁγίων, νά βαδίσουμε καί ἐμεῖς τήν ὁδό τῆς ταπεινώ­σε­ως καί τῆς ἀγάπης τήν ὁποία βάδισαν καί ἐκεῖ­νοι γιά νά δικαιω­θοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τόν Θεό.