Νεοάστεγοι, μια εθνική τραγωδία

Γράφει η Ιωάννα Δουκίδου*

Αστεγοι στοιβαγμένοι και στριμωγμένοι σε παλιά χαρτοκούτια, τους βλέπεις να κάθονται σε μια γωνία του δρόμου με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχουν την δύναμη να θρηνήσουν τα περασμένα μεγαλεία, μονάχα κάθονται εκεί καρτερικά, σιωπηλά, τρέμοντας από το κρύο.

Αναμένουν λίγη βοήθεια από τους συνανθρώπους τους, ένα πιάτο φαΐ, ένα ζεστό ρόφημα, μια χείρα βοηθείας για να ξανασταθούν στα πόδια τους.

Κάποτε ήταν άνθρωποι με ζωή, με σπίτια και αξιοπρέπεια... τώρα δεν ζουν και δεν νιώθουν άνθρωποι. Η καθημερινότητα αποτελεί γι’ αυτούς θέμα επιβίωσης, η ζεστασιά ενός χώρου για λίγες ώρες είναι ζήτημα ζωής. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας τον χειμώνα του 2014. Περισσότεροι από 20.000 συμπολίτες μας διαβιούν στον δρόμο,  βιώνοντας την πιο ακραία μορφή φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Πριν από πολλά έτη, οι άστεγοι ήταν κυρίως  ψυχασθενείς, χρήστες ναρκωτικών ουσιών, αποφυλακισμένοι, πρόσφυγες, μετανάστες, ως επί το πλείστον αλλοδαποί. Οι «νεοάστεγοι» όμως, είναι κυρίως ‘Ελληνες που είχαν ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, αλλά έπεσαν θύματα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και των πλειστηριασμών, και καμία σχέση δεν έχουν με χρήστες ουσιών ή ψυχικά ασθενείς.

Πολλοί από αυτούς είναι πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών, γλωσσομαθείς, το δε κράτος αδιαφορεί και δεν λαμβάνει μέτρα για επανένταξή τους στην αγορά εργασίας και στον κοινωνικό ιστό.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν να αντιμετωπίσουν τις ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης, την πείνα, το κρύο ιδίως κατά τους χειμερινούς μήνες, τυχόν κρούσματα βίας μέσα σε ένα τόσο αφιλόξενο περιβάλλον. Και πάνω απ’ όλα την έλλειψη αξιοπρέπειας.

Ο κόσμος μας πλέον έχει χωριστεί σε δύο μέρη, στους νεοάστεγους και τους τροϊκανούς.

Τα τελευταία χρόνια, η τρόικα μάς επιβάλλει, ήδη από την «αποφράδα ημέρα» που μπήκαμε στο ΔΝΤ και στο μνημόνιο, την οικονομική πολιτική και τις απαιτήσεις της, δίχως να έχουν ληφθεί μέτρα «εξισορρόπησης της αδικίας» από την Κυβέρνηση, η οποία το μόνο που «προσφέρει» στους πολίτες της πλέον είναι η έλλειψη Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας, και η έλλειψη στεγαστικής και προνοιακής πολιτικής. 

Καμία θεσμοθετημένη δράση δεν υπάρχει, παρά μόνο φιλανθρωπικές δράσεις πολιτών και μη κυβερνητικών οργανώσεων που ευαισθητοποιούνται και σπεύδουν να δώσουν κουβέρτες, τροφή, φάρμακα, να συμβουλέψουν νομικά και ψυχολογικά, καθώς και να φιλοξενήσουν αστέγους. Σημειωτέα είναι η δράση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ), μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που πραγματοποιεί παρεμβάσεις στους δρόμους (street work), προκειμένου να ενημερώνονται οι άστεγοι για τους διαθέσιμους χώρους και να προσφέρονται φάρμακα και ζεστό ρόφημα, καθώς και η συνεργασία των φορέων που δραστηριοποιούνται στον τομέα των αστέγων, όπως η PRAKSIS, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, oι Γιατροί χωρίς Σύνορα, οι Γιατροί του Κόσμου, η ομάδα εθελοντισμού της PROTECTA, η Θετική Φωνή, ο ΟΚΑΝΑ και το ΕΘΕΑ Exelixis.

Μέσα σε όλα αυτά, η Κυβέρνηση υπόσχεται ειδικά καταλύματα στους αστέγους που θα χάσουν τα σπίτια τους λόγω πλειστηριασμών, με χαμηλό ή πολύ φθηνό ενοίκιο!!! Ο Πολ Τόμσεν της τρόικας προτείνει να υιοθετήσουμε αυτό το μοντέλο της «κοινωνικής στέγης». Είναι τουλάχιστον ειρωνικό ότι αυτό είναι το σχέδιο της «ανθρωπιστικής» κυβέρνησης για καταπολέμηση του προβλήματος έλλειψης στέγης! Μιας κυβέρνησης που υπακούει στις επιταγές της άθλιας, σαρκοβόρας και αιμοδιψούς τρόικας, που ίσως δεν βλέπει ή εθελοτυφλεί μπροστά στην κοινωνική πραγματικότητα, και πιέζει συνεχώς για εκτέλεση πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας και επιβολή ενιαίου φόρου ακινήτων χωρίς κριτήρια, προφασιζόμενη προς το οικονομικό επιτελείο μας ότι «Σε όλη την Δύση υπάρχουν άστεγοι, εσείς πού κολλάτε; Όσοι δεν έχουν, ας τους φροντίσει το κράτος». Μάλλον πρόκειται για μια μερίδα ανθρώπων, αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε ανθρώπους, που υλικά τουλάχιστον έχουν πολύ χρήμα, πλούτο, και ψυχικά ένα τεράστιο και ακάλυπτο κενό! Με τέτοιους «φίλους» δανειστές, τι τους θέλουμε τους εχθρούς;

Εύχομαι να αδειάσουν σύντομα οι παγωμένοι δρόμοι της Χώρας από χαρτόκουτα και κουρελιασμένες κουβέρτες με ανθρώπους, και να επιστρέψουν αυτοί στα σπίτια τους. Να χαμογελούν και πάλι, να νιώσουν άνθρωποι, ικανοποιημένοι από τα λίγα και βασικά  που θα έχουν, λακωνικά και αξιοπρεπώς, όπως τουλάχιστον ήταν η Ελλάδα μας πριν την έλευση της τρόικας. Και το κυριότερο, να σταματήσει αυτό το καθεστώς τρομοκρατίας και τρομολαγνείας που μάς έχουν επιβάλλει... 

Κλείνοντας, να αναφέρω κάποια λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: “Σταματήστε πια αυτήν την άθλια τραγωδία. Όλα είναι λάθος, τα πρόσωπα, ο τόπος, ο χρόνος. Ποιός μοίρασε τους ρόλους;”

* Η συνεργάτης του InVeria.gr Ιωάννα Δουκίδου, είναι δικηγόρος στη Βέροια