Η... τελευταία σταγόνα

Του Γιάννη Τσιαμήτρου*

Η... τελευταία σταγόνα. Ένα απλό ερώτημα και μια απλή σκέψη. Αυτά θα μπορούσε να πει κάποιος πως έχουμε την παρούσα φάση στην Ελλάδα, μια Ελλάδα που καλείται για πολλοστή φορά, να ξεπεράσει εμπόδια και να πάρει μέτρα.

Η σκέψη απλή, κυρίως πολιτική. Εδώ και 4 χρόνια ψηφίζω συνεχώς νέα μέτρα, φορτώνω συνεχώς με βάρη μισθωτούς, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες, κόβω τα πάντα, μισθούς και δαπάνες, και έχω να κάνω με ένα λαό που υπομένει τα πάντα με στωικότητα και κάνει υπομονή. Γιατί λοιπόν να μην υπομείνει και τούτο. Η σκέψη θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στους κυβερνώντες. Το ερώτημα απλό, κυρίως καθημερινό. Πόσα κερασάκια μένουν ακόμη σ’ αυτήν την τούρτα που λέγεται Ελλάδα για να υπάρξει το τελευταίο; Πόσες σταγόνες μένουν ακόμη σε αυτό το ποτήρι που λέγεται ελληνική κοινωνία για να ξεχειλίσει; 

Ο λόγος φυσικά για το χειμώνα που έρχεται, τα νέα μέτρα που πιθανόν θα χρειαστούν, και φυσικά η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών που φαίνεται να έχει αποφασιστεί. Το κομμάτι των πλειστηριασμών αναμφισβήτητα αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κυβέρνηση,- και δικαίως άλλωστε-, το μεγαλύτερο στοίχημα για μια δικομματική, που δε φαίνεται να έχει και πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Ως τώρα η κοινωνία μας έχει υπομείνει αρκετά σκληρά μέτρα, πολλά από τα οποία είναι αναγκαία, έχει δει πολιτικά κόμματα να εκμεταλλέυονται το θάνατο ανθρώπων για πολιτικούς λόγους, έχει βιώσει μια βαθιά οικονομική ύφεση και πιστεύει στην πλειοψηφία της πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος να βγούμε απ’ την κρίση. 

Η ελληνική κοινωνία άντεξε και προσπέρασε αυτά τα γεγονότα. Που είναι όμως το ταβάνι της αντοχής; Το ξεσπίτωμα ανθρώπων που ετοιμάζεται, το πέταγμα οικογενειών στο δρόμο, η απόγνωση αυτού που χάνει το σπίτι του αλλά και έστω ένας άστεγος λόγω πλειστηριασμόυ, δε νομίζω να είναι στα όρια αντοχής της κοινωνίας μας. Η οργή είναι σιωπηλή, είναι μαζεμένη μια πενταετία, δεν έχει εκτονωθεί, και δε βλέπω πουθενά το δρόμο για να αποφύγουμε μια κοινωνική έκρηξη μπροστά σε τέτοιες αποφάσεις. Ακούμε εδώ και μέρες ότι πρέπει να υάρξει τέτοια ρύθμιση για τους πλειστηριασμούς και ήδη υπάρχουν πάρα πολλές αντιδράσεις πριν καν συζητηθεί κάτι τέτοιο επίσημα. Σε αυτό το σημείο που βρίσκεται η χώρα και ο κόσμος, μια ρύθμιση που οδηγεί σε κατάσχεση, θα πρέπει, για να έρθει να ζυγιστεί πολύ προσεκτικά.

Κατά τη γνώμη μου η κυβέρνηση πρέπει να αποφύγει την άρση απαγόρευσης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία. Είναι ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει να αντιμετωπίσει, ένα στοίχημα που μπορέι να εξελιχθεί σε κοινωνικό χαός. Με μια κοινωνία στα κάγκελα εδώ και πολύ καιρό, μια κοινωνία φτώχειας πλέον και θυμού, μια ρύθμιση που πετά στο δρόμο ανθρώπους φοβάμαι πως είναι αναμένο σπίρτο σε βυτίο με βενζίνη. Καμιά υπόσχεση και κανένα ευχολόγιο δε θα αντισταθμίσει το συναισθηματικό φόρτισμα που προκαλεί ένα ξεσπίτωμα. Το θέμα των πλειστηριασμών είναι μείζονος σημασίας και πρέπει να απασχολήσει όσο τίποτα τους κυβερνώντες. Μπορεί να είναι ικανό να συντονίσει αυτήν την απροσδιόριστη και σκόρπια τώρα κοινωνική οργή, και τότε η χώρα θα έχει να αντιμετωπίσει άλλου είδους κοινωνικά προβλήματα που θα βάλουν σε δεύτερη μοίρα τα οικονομικά προβλήματα.

* Ο Γιάννης Τσιαμήτρος, είναι φοιτητής Οικονομικών στο Α.Π.Θ.