Greek… νοοτροπία

του Γιάννη Τσιαμήτρου* 

Η κρίση στην Ελλάδα πλέον είναι γεγονός. Και λέω κρίση. Όχι οικονομική κρίση. Ασφαλώς και οι μεγαλύτερες συνέπειες της κρίσης στην Ελλάδα είναι οικονομικές, η ίδια η λέξη παραπέμπει μόνη της στην φτώχεια και το οικονομικό αδιέξοδο. Φοβάμαι όμως πως η κρίση πλέον στη χώρα μας ξεπερνά τα όρια των αριθμών και τις αυστηρά τεχνοκρατικές λύσεις, βαθαίνει και αφήνει πίσω της σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, σε μια κοινωνία δομημένη λάθος για δεκαετίες, προσανατολισμένη λάθος για δεκαετίες.

Ένας νέος που δε λέει να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες του είναι ένα εύκολο παράδειγμα για όλους. Η φιγούρα ενός τριαντάρη άεργου, που ακόμη ζητάει 2 ευρώ για να πιει ένα φραπέ και φυσικά ακόμη μένει με τους δικούς του είναι γνώριμη σε όλους μας στην Ελλάδα που ζούμε, και όχι λόγω κρίσης αλλά και παλαιότερα, την εποχή που η οικονομία φούσκωνε. Αυτό είναι η ελληνική κοινωνία όπως φαίνεται, ένας νέος που αρνείται να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες του. Αρπαγμένη για δεκαετίες από τα παντελόνια του τελευταίου βουλευτή για να μην πω γραμματέα ζητάει απεγνωσμένα μια θέση στο δημόσιο, ένα τελευταίο ρουσφέτι για να ζήσει καλύτερα, μια τελευταία εξυπηρέτηση για να βολευτεί και κάποιος ανηψιός. Και τώρα που η δημόσια αγελάδα δεν κατεβάζει άλλο γάλα αυτή η κοινωνία πελαγώνει, γατζωμένη ακόμα από ένα δημόσιο τομέα που πνέει τα λοίσθια.

Το θέμα δεν είναι αν αρκούν 5, 10 15 η 135 δις στην ανάπτυξη για να βγούμε από την κρίση. Το θέμα είναι να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε πραγματικά, να γίνουμε πρώτα ορθόδοξα σκεπτόμενοι και μετά να φτάσουμε στην ορθόδοξη ανάπτυξη. Η κοινωνία πολλές φορές είναι ο καθρέφτης της οικονομίας. Όσο είμαστε κολλημένοι σε παλαιού τύπου πελατειακές σχέσεις, σε συνδικαλισμό που δεν αποφέρει τίποτα παρά μόνο σκοτώνει επενδύσεις και ανάπτυξη, και μία γενικολογία ότι η Ευρώπη θα ρίχνει συνεχώς λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, όχι μόνο δε θα ξεπεράσουμε ποτέ αυτήν την κρίση αλλά μάλλον θα βουλιάξουμε ως το λαιμό, και ακόμη περισσότερο οι νέοι άνθρωποι. Η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και οι νέες επενδύσεις είναι ο μόνος δρόμος. Ο κρατισμός και ένας δημόσιος τομέας που συντηρεί τη μισή χώρα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί σε όλη την Ευρώπη, απλά εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε και ο νέος δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε μάλλον μας τρομάζει.

* Ο συνεργάτης του InVeria.gr Γιάννης Τσιαμήτρος, είναι φοιτητής Οικονομικών στο Α.Π.Θ.