Παρουσιάστηκε "Το έπος της Παγγαίας"- Συνέντευξη του συγγραφέα Χρήστου Κυπαρισσόπουλου

Το πρώτο του βιβλίο παρουσίασε χθες το απόγευμα, Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013, στην Αντωνιάδειο Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ο νέος και πολλά υποσχόμενος Βεροιώτης συγγραφέας Χρήστος Κυπαρισσόπουλος.

Την παρουσίαση του βιβλίου τίμησε πλήθος κόσμου, φίλοι, γνωστοί και λάτρεις του βιβλίου, όλοι ήταν εκεί για να απολαύσουν μια ξεχωριστή παρουσίαση ενός ξεχωριστού βιβλίου, επιστημονικής φαντασίας, αλλά όχι έτσι όπως την έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Το πρώτο μυθιστορηματικό εγχείρημα του Χρήστου Κυπαρισσόπουλου, καθώς θα ακολουθήσουν και άλλα έξι, διαδραματίζεται πολλά χρόνια πριν, κάπου στο παρελθόν και όχι στο κάπου στο μέλλον, όπως θα πίστευε κανείς ακούγοντας ότι το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας.

Τον συγγραφέα πλαισίωσαν, η εκπρόσωπος από τη Δημοτική βιβλιοθήκη "Θεανώ Ζιωγιοπούλου",  ο εκδότης και ιστορικός Βαλάντης Ναγκολούδης και η Δήμητρα Λαμπροπούλου, φίλη του συγγραφέα και φιλόλογος.

Κατα την διάρκεια της παρουσίασης και της ομιλίας, χαρακτηριστική ήταν η έκφραση του συγγραφέα Χρήστου Κυπαρισσόπουλου ή αλλίως Chris Kypas, ο οποίος ως φανατικός υποστηρικτής της φαντασίας, καθως το βιβλίο του αποτελεί ένα φανταστικό μυθιστόρημα,  δήλωσε ότι "Η φαντασία τελικά εν καιρώ κρίσης είναι το μοναδικό οχυρό που δεν έχει πέσει ακόμα...".

Για όσους όμως δεν ήταν εκεί χθες … το kathemera.gr  πήρε συνέντευξη από τον συγγραφέα Χρήστο Κυπαρισσόπουλο, ο οποίος με χαρά και σε πολύ ευχάριστο κλίμα απάντησε στις ερωτήσεις...

Πρώτο βιβλίο για σένα Χρήστο και η απορία που κάποιος θα είχε κοιτώντας το εξώφυλλο θα ήταν εκτός από τον τίτλο για τον οποίο θα μου πεις στο τέλος, τι εννοείς 1ο βιβλίο; Θα ακολουθήσουν και άλλα; Αποτελεί η αρχή μια σειράς βιβλίων με την ίδια θεματική;

Ακριβώς. Το έπος της Παγγαίας είναι μία σειρά από εφτά βιβλία. Κρατώντας στα χέρια του και διαβάζοντας κάποιος το πρώτο βιβλίο θα διακρίνει μία απλή γραφή και μία συνεχίζουσα και επαναλαμβανόμενη περιγραφή για θέματα όχι και τόσο απλά όπως η γένεση της Ανθρωπότητας και του σύμπαντος κόσμου, η ενέργειες που μας περικλείουν και μας εσωκλείουν και διάφορα άλλα. Στόχος αυτής της σειράς είναι το βιβλίο να μεγαλώνει μαζί με τον αναγνώστη.

Είναι σχεδιασμένα να βγαίνουν περίπου κάθε ενάμιση χρόνο. Έτσι αν φανταστεί κάποιος ένα παιδί των 16 χρονών να διαβάζει το πρώτο βιβλίο πάει να πει πως το δεύτερο θα το βρει περίπου στα 18 του. Η γλώσσα θα αλλάξει… η περιγραφές δεν θα επαναλαμβάνονται συχνά και το βιβλίο θα έχει μεγαλώσει όπως και ο αναγνώστης του απαιτώντας ο ένας από τον άλλο να ανέβει ο πήχης.

Αρκετές φορές όπως και ο ίδιος προείπες επαναλαμβάνονται κάποια στοιχεία της ιστορίας μία και δυο ίσως και παραπάνω φορές. Γιατί κάτι τέτοιο.

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Τα βιβλία παρουσιάζουν ένα εντελώς νέο κόσμο. Έναν κόσμο που δεν τον γνωρίζουμε και δεν τον έχουμε ξαναδεί. Σε αυτό το πρώτο βιβλίο τίθενται οι βάσεις για τα επόμενα. Η ιστορία είναι τεράστια σε όγκο και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτό του είδους τα βιβλία (Επιστημονική Φαντασία). Η επανάληψη λοιπόν τους βοηθά να κατανοήσουν τις βάσεις της ιστορίας μας. Αν δεν γίνει αυτό δυστυχώς στα επόμενα βιβλία είναι πιθανών κάποιος να χαθεί και να μην μπορεί να παρακολουθήσει πλέον τα τεκταινόμενα.

Εξού και η απλή γραφή του πρώτου βιβλίου. Για να γίνουν κατανοητά τα πάντα. Κανείς δεν ζητά από ένα παιδί που μόλις αρχίζει να μιλά, να πει τη λέξη «κρεβατοκάμαρα». Όλοι ξεκινάνε με το «Μαμά» ή «Μπαμπά». Στα επόμενα βιβλία η γλώσσα γίνεται σιγά-σιγά πιο ξύλινη, πιο φιλολογική και οι περιγραφές γίνονται μια φορά.

Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο αντιλαμβάνεται ότι οι ήρωες έχουν προσωπικότητα ο καθένας ξεχωριστά, υπάρχει κάποιος ήρωας ο οποίος είναι υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή σου και τον μετέφερες ως ήρωα στο βιβλίο;

Το κλειδί μιας ιστορίας είναι η «ταύτιση». Ο κάθε αναγνώστης άθελά του ταυτίζεται με κάποιον ήρωα. Η «ταύτιση» είναι κλειδωμένη στο DNA του ανθρώπου μέσα από το στοιχείο της «μιμικής». Είμαστε τα μόνα όντα τα οποία μπορούμε να μιμηθούμε αυτό που βλέπουμε και ακούμε. Άλλος ταυτίζεται με κάποιον ¨καλό¨ άλλος με κάποιον ¨κακό¨ και κάποιος άλλος με στοιχεία από διάφορους χαρακτήρες. Αν δεν υπάρξει το στοιχείο της «ταύτισης » τότε είναι βέβαιο 100% πως κανείς δεν θα φτάσει το βιβλίο μέχρι το τέλος.

Αυτούσια προσωπικότητα δεν υπάρχει μεταφερόμενη μέσα στην ιστορία. Όλοι οι χαρακτήρες ¨μιμούνται¨ στοιχεία από πρόσωπα υπαρκτά – καθημερινά. Ακριβώς για το λόγο της επίτευξης της «ταύτισης».

Ποια συναισθήματα θεωρείς ότι μπορεί το βιβλίο αυτό να βγάλει σε έναν αναγνώστη;

«Έκπληξη», «Έλεος», «Φόβος» (Αριστοτέλους περί ποιητικής 335-323 π.Χ.).

Για μένα είναι τα τρία κλειδιά μιας επιτυχημένης ιστορίας. Η εξέλιξη μιας πλοκής δημιουργεί προσδοκίες στον αναγνώστη για την μελλοντική πορεία των γεγονότων καθώς και για την αντίδραση των χαρακτήρων σε αυτά. Η αβεβαιότητα του αναγνώστη στο τι επρόκειτο να συμβεί δημιουργεί το σασπένς. Αν αυτό που τελικά θα συμβεί υπερβαίνει τις προσδοκίες του αναγνώστη τότε έχουμε την «έκπληξη». Στην ουσία ο συγγραφέας νικά τις προσδοκίες του αναγνώστη. Αυτή είναι η μαγεία των ιστοριών! Είναι η μόνη στιγμή στην ζωή του ανθρώπου όπου αποζητά την ήττα. Σε καμία άλλη περίπτωση η «ήττα» δεν είναι θετικά αποδεκτή από την ανθρώπινη φύση.

Στη συνέχεια μέσο των χαρακτήρων και της ταύτισης προς αυτούς ο αναγνώστης ενδόμυχα πέφτει στην παγίδα των άλλων δύο κλειδιών. «Έλεος» και «Φόβος». Δημιουργείται έλεος προς αυτά που παθαίνει ο αγαπημένος του χαρακτήρας και φόβο προς αυτά τα αναπάντεχα που ενδέχεται να του συμβούν. Τα δύο αυτά στοιχεία κρατούν αλυσοδεμένο τον αναγνώστη με το κείμενο. (Πάνω σε αυτά τα δύο στοιχεία βασίζονται και οι κυβερνήσεις των σύγχρονων κρατών…)

Κανείς δεν ήθελε ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα να πεθάνουν. Όλοι θέλανε να παντρευτούν και να κάνουνε παιδάκια σε μία μεζονέτα κάπου στην εξοχή. Τι στεναχώρια όμως πέφτει στο τέλος του έργου…; «Έκπληξη», «Έλεος». «Φόβος».

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα καθώς αποτελεί (ας πούμε) το έργο ένα «παραμύθι» άσχετα αν κρύβει πτυχές της πραγματικότητας;

Προσωπικά πιστεύω στα άσχημα τέλη. Όταν όλα στο τέλος πηγαίνουν καλά τότε ο αναγνώστη κλείνει το βιβλίο με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας πως όλα θα πάνε καλά και αφήνεται στα χέρια της μοίρας αντί να προβληματιστεί και να πάρει αυτός τη μοίρα στα χέρια του. Το ηθικό δίδαγμα δεν έχει φανερωθεί ακόμη. Αυτό που θέλω να διακρίνει όμως ο αναγνώστης είναι το «συν Αθηνά και χείρα κείνη». Όσο ο Άλεξ έμενε κλειδαμπαρωμένος στο δάσος της ξενοιασιάς, οι Σαλσατοί αλώνιζαν ανενόχλητοι σε ολόκληρη την Παγγαία.

Πάρε τη ζωή στα χέρια σου γιατί διαφορετικά θα σε φάνε οι Σαλσατοί τις δικής σου κοινωνίας. Και σήμερα νομίζω έχουμε γεμίσει Σαλσατούς.

Θέλω να μου περιγράψεις το βιβλίο σου… σε μια πρόταση.

Μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και που στο τέλος σίγουρα δεν θα καταλήξουμε σε ηλιόλουστες μεζονέτες στην εξοχή.

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης υπάρχουν εκφράσεις που ουσιαστικά θα λέγαμε αποτελούν μότο για τη ζωή μας π.χ «Η λύση στο πρόβλημα μας είναι το ίδιο το πρόβλημα», είναι μότο που υπάρχουν στη ζωή σου και ήθελες να τα μοιραστείς;

Ναι. Έτσι ακριβώς είναι. Πιστεύω πως μέσα από απλές εκφράσεις μπορεί κάποιος να ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Το δύσκολο βέβαια είναι το μετά, αφού τις ανακαλύψεις να τις ακολουθήσεις κιόλας. Εκεί χωλαίνουμε εμείς οι άνθρωποι. Ενώ ξέρουμε το σωστό κάνουμε το λάθος.

Και για να μιλήσουμε και για σένα:

Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να γίνεις συγγραφέας; Γράφεις στην εισαγωγή ότι από μικρός έπλαθες ιστορίες φανταστικές , ήταν δηλαδή ένα παιδικό σου όνειρο;

Από μικρό παιδί ήθελα να γράφω και να λέω ιστορίες φανταστικές. Η φαντασία έχει το προτέρημα έναντι της αλήθειας πως δεν γνωρίζει σύνορα. Όταν μου λέγανε, μικρός όταν ήμουν, πως λέω ψέματα τους απαντούσα: «Δε λέω ψέματα. Λέω φαντασία». Η φαντασία είναι ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο, βαλίτσες, αναμονές… Σε ποιον δεν αρέσουν τα ταξίδια; Αυτό λοιπόν ήταν το όνειρό μου από μικρό παιδί. Να παίρνω μαζί στα ταξίδια μου ένα τσούρμο αναγνωστών. Κάτι σαν ταξιδιωτικός πράκτορας φαντασίας.

Γνωρίζω ότι ζεις στο εξωτερικό και εργάζεσαι εκεί, η συγγραφή αποτελεί μάλλον μια ευχάριστη διέξοδο, αλλά πες μου ποια είναι εκείνη η δύναμη που σε ώθησε να γράψεις; Αν εξαιρέσουμε την περίφημη ''ανάγκη έκφρασης'' ή την προσωπική ματαιοδοξία, γιατί να γράφει και να εκδίδει τα έργα του κάποιος σήμερα;

Όταν βγαίνουμε με μια παρέα έξω πιάνουμε διάφορα θέματα συζήτησης. Και κρατώντας ένα ποτό στο χέρι αναλύουμε διάφορα γεγονότα τα οποία θεωρούμε σημαντικά εκείνη τη στιγμή να ακουστούν. Συνήθως υπάρχει ένα βουητό φωνών και στο τραπέζι πέφτουνε θέματα άσχετα μεταξύ τους και πολλά ταυτόχρονα. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος αρχίζει και λέει μία ιστορία που άκουσε, διάβασε, είδε. Όλοι σωπαίνουν για λίγο, τον ακούν και το τραπέζι μπαίνει σε μία θεματική ισορροπία. Γιατί όμως ξαφνικά όλοι των ακούν; Γιατί όλοι είχαν την ανάγκη αυτής της θεματικής ισορροπίας. Αυτό κάνει και ένας συγγραφέας που εκδίδει. Δημιουργεί θεματική ισορροπία. Από ματαιοδοξία του ίδιου και από ανάγκη των άλλων.

Και για να κλείσουμε και επειδή το βιβλίο σου έχει την τιμητική του σήμερα, όπως ανέφερα αρχικά θέλω να μου πεις για τον τίτλο του βιβλίου, ο οποίος είναι και το κίνητρο για να το αγοράσει κανείς. Θέλεις να μου πεις δύο λόγια για το πώς προέκυψε;

«Το Έπος της Παγγαίας». Ήταν καθαρά θέμα management. Πάνω απ’ όλα είναι ευκολόπεπτο. Χρειαζόμουνα έναν τίτλο για μία ιστορία που εξελίσσεται σε έναν άλλο πλανήτη. Η ιστορία είναι τεράστια. Τι πιο ωραίο από τη λέξη «Έπος». Βαρύγδουπο και πιασάρικο. Και από την άλλη έπρεπε τον πλανήτη αυτόν να του δώσω ένα τέτοιο όνομα που όλοι να το ξέρουν, όλοι να το έχουν ακούσει όμως κανείς να μην ξέρει τίποτα γι αυτό. Κάποια στιγμή λοιπόν είδα ένα ντοκιμαντέρ για την Παγγαία. Ο πλανήτης γη δηλαδή κάποια εκατομμύρια χρόνια πριν. Και είπα «αυτό είναι!». ¨Το έπος της Παγγαίας¨.

Βιογραφικό του Χρήστου Κυπαρισσόπουλου - Chris Kypas

Ο Chris Kypas, γεννημένος το 1982, είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Στη συνέχεια σπούδασε σκηνοθεσία τηλεόρασης και κινηματογράφου στην Αθήνα.
Σκηνοθετικές δουλειές του έχουν βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, ενώ έχει γράψει πλήθος σεναρίων ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Σήμερα ζει μόνιμα και εργάζεται στο Μόναχο της Γερμανίας.
To Έπος της Παγγαίας | Επισκέπτης από Μακριά είναι το πρώτο του μυθιστορηματικό εγχείρημα. Η συλλογή πληροφοριών, η έρευνα, καθώς και η προετοιμασία ολόκληρης της σειράς των εφτά βιβλίων (που θα ακολουθήσει) αποτέλεσε για τον ίδιο τον συγγραφέα ένα ταξίδι διάρκειας άνω των δέκα ετών.

Καλό σας ταξίδι στον κόσμο της «Παγγαία».