"Φιλάκια, ΘΑ τα πούμε!"

Το σκηνικό καθημερινό και επαναλαμβανόμενο…

Τρεις κεντρικούς δρόμους έχει η μικρή μας πόλη, που περπατιούνται το πολύ σε μισή ώρα κι οι τρεις μαζί, κι όμως όλοι μοιάζουμε αγχωμένοι να προλάβουμε κάτι,  μάλλον πολύ σοβαρό και σημαντικό, που δεν έχω καταλάβει ακόμα  τι…   

Οι συναντήσεις, οι απλές ανθρώπινες επαφές και καλημέρες στο δρόμο, κατάντησαν  φευγαλέες ακόμα και ανάμεσα σε φίλους και οι διάλογοι μεταξύ μας απελπιστικά κοινοί και περιχαρακωμένοι σε μια άρνηση  για οποιοδήποτε ξόδεμα του πολύτιμου χρόνου μας…

Όρεξη έχουμε τώρα να σκάμε χαμόγελα και να καλημερίζουμε τον άλλον κοιτώντας τον και στα μάτια… Είπαμε να χαιρετάμε, όχι να το προχωράμε και σε σχέση… Και έτσι λέμε το “ποίημα” της καθημερινής μας τριβής κατά τα δημόσια και διατεταγμένα ήθη και έθιμα και η ζωή συνεχίζεται και μας γελά ευτυχισμένα (πού με πάς, σε ρωτώ, μακριά στα ξένα… για να θυμηθούμε και την μουσική ατάκα της παλιάς ελληνικής ταινίας).

- Καλημέρα! καλά;

- Καλά μωρέ, τα ίδια

 - Δε βαριέσαι, υγεία μόνο να ‘χουμε.. πάνω απ όλα η υγεία.

- Ναι, ναι, ναι…

   

Αυτός είναι ο κλισέ διάλογος μεταξύ γνωστών, μακρινού βαθμού. Ακολουθεί συνάντηση πιο οικεία:

   

- Έλα ρε τι κάνεις; Πού είσαι; Χαθήκαμε.

- Χαθήκαμε δε θα πει τίποτα… Στο τρέξιμο… Εσύ τι κάνεις;

- Μια απ τα ίδια.

- Να κανονίσουμε ρε να βρεθούμε, να τα πούμε λίγο, χαθήκαμε στο ίσιωμα..

- Ε, άντε ντε πάρε κάνα τηλέφωνο!   

- Ο.Κ. θα το κανονίσουμε, φιλάκια τα λέμε!

- Ναι, ναι, άντε θα τα πούμε..

   

Κι από δω πάνε κι άλλοι βέβαια, αφού ο διάλογος επαναλαμβάνεται καθημερινώς και αδιαλείπτως σε κάθε δρόμο και γωνιά της πόλης.

Μέχρι που έσκασε μύτη η κρίση… Και η ανθρώπινη επαφή άλλαξε και το αδιάφορο «Καλά;. Καλά μωρέ..» έγινε ένα ενοχικό «Ας τα λέμε καλά… Τι καλά δηλαδή, δεν βλέπεις τι γίνεται;» (Καθότι και καλά να είσαι, με τι μούτρα να το πεις στον άλλο;)

Και εκεί που βιαζόμασταν και βαριόμασταν να πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω, τώρα δεν κρατιόμαστε από αγανάκτηση και πηγαδάκια-πηγαδάκια τα χώνουμε ομαδικά σ’  αυτούς που μας κατάντησαν σ’ αυτό το χάλι!

Ανασφαλείς και απειλημένοι όλοι πλέον από τον ίδιο εχθρό, ομαδοποιούμαστε και τα βάζουμε με το κομματικό κράτος και τους εμπλεκο-διαπλεκόμενους, καταθέτοντας ο καθένας τον δικό του προσωπικό πόνο, τον δικό του γολγοθά…

Η κρίση λοιπόν εν μέρει μας κοινωνικοποίησε.. Τώρα πια έχουμε κάτι να μοιραστούμε και οι διάλογοι του δρόμου ήρθαν και κούμπωσαν στις παρούσες συνθήκες, κλισέ μεν, θερμοί δε!

Μόνο μια λέξη μένει ίδια κι άδεια... «Φιλάκια ΘΑ τα πούμε»!

Και φυσικά υγεία… Υγεία και καλή καρδιά!

Σοφία Γκαγκούση 

(δημοσιεύθηκε στην 

εφημερίδα "Λαός,

 στις 18/12/2012)