Ο ηλίθιος ύπνος μας (άρθρο)

 Του Γιώργου Λιόλιου, δικηγόρου - συγγραφέα

Στη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας από τους Ναζί και τους δουλικούς σύμμαχους τους, Ιταλούς και κυρίως Βούλγαρους, τουλάχιστον 3.700 χωριά καταστράφηκαν εντελώς ή μερικώς από τους βομβαρδισμούς και τις πυρκαγιές, το οδικό δίκτυο και άλλες ζωτικές υποδομές, όπως σιδηροδρομικές γραμμές, γέφυρες, λιμενικές εγκαταστάσεις, τηλεφωνικές και τηλεγραφικές γραμμές είχαν καταστραφεί.

Oι πόλεις και τα χωριά είχαν απογυμνωθεί από σημαντικό παραγωγικό πληθυσμό, καθώς το 1/8 του ελληνικού πληθυσμού είχε αφανιστεί. Η βιομηχανική και εμπορική ζωή είχε ακινητοποιηθεί, ο εμπορικός στόλος εξαφανίστηκε, το παραγωγικό δυναμικό στη μεταποίηση και στον αγροτικό τομέα είχαν υποστεί μεγάλες καταστροφές, η γεωργική παραγωγή και ο αριθμός του κτηνοτροφικού πληθυσμού περιορίσθηκε στο 1/3, οι δασωμένες εκτάσεις στο 1/5 και η παραγωγή ορυκτών στο 1/10, με αποτέλεσμα ο εθνικός πλούτος να έχει μειωθεί κατά τα 3/4 και το συνολικό εισόδημα κατά 4/5. Συμπερασματικά, η συνολική ζημία της περιόδου της Κατοχής για την ελληνική οικονομία έως τις αρχές Οκτωβρίου του 1944, έχει υπολογισθεί σε 8.500.000.000 δολάρια της εποχής, ενώ στην οικονομική τραγωδία που βίωνε η χώρα συνέτεινε καθοριστικά και η κυκλοφορία του πληθωριστικού νομίσματος που καθιέρωσαν οι κατοχικές δυνάμεις για την εξυπηρέτηση των τεράστιων αναγκών τους.

Αλλά αυτοί οι αριθμοί δεν συγκρίνονται με τις απώλειες που ο Ελληνικός Λαός υπέστη κατά την διάρκεια της Κατοχής. Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς, ο πόλεμος προκάλεσε τουλάχιστον 578.000 θανάτους. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει θανάτους από την πείνα, αποτέλεσμα της απάνθρωπης οικονομικής πολιτικής των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής, την αντίσταση και μαζικές εκτελέσεις ως αντίποινα . Δεν περιλαμβάνει τους θανάτους από ασθένειες, όπως η φθίση και η μαλάρια, από τις απερίγραπτες κακουχίες, την διαρκή πείνα, τα τραύματα πολέμου, και την έκθεση στα στοιχεία της φύσης – όλα αποτέλεσμα της Κατοχής. Υπολογίζεται ότι στη διάρκεια του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα έχασε το 13% του πληθυσμού της.

Βιαιότερα βίωσαν τους διωγμούς οι εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδας που προπολεμικά υπήρχαν σε 30 πόλεις σε όλη την Ελλάδα με συνολικό αριθμό εβραϊκού πληθυσμού 79.950. Οι περισσότερες από αυτές το 1945 διαλύθηκαν και αποδεκατίστηκαν σε ποσοστό 87%! Τα ποσοστά αφανισμού και μείωσης του εβραϊκού πληθυσμού στις περισσότερες των Κοινοτήτων είναι συντριπτικά: 96% στο Διδυμότειχο, 98% στην Ορεστιάδα, 97% στην Αλεξανδρούπολη, 96%, στην Κομοτηνή, 99% στην Ξάνθη, 98% στην Καβάλα, 97% στη Δράμα, 99%, στις Σέρρες, 96% στη Θεσσαλονίκη, όπως και στην Καστοριά, 84% στη Φλώρινα, 91% στα Ιωάννινα, 94% στην Πρέβεζα, 84% στην Άρτα, 91% στην Κέρκυρα, 98% στα Χανιά, 89% στην Κοινότητα Ρόδου-Κω, 48% στη Χαλκίδα, 43%, στην Κοινότητα Πάτρας-Αγρινίου, 35% στη Λάρισα, 31% στα Τρίκαλα, 26% στο Βόλο και στη Βέροια78%.

Την ίδια εποχή που εκατοντάδες Έλληνες γερμανοτσολιάδες πλειοδοτούσαν σε δουλικότητα προς τους Ναζί, στέλνοντας στο θάνατο χιλιάδες συμπολίτες τους, μία ομάδα, το Λευκό Ρόδο, στην οποία συμμετείχαν περίπου 100 φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μονάχου, οι περισσότεροι από τους οποίους κάτω των 20 ετών, αντιστέκονταν στο ναζιστικό καθεστώς, προσπαθώντας να αφυπνίσουν την γερμανική κοινωνία. Για την ιερή μνήμη καλό είναι να αναφέρουμε ξανά και ξανά τα ονόματα των έντεκα νεαρών φοιτητών και φοιτητριών που για τη δράση τους αυτή συνελήφθησαν κι εκτελέστηκαν από τους Ναζί:

Hans Scholl, Sophie Scholl, Alex Schmorell, Willi Graf, Christoph Probst, Traute Lafrenz, Katharina Schueddekopf, Lieselotte (Lilo) Berndl, Jürgen Wittenstein, Marie-Luise Jahn and Falk Harnack.

Εάν κάτι έχει σφραγιστεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου από το δικό μου πέρασμα από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου ήταν τα κεραμικά πλακίδια στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου, που από απόσταση μοιάζουν με σκορπισμένες προκηρύξεις. Ένα μνημείο αυτών των έντεκα νεαρών, είναι η μνήμη των σύγχρονων Γερμανών –η δική τους μνήμη, η δική μας μνήμη.

 

Όταν ο Χίτλερ εμφανίστηκε στο προσκήνιο, παραληρώντας στις μπυραρίες και στα στέκια των ταπεινωμένων από την ήττα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανών, απευθυνόμενος στους εξαθλιωμένους κι άνεργους συμπατριώτες του, σε ένα περιβάλλον οργής για τη Βαϊμάρη και τα επιτεύγματα της, κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά.

Η γραφικότητα του στο να δαιμονοποιεί ορατούς και κυρίως αόρατους εχθρούς της Γερμανίας και στο να κατασκευάζει αποδιοπομπαίους τράγους της ήττας και της οικονομικής εξαθλίωσης των Γερμανών, βαθμιαία έβρισκε ικανά ποσοτικά ερείσματα στα κατώτερα ένστικτα του ακροατηρίου του και τελικά της ίδιας της Γερμανίας, ώστε με την αναρρίχηση του στην εξουσία να διερωτάται ο μέσος Γερμανός πως ήταν δυνατό αυτή η διαταραγμένη προσωπικότητα να φθάσει μέχρι την Καγκελαρία και στη συνέχεια να εξελιχθεί σε δικτάτορας του μεγαλύτερου τμήματος της Ευρώπης.

Σε μια Ελλάδα επίσης ταπεινωμένη, οργισμένη, εξουθενωμένη, πτωχή, η γραφικότητα ενός παραληρηματικού αρχηγού και μερικών δεκάδων καραφλών που μόνο μέσα από τη βία βρίσκουν τρόπο έκφρασης τείνει να γίνει «μόδα ψήφου διαμαρτυρίας». Για να μην αναρωτιόμαστε μετά πώς αυτός ο παραληρηματικός και γραφικός τυπάκος μπήκε στη Βουλή, δείτε παρακάτω ενδεικτικά πόσο επικίνδυνα καρκινώματα μπορούν να εισχωρήσουν στον ιστό της κοινωνίας της Ελλάδας. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν αλλά κυρίως ότι κάποιοι τα εκτρέφουν και νομιμοποιούν την θεσμική παρουσία τους στον δημόσιο χώρο άσκησης και νομής της πολιτικής.

 

“Die Deutschen schlafen den Schlaf dumm und fördern die faschistischen Verbrecher“

(Οι Γερμανοί κοιμούνται τον ηλίθιο ύπνο τους και ενθαρρύνουν τους φασίστες εγκληματίες)

Από το δεύτερο φυλλάδιο του Λευκού Ρόδου