Προεκλογικός αγώνας με λάθος χαρακτήρα;

της Λένας Μαρκογιαννάκη 

Τελικά αυτό που φαίνεται να με προβληματίζει τον τελευταίο καιρό περισσότερο από όλα είναι, ο τρόπος που οι υποψήφιοι και τα κόμματα γενικά αντιλαμβάνονται τον προεκλογικό αγώνα. Οφείλω να ομολογήσω ότι από όλα αυτά τα χρόνια που θυμάμαι τουλάχιστον τις διάφορες εκλογικές περιόδους, είναι η μοναδική φορά που ανακοινώθηκαν εκλογές και κανείς μα κανείς, εκτός από τους ενδιαφερόμενους, δεν αντέδρασε ούτε θετικά ούτε αρνητικά.

Επικρατεί μια περίεργη ησυχία και ένας περίεργος "πολιτισμός" που ομολογώ με τρομάζει. Είναι σαν να είσαι μόνος στο σπίτι και επικρατεί μια ανατριχιαστική ησυχία που ακόμα και ένας ελάχιστος ήχος μπορεί να σε τρομάζει και να σε τρομοκρατήσει, οπότε δεν κουνιέσαι για να μην ακουστεί το οτιδήποτε και σε πανικοβάλλει. Έτσι ακριβώς φαίνεται πως απεικονίζεται η προεκλογική περίοδος, με τα κόμματα να κινούνται σε ρυθμούς, ναι μεν κανονικούς, αλλά συνάμα βουβούς με σκοπό να μη δημιουργηθεί ο οποιοσδήποτε σάλος που θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερο αρνητισμό στην εικόνα τους.

Και για να επιστρέψω στον αρχικό μου προβληματισμό, αναρωτιέμαι κάθε φορά που συναντώ τους διάφορους υποψηφίους στους δρόμους, στα καφέ, στα γήπεδα και οπουδήποτε μπορεί να μαζεύεται ο κόσμος και μπορούν να έχουν απήχηση, ποιά είναι η λογική τους. Δεν θεωρώ απαραίτητα ότι είναι λάθος, δεν λέω ότι διαφωνώ με αυτή την πρακτική, για την ακρίβεια ούτε συμφωνώ ούτε διαφωνώ απλά αναρωτιέμαι. Με τον κόσμο τόσο οργισμένο και εξαγριωμένο δεν είναι τεράστιο ρίσκο να κάνεις προεκλογικές περιοδείες και συγκεντρώσεις εν μέσω κρίσης και φυσικά κατόπιν όλων όσων έχουν προηγηθεί; Φυσικά θα πει κανείς, ότι αυτοί που ρισκάρουν είναι κατ΄εξοχήν τα δυο μεγάλα κόμματα γιατί αυτά είναι που ευθύνονται για το κατακερματισμένο παρόν που ζούμε και οι πολίτες με αυτά τα δυο τα "έχει βάλει".

Εγώ πάλι θεωρώ οτι ο κόσμος, δεν έχει μοιράσει ευθύνες όπως κάνουν καθημερινά υποψήφιοι και κόμματα στα κανάλια μεταξύ τους, τον κόσμο δεν τον νοιάζει ποιος έφταιξε περισσότερο, λιγότερο ή καθόλου, νομίζω οτι ένα τεράστιο ποσοστό των πολιτών γνωρίζει πολύ καλά πλέον και οτι "το έγκλημα ήταν καλά οργανωμένο και από ποιούς οργανώθηκε και υλοποιήθηκε", συνεπώς αν κάτι περισσεύει στα αυτιά του κόσμου είναι το "ποίος φταίει". Η ουσία είναι "ποίος θα μας βοηθήσει να ισορροπήσουμε και να πάμε παρακάτω αλλά όχι πια με ψέματα".

Είναι πολύ δύσκολο πλέον να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου και πιο πολύ της νεολαίας, η οποία είναι και το μεγαλύτερο θύμα όλων αυτών. Αυτό, λοιπόν, που εξ' αρχής με προβλημάτισε και κατα πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να μου αφήνει ερωτηματικά είναι, κατά πόσο ο προεκλογικός αγώνας με τον χαρακτήρα περιοδειών, ομιλιών είτε ακόμη και τηλεφωνικών ενημερώσεων σχετικά με την υποψηφιότητα κάποιου τη σήμερο ημέρα μπορεί να αποδώσει; Μήπως η λύση δεν είναι οι περιοδείες και όλα τα συναφή, αλλά κάτι πιο απτό; Μήπως θα πρέπει τα κόμματα να αναπροσαρμόσουν τον χαρακτήρα των προεκλογικών αγώνα τους ανάλογα με τις περιστάσεις;

* Η Λένα Μαρκογιαννάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ, κατέχει Μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Διεθνείς Σχέσεις και τη Διπλωματία, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Δημοσιογραφία και τη Διοίκηση του LCM.