Εγκύκλιος Μ. Παρασκευής του Μητροπολίτη Βεροίας Παντελεήμονα

«Εις τι αμνημονείτε μου;». Μία σειρά ερωτημάτων θέτει ο ιερός υμνογράφος εις τα χείλη του δι᾽ ημάς πάσχοντος και σταυρουμένου Υιού και Λόγου του Θεού. Μία σειρά ερωτημάτων τα οποία απευθύνονται προς τους σταυρωτές του Ιουδαίους αλλά και προς τον όχλο ο οποίος επιτακτικά είχε ζητήσει από τον Πόντιο Πιλάτο τη σταύρωσή του. «Λαός μου, τι εποίησα υμίν; ου θαυμάτων ενέπλησα την Ιουδαίαν; ου νεκρούς εξανέστησα μόνω τω λόγω; … τι ουν μοι ανταποδίδοται; εις τι αμνημονείτέ μου;»   

Ανθρώπινα και λογικά τα ερωτήματα αυτά, αλλά ο Χριστός δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα με ανθρώπινα και λογικά κριτήρια, αλλά με κριτήριο την απέραντη αγάπη του προς το πλάσμα του. Αν ο Χριστός σκεφτόταν όπως εμείς, δεν θα αποφάσιζε ποτέ να έρθει στη γη και να θυσιασθεί για χάρη μας, γιατί ως παντογνώστης θα γνώριζε ότι πολλοί θα ήταν εκείνοι που δεν θα αναγνώριζαν την προσφορά και τη θυσία του. 

Ο Χριστός δεν περίμενε την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων της εποχής του για όσα έκανε γι᾽ αυτούς. Ο Χριστός δεν διαμαρτυρήθηκε για την αγνωμοσύνη των ανθρώπων, οι οποίοι παρότι υπήρξαν μάρτυρες των θαυμάτων του και αποδέκτες των ευεργεσιών του, παρότι τον υποδέχθηκαν θριαμβευτικά ως Μεσσία και βασιλέα τους, στη συνέχεια ζήτησαν την καταδίκη του. 

Αλλά ο Χριστός δεν περιμένει την ευγνωμοσύνη μας ούτε και σήμερα· ούτε και διαμαρτύρεται για την αγνωμοσύνη μας· γιατί η αγνωμοσύνη προς τον Χριστό δεν ήταν μόνο χαρακτηριστικό των ανθρώπων της εποχής του, αλλά και της εποχής μας και κάθε εποχής. Οι άνθρωποι ξεχνούμε πως ο,τι είμαστε και ο,τι έχουμε το οφείλουμε στον Χριστό. Ξεχνούμε ότι σε Εκείνον οφείλουμε απέραντη ευγνωμοσύνη, γιατί «όντας νεκρούς τοις παραπτώμασιν και ταις αμαρτίαις … συνεζωοποίησεν ημάς». Ξεχνούμε ότι σε Εκείνον οφείλουμε τη λύτρωση και την απαλλαγή μας από την αμαρτία. Ξεχνούμε ότι σε Εκείνον οφείλουμε την αποκατάστασή μας στην αγάπη του Θεού. Ξεχνούμε ότι η ζωή μας χωρίς Αυτόν δεν έχει ούτε νόημα ούτε σκοπό. Ξεχνούμε ότι η ζωή μας χωρίς την αγάπη την οποία μας δίδαξε Εκείνος, ανεβαίνοντας για χάρη μας στον Σταυρό και δεχόμενος να υποστεί ένα οδυνηρό και επονείδιστο θάνατο, μετατρέπεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τους άλλους ανθρώπους, γιατί τους θεωρούμε αντιπάλους και όχι αδελφούς. Ξεχνούμε ότι μακρυά από τον Χριστό δεν έχουμε ελπίδα, δεν έχουμε προοπτική, δεν έχουμε χαρά, δεν έχουμε μέλλον. 

Και όλα αυτά τα γνωρίζει ο Χριστός, αδελφοί μου· γι᾽ αυτό και μας απευθύνει σήμερα από το ύψος του Σταυρού του αυτή την ερώτηση: «Εις τι αμνημονείτε μου;». Για ποιόν λόγο με ξεχνάτε; 

Η ερώτηση είναι προσωπική και απευθύνεται στον καθένα μας. Ο Χριστός μας ρωτά όχι γιατί ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, αλλά γιατί ενδιαφέρεται για μας. Η ερώτησή του πηγάζει από την απέραντη αγάπη του για τον καθένα από εμάς προσωπικά, και προσπαθεί με αυτή να μας αφυπνήσει από τον λήθαργο της αδιαφορίας, της αδρανείας, της ψυχρότητος, της αμφιβολίας και της απιστίας μας. 

Γι᾽ αυτό, αδελφοί μου, καθώς σήμερα στεκόμαστε ενώπιον του Σταυρού, καθώς τον ατενίζουμε «γυμνόν και άπνουν» επ᾽ αυτού για τη δική μας σωτηρία, ας σκεφθούμε σοβαρά το ερώτημα που μας απευθύνει· ας σκεφθούμε σοβαρά γιατί τον ξεχάσαμε, γιατί τον εγκαταλείψαμε, γιατί απομακρυνθήκαμε από την οδό των εντολών του και που μας έχει οδηγήσει αυτή η συμπεριφορά μας. Ας το σκεφθούμε και ας αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στην αγάπη του· ας αποφασίσουμε να του εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας για τη θυσία του εναρμονίζοντας τη ζωή μας με το θέλημά του· ας αποφασίσουμε να παραμείνουμε αφοσιωμένοι μαθητές του κάτω από το Σταυρό του, για να αξιωθούμε να τον συναντήσουμε και Αναστάντα και να αναστηθούμε και εμείς μαζί του και εδώ στη γη και στον ουρανό.

Διάπυρος προς τον δι᾽ ημάς Σταυρωθέντα Κύριον ευχέτης

† Ο Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων