Λαϊκισμός...η κατ' επίφαση της λαϊκότητας

της Λένας Μαρκογιαννάκη

Πραγματικά αναρωτιέμαι, παρακολουθώντας όλες αυτές τις ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης και όλους αυτούς τους πολιτικούς που είναι προσκεκλημένοι στα πάνελ με την ιδιότητα των ειδημόνων (λέμε τώρα), ποιος είναι τελικά ο ορισμός  του λαϊκισμού; Ακούω συνεχώς «ο τάδε λαϊκίζει» ή «μη λαϊκίζετε κύριε τάδε» και πρώτα απ’ όλα αυτό που αναρωτιέμαι είναι μήπως δεν γνωρίζω σωστά τη σημασιολογία του λαϊκισμού;

Το έψαξα αρκετά για να καταλήξω τελικά στο γεγονός όπου μέχρι πρότινος και από όσο ξέρω ακόμα και σήμερα η έννοια του λαϊκισμού προέρχεται από το λαό και προσδιορίζει τη «λαϊκότητα» συνήθως στο χώρο της πολιτικής, η οποία κατ επέκταση χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη αυθεντική λαϊκότητα. Λαϊκισμός είναι η κατ' επίφαση λαϊκότητα, δηλαδή αυτό που δείχνει λαϊκό ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Νομίζω εδώ και πολλά χρόνια ο λαϊκισμός έχει συνδεθεί απόλυτα με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και μάλιστα μπορώ να πω ότι την χαρακτηρίζει. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν μπορείς να ξεχωρίζεις ποιος μιλάει ειλικρινά και τίμια και ποίος στηρίζεται στην εσκεμμένη ανειλικρίνεια. Όπως επίσης, δεν είναι τυχαίο πως η έννοια του λαϊκισμού έχει συνδεθεί με δυο άλλες έννοιες, αυτή της δημαγωγία και της προπαγάνδας.

Καθημερινά μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί ότι οι περισσότεροι απο αυτούς που βγαίνουν στα ΜΜΕ, από όποιον χώρο και αν προέρχονται λαϊκίζουν. Και λέγοντας λαϊκίζουν φωτογραφίζω την κάθε προσπάθεια να φανεί ότι αυτός που μιλά ότι προασπίζεται τα συμφέροντα του λαού, ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται μόνο για την ικανοποίηση των δικών του συμφερόντων μέσω του προσεταιρισμού των πολιτών. Φυσικά μιλώντας πάντα σε γενικό επίπεδο, δηλαδή ένα πολιτευτής από οποιοδήποτε κόμματα μιλάει πάντα για το σύνολο της παράταξης του. Έχω την εντύπωση ότι πλέον όλοι θέλουν να θεωρούνται ότι θα είναι οι μελλοντικοί σωτήρες της χώρας, το οποίο αποτελεί ένα κλασικό χαρακτηριστικό του λαϊκισμού.

Επιπλέον, θεωρώ ότι ένα μεγάλο ποσοστό των αναμεμειγμένων στην πολιτική σκηνή λαϊκίζουν στοχεύοντας στο συναίσθημα, γνωρίζοντας φυσικά ότι ο λαϊκισμός είναι το αντίθετο του ορθολογισμού και στοχεύει καθαρά στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Μόνο που ο ελληνικός λαός πλέον σκέφτεται (τουλάχιστον ένα μεγάλο ποσοστό) άρα κινείται με βάση τη λογική κάτι που δεν συνάδει με την τακτική που ακολουθούν τελικά όλοι σχεδόν του πολιτικού στερεώματος. Ο λαϊκισμός έχει διάφορα παρακλάδια που όπως γίνεται καθημερινά φανερό τα ελληνικά κόμματα ενστερνίζονται (άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο) ανάλογα την ιδεολογία του το καθένα.

Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ένα, στο παρελθόν ίσως και να μην υπήρχε η έννοια του λαϊκισμού σε όλα τα κόμματα πλέον όμως έχει γίνει μια πάγια τακτική αλλά δυστυχώς «ξυπνήσανε οι σκλάβοι» και πέραν τούτου ο κόσμος πλέον είναι αρκετά ενημερωμένος και μορφωμένος για να αντιλαμβάνεται ότι τα συναισθηματικά δεσίματα με κόμματα δεν βγάζουν πουθενά….