Ένα κράτος χωρίς ανθρωπιά…

Της Λένας Μαρκογιαννάκη

Διαβάζοντας τον νέο κανονισμό του Υπουργείου Εργασίας σχετικά με τις περικοπές στα επιδόματα των ΑμεΑ και παρακολουθώντας την εκδήλωση που έγινε στη Βέροια για τα παιδιά με Ειδικές Ανάγκες (από το ΕΕΕΕΚ Βέροιας), μπήκα στην διαδικασία να αναλογιστώ πόσο απάνθρωπο ή μάλλον πόσο «ανθρωποφαγικό» μπορεί να είναι το ελληνικό κράτος και ταυτόχρονα αναρωτιόμουν ποιος ήταν ο ειδήμονας που σκέφτηκε και θέλησε να επιβάλλει τις «αναγκαίες» μειώσεις στο τομέα των ΑμεΑ;  

Μπορώ να δεχτώ σαφώς, ότι έπρεπε να γίνει επιτέλους ένας σωστός έλεγχος, να αναδιαμορφωθούν κάποια πράγματα, να ξεκαθαριστούν οι «απατεώνες» ανάπηροι από τους όντως ανάπηρους και αυτούς που έχουν ουσιαστικό πρόβλημα, αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ο λεγόμενος «νέος κανονισμός εκτίμησης βαθμού αναπηρίας», με άλλα λόγια τα ποσοστά αναπηρίας. Δηλαδή όταν έχεις χαρακτηριστεί ανάπηρος και φυσικά χωρίς τη θέληση σου, διότι κανείς δεν ήθελε να γεννηθεί ή να γίνει στην πορεία της ζωής του ανάπηρος, μπορεί να είναι λίγο ανάπηρος ή πολύ; Τι ρόλο επιτέλους παίζουν αυτά τα ποσοστά; Για να το καταλάβω καλύτερα δεν σας κρύβω ότι μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω.

Έτσι, λοιπόν και για όσους δεν το γνωρίζουν Άτομα με Αναπηρία νοούνται τα άτομα τα οποία είναι τυφλά και με προβλήματα όρασης, άτομα κωφά και βαρήκοα, με κινητικές διαταραχές, με νοητική καθυστέρηση και μαθησιακές δυσκολίες και με ψυχικές νόσους, άτομα επιληπτικά και χανσενικά, άτομα με μακρόχρονες ασθένειες και παραμονή σε ιδρύματα, αλλά και άτομα με διαταραχές από οποιαδήποτε άλλη αιτία. Βάσει όλων αυτών μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι εφόσον έχεις ένα από τα παραπάνω προβλήματα υγείας αυτόματα κατατάσσεσαι και χαρακτηρίζεσαι ανάπηρος, για να χαρακτηριστείς όμως ανάπηρος πρέπει κάποιος να το κρίνει. Είναι άραγε αυτοί που κρίνουν τα ποσοστά κατάλληλοι αλλά και αντικειμενικοί; Ή και πάλι πίσω από αυτές τις Επιτροπές κρύβονται συμφέροντα;

Αφήνοντας ωστόσο αυτό το κομμάτι για λίγο, μπορώ να δεχτώ το γεγονός των ποσοστών αναπηρίας για να ξεχωρίζονται οι καταστάσεις άρα και τα επιδόματα, να δεχτώ (ας πούμε) και τις μειώσεις στα επιδόματα των ΑμεΑ γιατί έτσι ορίστηκε από το κράτος, το κράτος όμως είναι εντάξει απέναντι σε αυτά τα άτομα; Διότι έρευνες για παράδειγμα που έγιναν στην Ελλάδα έδειξαν ότι μόνο το 9% των κτηρίων των δημόσιων υπηρεσιών είναι προσβάσιμα στα ΑμεΑ. Αν λοιπόν το κράτος δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, τι το κάνει να πιστεύει ότι θα είναι όλοι οι άλλοι; Επειδή έχει μάθει να επιβάλλει χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες;

Αναγκαστικά λοιπόν με οδηγεί όλο αυτό να χαρακτηρίσω και εγώ το ελληνικό κράτος απάνθρωπο, καθώς δεν είναι δυνατόν να θέτεις όλους αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοια ταλαιπωρία, από μικρά παιδιά έως μεγάλους ανθρώπους. Για μένα τα ΑμεΑ ή τα ΑΜΕΑ δηλαδή τα άτομα με αναπηρία ή τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως θέλετε πείτε το, όχι μόνο δεν πρέπει να ενταχθούν σε αυτό το καθεστώς της περικοπής των επιδομάτων αλλά κατά τη γνώμη μου ίσως πρέπει το κράτος να τα βοηθήσει περισσότερο. Δεν νομίζω ότι όλη αυτή την κατάσταση της κρίσης πρέπει να την πληρώσει ούτε ένα παιδάκι με ειδικές «δεξιότητες» (όπως μου αρέσει να λέω) αλλά ούτε και ένας μεταμοσχευμένος άνθρωπος κ.ο.κ. Ή να το θέσω και αλλιώς δεν θα σωθεί η χώρα από τη μείωση των επιδομάτων των ατόμων αυτών.

Επιτέλους το ελληνικό κράτος ας δείξει την ανθρωπιά του, εφόσον δεν μπορεί να την δείξει στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους ας την δείξει σε αυτά τα άτομα τα οποία έχουν την ανάγκη του περισσότερο από τον καθένα. Διότι όλοι εμείς ορίσαμε τη ζωή μου όπως τη θέλαμε με δικές μας επιλογές, σε αντίθεση με τα ΑμεΑ τα οποία δεν επέλεξαν την κατάσταση που περιήλθαν πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Ας δείξει επιτέλους το ελληνικό κράτος ότι έχει κατανόηση, φιλότιμο και ανθρωπιά, θα κάνει τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους ευτυχισμένους ή λιγότερο δυστυχισμένους…