Ο ΑΣΤΕΓΟΣ (της Ιωάννας Δουκίδου)

της Ιωάννας Δουκίδου*

Εννέα βαθμοί Κελσίου έξω... μήνας Νοέμβρης, ώρα 01.05 μετά τα μεσάνυχτα.

Γύριζα από επίσκεψη σε σπίτι φίλων. Καθώς πλησίαζα στην οικία μου, σε μια στοά στο κέντρο της πόλης, μπροστά στην είσοδο μιας οικοδομής ήταν κουρνιασμένος στη γωνία ένας άστεγος. Κοιμόταν και ήταν σκεπασμένος με ένα στρατιωτικό σλίπινγκ μπαγκ. Προφανώς κάποιος θα του το είχε δώσει για να προστατεύεται από το κρύο. Ο άστεγος αυτός κάθεται τα πρωινά στο ίδιο σημείο και ζητιανεύει για λίγα χρήματα και ένα κομμάτι ψωμί...

Λίγο η ψυχολογία που επικρατεί, λίγο το τσουχτερό κρύο που έβγαλε νωρίς, ένιωσα μια πρωτόγνωρη θλίψη.  Έναν κόμπο στο λαιμό, ένα μεγάλο γιατί; Θαρρείς και τόσο καιρό “κοιμόμουν όρθια”, θαρρείς και δεν ήξερα πως υπάρχουν άστεγοι. Πως τόσος πολύς κόσμος υποφέρει και δεν έχει τα αυτονόητα, τα δεδομένα...

Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου...

Αν ήμουν βουλευτής, δήμαρχος, εάν είχα τέλοσπάντων κάποιο αξίωμα στην τοπική αρχή του δήμου μας, θα έκανα μια βόλτα στην πόλη μου τα βράδυα, για να δω εάν και πόσοι άστεγοι υπάρχουν. Θα ζητούσα να δίνεται ένα μέρος από τα δημοτικά τέλη σαν “ενοίκιο”σε ξενοδοχεία ή σε ειδικούς χώρους, ώστε να κοιμούνται τα βράδυα κάτω από μια ζεστή στέγη. Κάτι τέτοιο φαντάζει τόσο ουτοπία;;

Ίσως πει κανείς “και τι κάνεις εσύ για αυτούς;” . Ή πως “δεν είναι αρμόδιος”, ή “δεν υπάρχουν χρήματα ή ο προϋπολογισμός του δήμου δε μας επιτρέπει κάτι τέτοιο”.

Ο άστεγος αυτός, προσπαθώ να φανταστώ τι δουλειά έκανε, εάν είχε οικογένεια, τι σκέφτεται, πώς νιώθει... Κάποιος, κάτι, ή η ίδια η ζωή του στέρησε την αξιοπρεπή διαβίωση...

Ένα μεγάλο γιατί... 

Γιατί η κοινωνία δε βρίσκει λύσεις για τα πιο σημαντικά προβλήματα; Στέγαση και θέρμανση. Και φυσικά σίτιση... Γιατί οι βουλευτές δεν “φωνάζουν” στη Βουλή για τα πιο απλά και “δεδομένα” πράγματα;

Όχι, δεν χαίρομαι που δεν είμαι στη θέση αυτού του ανθρώπου.. Λυπάμαι και νιώθω αγανάκτηση για την κατάντια μας, που περνάμε από δίπλα του και απλώς κοιτάμε, απλώς δίνουμε λίγα χρήματα για να βγάλει την ημέρα, απλώς σκεφτόμαστε και δεν πράττουμε... 

Τελικά είμαι τυχερή που μπορώ και επισκέπτομαι φίλους, που γυρίζω στη θαλπωρή του σπιτιού μου. Πόσο τυχερός είναι κάποιος που ζει αυτά τα μικρά πράγματα...

Τελικά, τίποτα σε αυτήν τη ζωή δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο... 

Σε αυτή τη χώρα που ζούμε, όπου το πέρασμα νομοσχεδίων των 800 σελίδων έχει γίνει αντίστοιχο με περιοδικό που ξεφυλλίζεις αδιάφορα, όπου οι αλλαγές των νόμων έχουν γίνει καθημερινότητα, όπου η οικονομία όσο πάει και χειροτερεύει, και ας μας μιλάνε για “ανάπτυξη”,  δεν φτάνει πλέον να πολεμάς για να αποκτήσεις όσα θέλεις, αλλά πρέπει να πολεμάς  για να μην χάσεις όσα ήδη έχεις...

* Η συνεργάτης του InVeria.gr Iωάννα Δουκίδου, είναι δικηγόρος στη Βέροια.